Σ' ένα σκηνικό με ψηλές ραχούλες και σχεδόν αληθοφανή ξέφωτα και με την αίσθηση, ανά διαστήματα, της ανατολής και της δύσης, βρέθηκαν ο Μήτρος, η Γιάνναινα, η Μάρω, ο Χρόνης, ο Λιάκος, η Κρουστάλλω και όλο το ανθρωπομάνι του Δημ. Κορομηλά, του συγγραφέα του "Αγαπητικού της Βοσκοπούλας". «Αποστολή της κωμωδίας είναι το να απεικονίζει, φωτίζουσα συγχρόνως υψόθεν διά του ιδανικού της τέχνης φωτός, τον αληθή κοινωνικόν βίον». Τάδε έφη, εν έτει 1889.
Στον Αγαπητικό υπάρχει ένας ρόλος που μου' κανε εντύπωση, από εποχή σχολείου, ακόμη. Είναι ο ρόλος του Χρόνη, του συγγενή της Μάρως και της Κρουστάλλως. Αυτόν τον ρόλο, στο Παλλάς, φέτος, τον υποδύεται ο Χρήστος Στέργιογλου. Αρκετές φορές, προχθές στην πρεμιέρα, θόλωσε το τοπίο και κοιτούσα μόνο αυτόν. Σέρνονταν οι χοροί, δυνάμωναν τα βιολιά και τα σαντούρια και αυτός ο Χρόνης ήταν τόσο ιδανικός που φεύγοντας ήθελες το κάδρο του για να μην είναι σε εκκρεμότητα οι φολκλορικές σου αναζητήσεις.
Όπου και να βρεθεί αυτός ο ηθοποιός, αποδεικνύει πόσο μελετημένες είναι στο νου του όλες οι ηθογραφικές προεκτάσεις που συστήνουν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Ένας αλέγκρος τύπος, με την γκλίτσα του, το χαμόγελό του και με διάθεση να βοηθάει και να βρίσκει λύσεις, σε μια μικρή κοινωνία από γυναίκες που είχαν το όνομα του άνδρα τους και άνδρες που μάχονται για το στίγμα του λεβέντη.
Η παρουσία του Στέργιογλου ισούται με το μέτρο, το καλό ένστικτο και τη βαθιά γνώση της κάθε περίστασης. Μοίραζε κουφέτα και του 'λεγες "να ζήσεις να τους χαίρεσαι", τραγουδούσε "Ποταμέ, τζάνεμ ποταμέ μου" και ήθελες να τον μαγνητοσκοπήσεις. Ας όψεται "το απαγορεύεται". Ευτυχώς που δεν ξεχνάω ποτέ. 18η σειρά, 32η θέση.
"Νά ’ρθει και η δική μου αγάπη
τα μαλλιά πίσω στην πλάτη."
Ξεκαθάρισα και το τελευταίο δίστιχο.
*«Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» του Δημητρίου Κορομηλά, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, στο Παλλάς.
