Γενική πρόβα, πίσω πίσω εγώ, στο ξανά-καινούριο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης. Καθίσματα, μοκέτες κομπλέ. Μυρωδιά χειμώνα, στα σκαριά. Οι δυο γυναίκες ετοιμάζονται, ετοιμάστηκαν. Πάμε.
Η Χρυσούλα Διαβάτη, αν χαμηλώσεις τα φωνηεντικά ελληνικά της, θα μπορούσε να είναι πρόσωπο της ισπανικής υπαίθρου, ενώ η Θάλεια Ματίκα είναι ευγενική σαν φοιτήτρια του ECOLE NORMALE SUPERIEURE, ας πούμε, στο Παρίσι.
Ένα έργο με δείκτες που σημαίνουν την επιστροφή στη βάση της παιδικής ηλικίας, ένα έργο με χιούμορ και απλότητα. "Δυο γυναίκες χορεύουν" από τον Καταλανό Ζουρνέτ που το έγραψε με αφορμή μια χειροποίητη αγάπη που είδε στο δρόμο: μια γυναίκα που έψαχνε με αδημονία για κόμικς.
Στήνοντας έναν κόσμο, λοιπόν, από ιδέες που σχετίζονται με την αυτονομία στα συναισθήματα, την καταβολή προσπάθειας για μια προσωπική νίκη, την αγάπη για τη ζωή, την αιώνια πίστη στην παιδική παντοδυναμία, ο συγγραφέας παραθέτει ένα τρυφερό μυστικό για το πώς μπορείς να επιβιώσεις χωρίς να μετράς χαμένες στιγμές.
Χωρίς να λες "ανάθεμα", χωρίς να συγχρονίζεσαι με το ρυθμό των χιλιάδων αγνώστων.
Μόνο έτσι έχει περιεχόμενο η λέξη αγώνας, όταν συναρτίζεται με τον στόχο: Ζωή, ζωή, ζωή!
Η Χρυσούλα Διαβάτη, στην αρχή του έργου, κοιτούσε, υποτίθεται, τραβώντας την κουρτίνα, για να μάθει τι υπάρχει έξω από το τζάμι, με τις δαχτυλιές. Με παγωμένη, ίσως, απόγνωση. Μέχρι και εγώ, στην τελευταία σειρά, πάγωσα.
Και είπα: δε θα τραβήξω καμία κουρτίνα ποτέ, δε θα αδειάσω τα μάτια μου από τις εικόνες. Ποτέ.
Σήμερα στο Ιλίσια, η έναρξη της παράστασης. Το κοινό θα είναι ευγνώμον γι' αυτόν τον χορό!
Χρύσα Φωτοπούλου
