Το άλσος Παγκρατίου έτσι, όπως το βλέπω, καθε φορά που περπατώ στη Σπ. Μερκούρη (από αγάπη στους μεγάλους δρόμους με τα κίτρινα φώτα) είναι σαν φάντασμα. Ή σαν αυτοσχέδιο νεκροταφείο. Πολλά πολλά μυγάκια, πολλά πολλά σκουπίδια, απρόσεκτες κυρίες, αγχωμένα παιδιά που ψάχνουν για χώρο, σκουριασμένες κούνιες, βρύσες που δε λειτουργούν, παγκάκια-τραμπάλες και όλα τα βράδια "Παρακαλώ, μην πλησιάζετε".
Το άλσος κάποτε ήταν κάτι άλλο. Εσώκλειε και θέατρο και τεχνητή λίμνη, τραγούδια και περιποιημένες βόλτες, Φασουλή, Μίρκα, Παναγιωτοπούλου, Κηλαηδόνη. Ζωηρά πράγματα, πιο κοντά στο ωραίο.
Τώρα ούτε μισός πόντος τέχνης, ούτε ποσοστά πιθανοτήτων για το μέλλον. Γύρω - γύρω η πόλη μεγεθύνεται χωρίς πόρους αναπνοής πάνω στο τσιμέντο.
Πού και πού χαρτάκια, κολλημένα στην είσοδο. "Ένα ανθρώπινο θέατρο στην καρδιά του Άλσους" ή κάτι πιο αναμνησιακό "Ελεύθερο Θέατρο - Άλσος Παγκρατίου - Καλοκαίρι '73".
Το τι θα γίνει μόνο αυτοί που το χρειάζονται πραγματικά, το ξέρουν.
Το θέατρο.
Χρύσα Φωτοπούλου
