Είναι δυο παραστάσεις που θέλω να δω και μόλις συνειδητοποίησα ότι οι τίτλοι τους είναι δύο λέξεις που φοβάμαι, αποφεύγω και που μου τη φύλαγαν πάντα και οι δυο. "Αίματα" και "Κρέας". Φοβάμαι το αίμα (σιγά τα αίματα..), ανατριχιάζω, έχω αναγούλες εγκύου. Μα φορά σε εξετάσεις για το πτυχίο είχα βάλει στη γενική του αίματος περισπωμένη στην προπαραλήγουσα (Βλ. "Ευμενίδες", "κόπηκα" ως -ανάξια-), ενώ στο σχολείο ακόμη δεν μπορούσα να θυμηθώ με τίποτα την κλίση του κρέατος στα αρχαία (γ' κλίση-sos).
Δεν είναι φοβερό που φέτος τον χειμώνα δυο παραστάσεις τιτλοφορούνται με τους φόβους μου; Αλλά εγώ θα τις δω. Τα "Αίματα" αφορούν σε ένα κείμενο γραμμένο με τη μορφή των επιστολογραφικών αριστουργημάτων του Ρουσσώ, του Λακλό και του Γκαίτε, και διανθισμένο με χιούμορ, παραδοξότητες, παρανοϊκές ομιλίες πολιτικών και ονειροφαντασίες απλών θνητών, το έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Αργυρώς Χιώτη με στοιχεία υπερρεαλισμού και κωμική ευστροφία.Το "Κρέας" είναι ένα έργο με καταπληκτικούς χαρακτήρες γραμμένο από τον σεναριογράφο του “TheMenWhoStareatGoats” και του «Tinker, Sailor, Soldier, Spy”, για το οποίο βραβεύθηκε με Όσκαρ.
"Δεν πρέπει να φοβάσαι, μεγάλωσες", "Άλλο το ένα, άλλο το άλλο".
Μπρρρρ!
