Της Χρύσας Φωτοπούλου
Στο θέατρο Βρετάνια μια μυρωδιά καινούριου. Τα καθίσματα έχουν πάνω τους διάφανα νάιλον. Ξαναπαρατηρώ την ταμπέλα "Το θέατρο ωφελεί την υγεία" καθώς ανεβαίνω τα σκαλιά. Έφτασα στην πρόβα του "Ήρωα" με μία υπόθεση, μία βεβαιότητα και μία απορία: 1. Αν οι Σακελλάριος - Γιαννακόπουλος έχουν αφήσει χαρτιά με οδηγίες προς ηθογράφους, τότε πρέπει να τα βρούμε. 2. Επίκαιρο έργο {κομπίνα, κορόιδεμα, κοροϊδία, ληστεία, λοβιτούρα}. 3. Θα έφευγα με το αίσθημα του πικρού λαιμού ακούγοντας τις ατάκες του τέλους;
Η πρόβα δε διακόπηκε παρά μόνο 2-3 στιγμές που είχαν να κάνουν με τη μουσική και δυο παρασυρμένα γέλια. Ωραίο σκηνικό, εσωτερικό σπιτιού παλιάς Αθήνας. Η οικογένεια Δεκαβάλλα και οι γύρω -γύρω. Οι εξ αίματος, οι αυλικοί και οι χαριτωμένοι της ευγένειας. Παρατηρώ τα φορέματα δύο κοριτσιών, της Αμαλίας και της Ντένιας. Για βράδια, ονειρευόμουν ότι αποκτώ μια τέτοια γκαρνταρόμπα: ψηλόμεσα φουστάνια που καταλήγουν σε φουρό και αναδεικνύονται με λεπτοκαμωμένες γοβίτσες. Κύριε Πάτσα, ξεκίνησα από σας, όπως βλέπετε!
Τον Μπέζο (Λάμπρο Δεκαβάλλα) τον συμβουλεύει νοερά ο Σακελλάριος, ενώ ο Λογοθετίδης, από το αριστερό θεωρείο, τον παρατηρεί άναυδος.
Μία ο Φάις, μία ο Φλωκατούλας παρατηρούσαν, όταν δεν ήταν στην σκηνή, τη δράση από την πλατεία. Γελούσαμε στα ίδια σημεία. Αυτοί και εγώ. Αν στην Λαμπρόγιαννη περάσεις ασπρόμαυρα φίλτρα, την κλέβει -επί τόπου- ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος, το Βέμπο, το Περοκέ και το πρώην Διονύσια.
Το έργο συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα, δικαίως. Εκεί που χορταίνεις από τη σαφήνεια της πραγματικότητας: έχεις, δηλαδή, μπροστά σου χαρακτήρες που δείχνονται με το δάχτυλο και μέσα στο πλήθος, πέρα από την πλατεία του Δεκαβάλλα. Λίγο πριν το τέλος της κωμωδίας τους, και αφού ολοκληρώσουν το γκροτέσκο πανηγύρι οι απατεώνες και αυτοσαρκαστούν οι αθώοι, έρχεται η συνειδητοποίηση. Η πικρή συνειδητοποίηση ότι η ιδιοτέλεια μπορεί να νικήσει το καθήκον. Τους έντιμους, τους καλούς ανθρώπους. Η πατρίδα, η οποία και σε πέντε αιώνες θα 'χει χώρο για θυσίες, δεν είναι μόνη της. Πάνω της υπάρχουν αυτοί και οι άλλοι. Οι άλλοι δε θα υπήρχαν, αν δεν υπήρχαν αυτοί. Επίσης, οι άλλοι δε γνωρίζουν από θυσίες, από πίστη, από σταθερότητα, από ιδέες. Ξέρουν μόνο να στήνουν το κόλπο. Στα μέτρα τους και τα σταθμά τους.
Θα γίνει στέκι το Βρετάνια. Οι λόγοι τρεις: Κέντρο Αθήνας, τα "μολύβια" Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, ο συγκεκριμένος θίασος. Οι χαρακτήρες αυτής της κωμωδίας μάς είναι γνώριμοι. Έλξη. Τους χαρακτήρες αυτούς θέλουμε να τους απωθήσουμε. Απώθηση. Θα τα καταφέρουμε.
Διαβάστε περισσότερα για την παράσταση "Ένας ήρωας με παντόφλες" εδώ.
