Η ιστορία που ξέσπασε με αφορμή τις Θεσμοφοριάζουσες, είναι η σημερινή πραγματικότητα της θεατρικής σκηνής.Ο χώρος του θεάτρου είναι σε πραγματική ανθρωπιστική κρίση. Οι περισσότεροι επιχειρηματίες δίνουν μισθούς πείνας, πολύ κάτω, όχι από την συλλογική σύμβαση των ηθοποιών, αστεία πράγματα, αλλά την Εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας. Και αυτά δεν γίνονται μόνο στους ιδιώτες, αλλά και σε θεσμούς χρηματοδοτούμενους από το κράτος. Όταν βλέπουμε τις ωραίες καλοκαιρινές παραστάσεις στα διάφορα Φεστιβάλ, καλό είναι να έχουμε στο νου, ότι συχνά οι καλλιτέχνες δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας. Δεν θέλω σχόλια του τύπου και γιατί πηγαίνουν, γιατί η ελπίδα κόβεται τελευταία, το ρεύμα πολύ πριν. Αλλά συνάδελφοι, καλό είναι να μην σιωπούμε σε τέτοιες περιπτώσεις, θεωρώντας, ότι εγώ ελπίζω να την βολέψω. Κανείς δεν την γλυτώνει, όπως φανερώνετε από τις ιστορίες που σκάνε διαρκώς. Μόνοι μας είμαστε ανίσχυροι, όλοι μαζί υπάρχει ελπίδα. Σπάστε την ομερτά και θα είμαστε δίπλα σας.
