Πιο πολύ απ' όλα μ' αρέσουν τα παραμύθια. Τα παραμύθια από τα οποία εγώ καταλαβαίνω όσα δε λέγονται, όσα δε δείχνονται, όσα δεν μπαίνουν στη σειρά, όσα δεν απλουστεύονται.
Όταν θα ανέβω στη Θεσσαλονίκη, θα πάω να δω την πολυδιαβασμένη και αξεπέραστη πολιτική αλληγορία του Τζωρτζ Όργουελ «Η Φάρμα των Ζώων» (χρησιμοποιώ τις 12 λέξεις της επίσημης περιγραφής γιατί με καλύπτουν). Γιατί από ό,τι με συν-κινούσε, όταν ήμουν παιδί, ο ενήλικος εαυτός μου για λόγους επιβίωσης αρνείται να απαγκιστρωθεί.
Ο Τζωρτζ Όργουελ στηλιτεύει τον ολοκληρωτισμό, την παράλογη εξουσία που επιβάλλεται μέσα από τον καταναγκασμό και την καταστολή.
Σε μία φάρμα τα ζώα με πρωτοστάτες τα γουρούνια εξεγείρονται ενάντια στην καταπιεστική εξουσία του ανθρώπου - αφέντη τους.
Μοιραία έχω συναντηθεί με τον Όργουελ πριν μάθω για την ύπαρξή του. Και τα δικά μου (παίχνίδια όμως)- γουρούνια επαναστατούσαν κάθε φορά που έπαιζα μαζί τους (θυμάμαι μια φάρμα, δώρο χριστουγεννιάτικο από κάποιο παιχνιδομάγαζο ονόματι Κλαουδάτος. Υπάρχει ακόμη;). Ακόμη και στις κότες που τα τσιμπούσαν, έκοβαν τον αέρα. Και όταν σταμάτησαν να είναι υπό και βρέθηκαν σε άλλη θέση, κάποια άλλα ζώα έκαναν το ίδιο. Μέχρι να βρεθεί ένα playmobil- μπάτσος να καταστείλει τα πάντα.
Στα "σενάρια" με βοηθούσε ένας φίλος μου, καλύτερος από μένα σε θέματα φαντασίας.
