Το Σάββατο, το βράδυ, παρακολούθησα ένα αφιέρωμα στον Μάνο Κατράκη. Πέρα από τους ομιλητές και ένα δρώμενο εμπνευσμένο από τη ζωή του, έμεινα ακίνητη, κοιτώντας βαθιά, μέσα στο πανί του προτζέκτορα, τον ίδιο ν' αφηγείται σαν νερό το περιεχόμενο 74 ολόκληρων χρόνων. Σε μια γλώσσα μελωδική, καθαρή, τέλεια πιστή στους κανόνες που τη διέπουν.
Η κυρία Ειρήνη, η Μακρόνησος, το Λαϊκό Θέατρο, η Λίντα Άλμα, ο κινηματογράφος, οι φίλοι, ο Ρίτσος, η αναγνώριση, ο κόσμος που επιλέγει ν' αγαπά, η ζωή, η δύσκολη ζωή, η επιμονή στη ζωή. "Τι μας παριστάνεις, Κατράκη, τον Μαρίνο Κοντάρα;" "Όχι", απαντούσε "Παριστάνω τον άνθρωπο". Το άμεσο χειροκρότημα του κοινού σ' αυτή την ατάκα δε με άφησε -ήρεμα- να επεξεργαστώ μία-μία τις λέξεις. "Τον..τον..άνθρωπο". Ήθελα να το ξανακούσω. Πατήστε, σας παρακαλώ, το rewind!
Το χειροκρότημα σταματά. "Ταξίδι στα Κύθηρα". Πρώτα, η σκηνή που ο Κατράκης είναι μόνος σε ένα άδειο δωμάτιο και η κάμερα αρχίζει να κινείται γύρω του, πλησιάζοντάς τον. Εκείνος αισθάνεται ότι τον τριγυρίζει ο θάνατος. «Σε ξεγέλασα… Τρεις φορές σου ξέφυγα….». Και γελάει, συνεχόμενα και δυνατά. Έπειτα, ο μοναχικός του χορός, σε κείνο το ξέφωτο.
Είχε προλάβει τουλάχιστον. Δεν προλαβαίνεις πάντα. Παρέμεινε εκεί απ' όπου ξεκίνησε. Δεν παραμένεις πάντα.
Χρύσα Φωτοπούλου
