Της Χρύσας Φωτοπούλου
Με εμπνέει: Έχει πλάκα η Ξένια Καλογεροπούλου. Είναι σαν παιδάκι που δυσανασχετεί, γιατί η μέσα ηλικία δεν έχει σχέση με την έξω. Στις ταινίες της δε μπορούσα να την παρακολουθήσω, εκτός από μία, εν τάξει, τη γνωστή με τον Κωνσταντίνου που έκανε την καλοτεχνίτισσα που δεν ήξερε να τηγανίσει ένα αυγό. Ήταν πολύ θλιμμένη φάτσα, γενικά; Δεν ξέρω, σαν φιγούρα μου ξέφευγε. Αργότερα όμως, όταν τη γνώρισα σαν συγγραφέα, είπα αυτό το παραμύθι θέλω να διοχετεύσω στην πραγματικότητα. Αυτό που γράφει η Καλογεροπούλου. Άρχισα να συμπαθώ και τη φωνή της, γιατί 80 σχεδόν χρόνια παραμένει ίδια. Είχα τέτοια εμμονή με τον "Οδυσσεβάχ" που σε κάποιο διαγώνισμα στην Οδύσσεια, έγραψα παντού τη λέξη Οδυσσεβάχ αντί για Οδυσσέας, ενώ αναφέρθηκα μόνο στην Ιθαγδάτη, πουθενά η Ιθάκη. Διαγράφηκαν οι παραφράσεις μου με κόκκινο στυλό, εννοείται. "Πας καλά, Φωτοπούλου;" "Ναι, εσείς δεν έχετε ακούσει ποτέ για τον Οδυσσεβάχ;" "Όχι" "Άρα, ούτε εσείς πάτε καλά". Με ξάφνιασε που δε γνώριζε για το έργο, δεν ήμουν αγενής. Ήμουν; Τσπ. Οδηγεί ένα μικρό αυτοκίνητο και θυμώνει, αν περάσεις από μπροστά της, ενώ εκείνη έχει πράσινο φανάρι. Το 'χω πάθει, αλλά βιαζόμουν. Κάπου στην Κυψέλη.
Με χαλάει: Δε θα αμφισβητήσω τίποτα από όσα διαθέτει η Κιτσοπούλου και που μέσω αυτών υπάρχει εδώ, ανάμεσά μας. Μ' αρέσει πολύ και η φωνή της, την άκουσα ένα βράδυ στον Πειραιά, τη συζητούσαμε, μάλιστα, μετά. "Ρε, αυτή έχει κάτι πάνω της, κάτι παλιό και ωραίο". Ξέρεις, όμως, τι με χαλάει πια; Ότι το αρχικό στοιχείο πάνω στο οποίο έστησε το ύφος της, βάζοντας στη σειρά την ποσότητα των ιδεών που έφερε ο εγκέφαλός της, το έχει ξεθωριάσει ο ήλιος. Γίνεται προβλέψιμη σιγά -σιγά. Και από κάτω: ή αγάπες τρελές, ή γυρίσματα πλάτης. "Εμμονική με το προκλητικό". Σκυλοβαριέσαι από κάποιο σημείο και έπειτα. Ξέρεις την πρόθεσή της πια, βρέξει- χιονίσει, υπό συνθήκες μνημονίου ή όχι, η Κιτσοπούλου θα ρίχνει μια ωραιότατη ροχάλα στα "πλυμένα ρούχα" και θα φεύγει βρίζοντας. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχει ενδιαφέρουσες συλλήψεις και μάλιστα κάποιες λυτρωτικές, ας πούμε, στιγμές, πχ Χαίρε νύμφη. Αυτή η ανάγκη, όμως, να συνεχίσει ως η πρωθιέρεια του εξεζητημένου την κατατάσσει αυτόματα στη μεριά που σιχαίνεται, στη μεριά του μέσου όρου. Είτε μάχεσαι με σκοπό να είσαι διαφορετικός, είτε μοχθείς με σκοπό να είσαι ένα με τη μαζική ροή, θεωρώ ότι είναι ένα και το αυτό. Και στις δύο περιπτώσεις έχεις στο νου σου τους άλλους. Είσαι και στις δύο..σε σχέση με τους άλλους. ΥΓ. Α, και αυτό το μόνιμα θυμωμένο ύφος, το "αει σιχτίρ, σκατοκαριόλες, κουφάλες, αρχίδια, να πάτε να γαμηθείτε"..πω πω και αυτό. Σκέτη ανατριχίλα.
Διαβάστε και το "Plus or Minus 25/9/2014" με Κ. Καραμπέτη και Μ. Ντενίση.
