Της Χ. Φωτοπούλου
Μιχαήλ Μαρμαρινός.
Άκουγα τον Ν. να μιλάει ένα ολόκληρο βράδυ για τις πρόβες του Μαρμαρινού. Ο Μαρμαρινός αυτό, ο Μαρμαρινός εκείνο. Και κάθε τόσο πέταγε και μια ρητορική: Μαγεία, ε; Εγώ πότε θα δω πρόβα του Μαρμαρινού; (ρητορική και αυτή).
Ο Μαρμαρινός έχει μια συγκεκριμένη μέθοδο που τηρεί κατά γράμμα προκειμένου οι ηθοποιοί του να βρεθούν στο σημείο εκείνο όπου θα εφευρίσκουν τα όπλα ακόμη και αν δεν τα έχουν. Είναι δάσκαλος γιατί μπορεί να είναι αρχετυπικά αυστηρός. Το χάδι μετά, στην ώρα που πρέπει. Αλλά την επιμονή δεν την αφήνει έξω, ποτέ. Ούτε την ανάγκη.
Στη σκηνή υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για ό,τι προηγήθηκε. Οι αόρατες λεπτομέρειες το λένε. Επιτυχής αποκωδικοποίηση. Επιτυχής διαχείριση του προσφερόμενου υλικού. Ο Φάουστ, κάποιοι είπαν ότι ήταν δυσνόητος. Θυμάσαι το "Πεθαίνω σαν χώρα" όμως και την ομοιογένεια που είχε το συμπέρασμα; Αριστούργημα. Την μεριά του την έχει κερδίσει.
Με το να πλησιάζει διαρκώς σε περιοχές που σχετίζονται μόνο με μια τέχνη που στέκεται στο ύψος του ορισμού της.
Σωτήρης Χατζάκης.
Και αυτή η περίπτωση έχει υλικό στην παρακαταθήκη της. Και μπορεί να μετατρέψει τις συναντήσεις με τους ηθοποιούς σε μέρες πνευματικου συμποσίου χωρίς τελειωμό.
Αλλά μέχρι εκεί. Όλη αυτή η προεργασία μπορεί άνετα να χαθεί στην πρώτη μαύρη τρύπα και χάνεται.
Όταν βλέπεις τους ηθοποιούς σε παραστάσεις που σκηνοθετεί ο Σ. Χατζάκης να μην έχουν καταφέρει (χωρίς να φταίνει οι ίδιοι) όλο αυτό το ντελίριο των προβών να το μεταφράσουν σκηνικά, τότε καταλαβαίνεις ότι υπάρχει η πραγματικότητα του "ως ένα σημείο..". Μετά δεν ξέρουμε τι συμβαίνει.
Και η συνεχής αναζήτηση δίνει πρόθυμα τη θέση της στη μετριότητα, την κοινοτοπία και ενίοτε στον στυγνό λαϊκισμό -από τη σκοπιά εκείνου που δεν έχει πάρει μυρωδιά από τις περιστάσεις γι' αυτό και άλλωστε λαϊκίζει-. Και αυτό το καλό και αγαθό προφίλ, μέρος της συγκεχυμένης μεθόδου του είναι. Αυτός που ορίζεται ως πομπός ενός συγκεκριμένου μηνύματος, νοιάζεται μόνο γι' αυτό το συγκεκριμένο μήνυμα. Να φτάσει στους δέκτες.
Όλα τ' άλλα, τα επικοινωνιακά, μου σου του, "είστε όλοι σας παιδιά μου", δε θα 'πρεπε να προλαβαίνουν καν να περνούν απ' τον νου του.
Περισσότερα Plus or minus? θα βρείτε εδώ.
