Σαν σήμερα, πριν 99 χρόνια, γεννήθηκε ο Άρθουρ Μίλερ, στη Νέα Υόρκη. Ψάχνοντας στο ίντερνετ και σκαλώνοντας πάνω σε σπάνιες φωτογραφίες του (πωπω κάτι ενσταντανέ σε φουλαρισμένη άνοιξη με λουλούδια και φιλιά στον αέρα) με την Μέριλιν, βρήκα και μια συνέντευξη που είχε δώσει στο Θανάση Λάλα, πριν 14 σχεδόν χρόνια. Παρένθεση: Κάθε γυναίκα-ανεξαιρέτως- πλάι σ' έναν συγγραφέα γίνεται πιο παιδική και από μια κυριολεξία. Σ' αυτή τη θέση δε γνωρίζει παρά ότι είναι το κορίτσι ενός διανοούμενου. Αγαπώ και γω τέτοια τυχερά. Πολύ.
Ο Μίλερ, λοιπόν, σ' εκείνη τη συνέντευξη, είχε πει το εξής: Ο κόσμος έρχεται στο θέατρο για να δει αληθινούς ανθρώπους, όχι εικόνες ανθρώπων. Ξανα-συνειδητοποιώντας τη μεγάλη αλήθεια σημειώνω ότι οι πιο αγαπημένοι μου ρόλοι είναι αυτοί που με περιμένουν στο τέλος του έργου εκεί που υπάρχει ο κόσμος. Στο δρόμο, τη νύχτα, τη μέρα, όταν φοβάμαι, όταν χαίρομαι, όταν ερωτεύομαι, όταν αγωνιώ.
Αληθινοί άνθρωποι για να μπορούμε να συνεννοούμαστε. Και, αν στην πλειοψηφία τους είναι ελαττωματικοί, η μετωπική σύγκρουση θα είναι αυτή που θα βοηθήσει στην καλυτέρευσή τους.
Αχ αυτοί οι συγγραφείς..
Χρύσα Φωτοπούλου
17 Οκτώβρη 2014
