Ο "Άνθρωπος ανεμιστήρας" υπάρχει ακόμη στον νου μου σαν ήχος από μουσικό κουτί.
Σαν απόλυτο νόημα συνοχής πάνω σε μια αρχέγονη ευαισθησία, αυτή την ευαισθησία με την οποία γεννιόμαστε.
Η παράσταση που σκηνοθέτησε η Ελένη Ευθυμίου, έχοντας στα χέρια της ένα πολύτιμο υλικό δοκιμών με τα μέλη της ομάδας "Εν δυνάμει", λειτουργεί σαν διαπεραστικό τιζεράκι αρχετυπισμού για το πώς μπορούμε να είμαστε άνθρωποι.
Άνθρωποι που χαίρονται, αγαπούν και καταλαβαίνονται χωρίς αμφίσημα κενά, χωρίς κόπο, χωρίς διαμάχες.
Άνθρωποι που αγαπούν ό,τι περιέχει η ζωή και δεν αφαιρούν από πουθενά καμία αξία.
Μια ομάδα από "εν δυνάμει" αιώνια παιδιά που επιτίθενται στη ζωή με τρέλα και απαράμιλλο σθένος βάζουν στη σειρά ιστορίες προτείνοντας τρόπους να μη γίνεται μπάχαλο η ισορροπία του κόσμου. Παράσταση που μαζί με το χειροκρότημα παίρνει μαζί της και το πιο ευαίσθητο κομμάτι του καθένα.
Γι’ αυτό αξίζει να ορμάς
Στις μάχες να σφαδάζεις
ώσπου να `ρθεί η γλυκιά στιγμή
Τ’ άστρο που άναψες εσύ
Γαλήνιος να κοιτάζεις
(Γ. Αγγελάκας)
Χρύσα Φωτοπούλου
