Ξέρω ήδη δέκα ανθρώπους που σε εισαγωγικές εξετάσεις (σε Δραματική Σχολή) έχουν τραγουδήσει τραγούδι του Χατζιδάκι. Και οι δέκα μου έχουν πει ότι άλλα είχαν στον νου τους, αλλά την τελευταία στιγμή σώθηκαν από ένα "Χάρτινο φεγγαράκι", από κάτι "Παιδιά κάτω στον Κάμπο", από μια "Μπαλάντα" ή από τον "Εφιάλτη της Περσεφόνης".
Και οι δέκα εκείνη τη μέρα των εισαγωγικών πέρασαν.
Όλο αυτό θυμίζει επιστροφή στο οικείο, το κοντινό, σ' αυτό που εμπεριέχει βίωμα.
Όπως νιώθουμε ασφαλείς μέσα στα σύνορα μιας περιοχής που έχει τα σημάδια μας. Το ίδιο συμβαίνει και μ' αυτές τις μουσικές.
Αυτές οι μουσικές έχουν κάτι αμετακίνητο. Συγγενικό με το αίμα ακόμη και των πιο αμέτοχων ή δύστροπων.
Χρ. Φ
