Ήμουν μέχρι αργά, προχθες βράδυ στο Θέατρο Βράχων, στη γενική πρόβα του ''Μανιφέστου του Πολέμου''. Είναι πολύτιμη εμπειρία, και μας να παρακολουθεί κανείς τον τρόπο που διδάσκει η Ρούλα Πατεράκη τους ηθοποιούς.
Ο λόγος του Θουκυδίδη. Γυμνά σώματα, σκιές ανθρώπων στους βράχους. Η σκηνοθέτις διορθώνει διαρκώς από τον μουσικό, μέχρι την κίνηση, που ένα ρούχο απογυμνώνει την ωμή φύση των ηθοποιών της.
Η Αμφίπολη, με τον τρόπο του Θουκυδίδη, μεταφυσικά παρούσα, αφού σε αυτήν την μάχη ηττάται από τον Βρασίδα, στην Θράκη εξορίζεται, εκεί ξεκινάει τη "ξυγγραφή"του έργου του. Μια μεταδραματική ανασκαφή, είναι η πάρασταση που εκτυλίσεται μπροστά μας και μας συγκλονίζει. ( ευτυχώς, χωρίς ..σέλφι μπροστά σε μνημεία, προκλητικών ''επικοινωνιακών συμβούλων'').
Το έργο της Πατεράκη, στέκεται δίπλα από τον Παρθενώνα, με τον τρόπο που θα στεκόταν ένας Έλληνας του χρυσού αιώνα.
Σκέφτομαι πως το πολιτικό θέατρο, δεν θα μπορούσε να συναντήσει μια πιο σύγχρονη εκδοχή του.
Αυτή η παράσταση, παρουσιάζει με τον πιο μοντέρνο παιδαγωγικο τρόπο, την Ιστορία των δυο πόλεων, της Σπάρτης και της Αθήνας, τον εμφύλιο σπαραγμό, τον λοιμό και τον ένδοξο προπαγανδιστικό Επιτάφιο, με τον οποίο ο Περικλής ενταφιάζει τις αντινομίες του δημοκρατικού πολιτεύματος της Χρυσής Αθήνας.
Η στιγμή που ο Δημήτρης Λιγνάδης διαβάζει τον ύστατο λόγο του Περικλή, μόνο δάκρυα στα μάτια φέρνει και η εικόνα με τις σχολικές ποδιές που έχουν αντικατασταστήσει τις ρημαγμένες στολές του πολέμου, υπενθυμίζει πως το σύγχρονο παιδαγωγικό πρόγραμμα του Ελληνικού Σχολείου, έχει αφαιρέσει στα χρόνια της τρόικας, αυτό το ύψιστο μνημείου ελληνικού πολιτικού λόγου...
Απόψε, στις 9 το βράδυ, εκεί στους βράχους του Βύρωνα, πρέπει να ξαναβρεθούμε, να ξανακοιταχτούμε στον καθρέφτη της ιστορίας μας, να ακούσουμε όσα ξεχάσαμε και να ξαναγνωριστούμε και μεταξύ μας και με αυτό το πολύπλοκο DNA μας.
