Ο "John" στην πραγματικότητα δεν είναι ουτε μια σκληρή παράσταση, ούτε τολμηρή καταγραφή μιας πραγματικότητας. Περισσότερο είναι μια έντιμη καταγραφή αυτών που όλοι ζήσαμε, άλλοι ακόμη προσπαθούμε να τα συντηρήσουμε μέσα από τα βιαστικά κι επιφανειακά δίκτυα, τις φωτογραφίες και τα status, άλλοι με την πιο ακραία μορφή προσέγγισης παρασυρμένοι από μια κάβλα, σαν μαύρη τρύπα αληθινής ζωής, κι άλλοι -οι συνομήλικοί μου ελπίζω- έχοντας περάσει στο επόμενο level αυτού του παιχνιδιού της μοναξιάς της αποδοχής και της αναζήτησης, υπογράφοντας την τελευταία ατάκα αυτού του τόσο συγκινητικά αληθινού χοροθεάτρου. : "Αυτο που χρειάζομαι είναι μια αγκαλια".
Τι κρίμα που θα χρειαστεί σε μια ολόκληρη γενιά να ζήσει όλο αυτό το παραμύθι της σεξουαλικότητας σα να μην υπάρχουν καταγεγραμμένες εμπειρίες βοηθητικές από το παρελθόν, μέσα στην ενοχή, την ταπείνωση, το μάταιο outing, την απομόνωση, τον πόνο, τις αλλεπάλληλες, ανικανοποίητες στύσεις, τους οργασμούς πριν το κενό του μοναχικού δωματίου, τους πρόσκαιρους ενθουσιασμούς, την 6μηνη ανάταση πριν την σκληρή πτώση, για να διαπιστώσει, όταν πια δεν θα πουλάει η τηλεοπτικών προδιαγραφών εικόνα που με προσοχή χτίζει, ότι η απάντηση σε όλη αυτή την αναζήτηση είναι μια αγκαλιά το βράδυ.
Δεν βρήκα κάτι πραγματικά τολμηρό ή απαγορευμένο. Βρήκα μια πίκρα, μια ανακεφαλαίωση, μια κατάθεση ειλικρίνειας για όλους όσοι βολεύονται να βάζουν εύκολα ταμπέλες στους άλλους, νομίζοντας πως κρύβουν την δικη τους...μοναξιά.
* «John» του Λόυντ Νιούσον από τους DV8 στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών, Λ. Συγγρού 107-109, Αθήνα.
