Ανθυποστάρ, το μεγαλείο σου!
Όταν η Βουγιουκλάκη κανόνιζε μια συνέντευξη, ήταν πρώτη πρώτη, στην ώρα της. Όταν έμπαινε δημοσιογράφος στο Θέατρο Τέχνης, ο Κουν δεν του αρνιόταν συνέντευξη. Ο Κατράκης, δε δίσταζε να σηκώσει το τηλέφωνο, για να ζητήσει να δημοσιευτεί η άποψή του. Η χρυσόσκονη είναι όμορφη, αλλά αν μπει στα μάτια, τυφλώνει.
Παράξενα όντα οι ηθοποιοί. Μπορούν να γκρινιάξουν, επειδή δεν τους ζητούν συνέντευξη και την ίδια στιγμή, επειδή τους ζητούν. Ακούω για νέους “ανθυποστάρ”, ταλαντούχους ή όχι, αναγνωρίσιμους από το ευρύ κοινό ή όχι, οι οποίοι αρνούνται συνεντεύξεις, επειδή δεν προέρχονται από τις δυο-τρεις «σοβαρότερες» -κατά τη γνώμη τους- εφημερίδες ή επειδή ο δημοσιογράφος μπορεί και να ρωτήσει κάτι πιο προσωπικό. Όλο αυτό, με ύφος 300 καρδιναλίων. Η επιτυχία είναι μια ωραία στιγμή. Δεν παύει να είναι, όμως, στιγμή. Για να διασταλεί, χρειάζεται ο διαχειριστής της να έχει την κατάλληλη παιδεία.
Ο ποιητής Φίλιπ Σίντνεϊ έλεγε πως «η αξία φθείρεται από την υπερβολική έπαρση». Ο Τολστόι, πως «ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα, όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. Και όσο ο παρανομαστής διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν». Ο Γκενσμπούργκ υπενθύμιζε πως «ο σνομπισμός είναι μια φυσαλίδα σαμπάνιας, που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην πορδή και στο ρέψιμο». Εγώ, θα συμφωνήσω με τους παλιούς σοφούς, ''το λίκνο της δόξας του ηθοποιού, είναι τα παρασκήνια''.
