Της Χ. Φωτοπούλου
Σερβετάλης Άρης.
Τον θαυμάζω γι' αυτό το σώμα που μιλάει κανονικό, αρθρωμένο λόγο. Που τα χέρια βγάζουν ήχους, τα πόδια μπορούν να ακολουθήσουν τους χτύπους της καρδιάς, ο κορμός μπορεί να είναι αυτόνομος. Σε καθε παράσταση είναι μια αποκάλυψη. Στα "Χάρτινα λουλούδια", "Το κουρδιστό πορτοκάλι", στο "Μερσιέ και Καμιέ". Το μέσα του είναι σε απόλυτη αρμονία με το έξω του. Τον έχω δει στην Πανεπιστημίου πάνω σε ποδήλατο και νόμιζα ότι πετούσε. Επίσης, στην Πανεπιστημίου, στο στέκι με τα βιολογικά προϊόντα, προσγειώθηκε, ένα Σάββατο πρωί, σαν να φορούσε την κάπα του σούπερμαν. Αγόρασε κάτι και έφυγε. Αθόρυβος, ήσυχος, αλλά διαπεραστικός. Αυτό μ' αρέσει στον Σερβετάλη: που αφήνει τα πράγματα να κυλήσουν και να πάνε εκεί που πρέπει να πάνε, χωρίς εκβιασμούς. Θα μπορούσε να πανικοβληθεί και να θεωρήσει την προβολή και την κατάχρησή της ως τη μόνη λύση για τη διάρκειά του. Αλλά δεν το κάνει. Αντίθετα αφήνεται στη λογική και στους παγκόσμιους νόμους: Ό,τι αξίζει είναι περίοπτο και αώνιο.
Εβελίνα Παπούλια.
Είναι ταλαντούχα, λένε οι φίλοι μου. Και εγώ το συμμερίζομαι σε κάποιο βαθμό. Η καχυποψία μου αρχίζει, όταν ακούω το επίρρημα καλά δίπλα στα ρήματα παίζει, τραγουδάει, χορεύει. Δεν πιστεύω ότι η τελειότητα επιμερίζεται. Η Ε. Β διαθέτει ένα σώμα-πολυεργαλείο, ναι, μια συμπαθητική φωνή που έχει την τύχη να γίνεται θέμα, ενώ πολλές φορές στο θέατρο εμμένει σε κάτι επαναλαμβανόμενο ή ζορισμένο που σε κάνει να πιστεύεις ότι γιοκ τα καύσιμα, ως εδώ. Και κάπου στη γωνία την περιμένει μια αόρατη υπερπροβολή, για την οποία μπορεί να μην ευθύνεται πλήρως, αλλά αυτή η υπερπροβολή (είτε συμβαίνει κάτι είτε όχι) την κατατάσσει στους "τυχερούς" που ακόμη και την αθόρυβη φάση τους θα την δουν να "ποστάρεται" και να "κοινοποιείται" ως κάτι που πρέπει να δεις, να μάθεις, να ακούσεις, να μεταφέρεις.
Περισσότερα "Plus or minus?" θα βρείτε εδώ
