Αυτές τις μέρες, ετοιμάζω το δεύτερο ανέβασμα της παράστασης «Πράματα και θάματα», αφού έτσι «αποφάσισε» το κοινό, με τη θετική περσινή του ανταπόκριση, ένα τηλεοπτικό τοκ σόου και μια κινηματογραφική ταινία. Με τις δύο ...ενοχλητικής ομορφιάς αλλαγές στο θίασο, τις Αλίνα Κοτσοβούλου και Ευαγγελία Συριοπούλου, με την παρέα ενός φύσει και θέσει αισιόδοξου ανθρώπου, του Γιάννη Ζουγανέλη, και με τους φοβερούς Λευτέρη Ελευθερίου και Γιάννη Μπισμπικόπουλο, παίρνει ξανά ζωή το κείμενο, στο οποίο έθεσα κάποια αιχμηρά ερωτήματα, που πιέζουν το κεφάλι μου.
-Γιατί οι προλετάριοι όλων των χωρών, δεν ενώθηκαν ποτέ;
-Όταν το σύστημα έχει ως αρχή του τον πόλεμο, γιατί λέμε αντισυστημικό, αυτόν που πολεμάει το σύστημα;
-Γιατί στις θεωρίες συνωμοσίας, κερδίζουν πάντα οι πλούσιοι;
-Γιατί με πιάνει αγωνία, αν θα ευστοχήσει στις βολές ο Καμπούρης, όταν ξαναβλέπω μετά από τόσα χρόνια το βίντεο;
-Γιατί η λέξη “ένωση”, ειδικά όταν συντάσσεται μετά τις λέξεις “Ευρωπαϊκή” και “νομισματική”, χάνει το πραγματικό της νόημα;
-Το ερώτημα: “τι συμβαίνει πέρα από το σύμπαν;”, εκτός από μια απορία αναπάντητη εντός του σύμπαντος, υφίσταται και ως κάτι άλλο;
-Οι γυναίκες όντως μας ερωτεύονται ή έχουν συνεννοηθεί μεταξύ τους και μας δουλεύουν;
Η παράσταση, δεν απαντάει σε κανένα ερώτημα, αλλά να την δείτε.
