Δε μ' αρέσει το "αν". Είναι ελάχιστες φορές που έχει περάσει απ' το μυαλό μου. Μία προχθές, μία πέρσι και 5-6 ακόμη. Σε μια πρόσφατη συζήτηση για το τι τύχη θα είχαν σημαντικοί ηθοποιοί, αν π.χ ζούσαν σε μια χώρα όπου οι αρμόδιοι φορείς πολιτισμού είχαν ευαισθησίες ή σε μια χώρα όπου τα πράγματα θα φημίζονταν για την απλούστευσή τους. Είσαι καλός, έχεις ταλέντο, έχεις διάθεση, όρεξη, κέφι, φαντασία..ε απλά μαθηματικά δηλαδή. 1+1=2.
Δηλαδή, για πες, ποιος σου κάνει για "άτυχος";
Αμέσως ο νους μου πήγε στον Νίκο Καλογερόπουλο. Τον είχα δει σε παρουσίαση βιβλίου του στον κοινό μας τόπο, την Καλαμάτα, την άνοιξη που μας πέρασε. Αυτός ο άνθρωπος με την αληθινή ύλη που διαθέτει, την πολύ κοντινή σχέση με τον νατουραλισμό που έχει, κάπου αλλού, κάποια άλλη στιγμή θα έδινε το όνομά του στον τρόπο, τη σκέψη, τις μεθόδους κτλ. Έχει την τρέλα στα επίπεδα που πρέπει και δεν κολλάει πουθενά. Πέρασα από το χωριό του και είδα ένα σταματημένο τρένο του ΟΣΕ να έχει γίνει στέκι πολιτισμού. Ποιος; Ο καλόγερας, μου είπαν. Δε συναντάς εύκολα τέτοιους ανθρώπους, που να είναι διαμάντια και να συνεχίζουν να έχουν πρώτες φορές.
Ο Καλογερόπουλος κατάφερε να είναι απαλλαγμένος από το παραπάνω, να έχει υποκριτική ευφυΐα σε επίπεδα βραβείου και να μάχεται μόνος. Στο τρενάκι του, το φωτισμένο, το αχνό στον αέρα.
Χρύσα Φωτοπούλου
