Αν έπρεπε να μιλήσω για την παράσταση “Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2” θα ξεκινούσα από ένα στίχο… Λέει κάπου ο Λειβαδίτης: “ Πεθαίνουν τα όνειρά μας μέσα στην εκπλήρωση”. Πόσο αλήθεια εμπεριέχει αυτή η φράση... Και πόσο με έχει στοιχειώσει από τη στιγμή που τη διάβασα στην εφηβεία μου... Έχει επαληθευθεί πολλές πολλές φορές στη ζωή μου γενικά, αλλά και στο θέατρο ειδικά.
Έπρεπε να περάσει μια δεκαπενταετία από τότε που τον διάβασα για να έρθει μια παράσταση και να τον ανατρέψει αυτό το στίχο, να σταθεί με θράσος και πυγμή απέναντί του!
Η παράσταση "Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2” λοιπόν είναι για μένα ένα μεγάλο όνειρο που έγινε πραγματικότητα, χωρίς να χάσει τίποτα από τη σπίθα και το φτερούγισμα που προκαλεί στην καρδιά ένα μεγάλο όνειρο.
Αυτό είναι η παράσταση αυτή: ένα παλλόμενο όνειρο, ένα όνειρο εν εξελίξει, ένα όνειρο που ρισκάρει κάθε βράδυ στο θέατρο “Θησείον” την ίδια του την ύπαρξη, αφού ο αυτοσχεδιασμοί και των τριών μας επί σκηνής είναι ανεξάντλητοι και η σκηνική ελευθερία που απολαμβάνουμε πλατιά, βαθιά και αληθινή.
Είναι όνειρο ενότητας, ομαδικότητας και άρσης εγωισμών αφού εξαιτίας αυτής της δουλειάς αποφασίσαμε με την Αθηνά Μουστάκα και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή να ιδρύσουμε την ομάδα μας, την “Ιδέα”, και να αποφασίσουμε να σκηνοθετούμε, να παίζουμε, να χορογραφούμε και κυρίως να ονειρευόμαστε όλοι μαζί, εντελώς ισότιμα, χωρίς ιεραρχία. Ο καθένας είναι εμπνευστής για τον άλλο και νιώθουμε σαν μια ψυχή χωρισμένη στα τρία. Ο κόσμος είναι ένα πολύ σκληρό μέρος και με τέτοιους συντρόφους στο πλάι σου μπορείς να παλέψεις και να κάνεις τις μικρές, αλλά μονάκριβες επαναστάσεις σου σε πολλά μικρά και μεγάλα μέτωπα!
Είναι συνεπώς όνειρο γεμάτο ιδέες, ιδεαλισμό, ιδεοληψία. Ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω τη λέξη ιδεοληψία ως θετική: είπαμε την ομάδα μας “Ιδέα” γιατί αφηνόμαστε να μας καταλάβουν ολοσχερώς οι ιδέες που πολιορκούν τα κεφάλια μας, αφηνόμαστε να μας ζαλίσουν οι εμπνεύσεις - να μας τρελάνουν οι ιδέες. Όλα από μια ιδέα ξεκινούν ή πιο απλά - λαϊκά - ξεκάθαρα: "όλα μια ιδέα είναι”.
Είναι επίσης ένα όνειρο ταξιδιωτικό και αλανιάρικο. Εκτός από τις εγχώριες εξορμήσεις σε Ικαρία, Πάτρα, Θεσσαλονίκη και Σαντορίνη έχουμε ήδη σκηνοθετήσει το έργο με δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς στην Κύπρο, τη Μαρίνα Αργυρίδου και τον Γιώργο Κισσανδράκη. Το έργο άλλωστε ήταν η αφορμή να γνωρίσουμε τον Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς, έναν μέντορα του παγκοσμίου θεατρικού στερεώματος, ο οποίος μας κάλεσε να εκπροσωπήσουμε τη χώρα μας στο πρώτο φεστιβάλ Σέξπηρ στη Σερβία. Η εμπειρία να παίζεις την παράσταση σε ξενόγλωσσο κοινό στις όχθες του Δούναβη είναι αλησμόνητη. Στη Νέα Υόρκη στα πλαίσια το Lincon Center Theatre Directors Lab επίσης παρουσίασα αυτή τη δουλειά και πάλι τα σχόλια σκηνοθετών από κάθε γωνιά του κόσμου ήταν κολακευτικά με την έννοια ότι όλοι διέκριναν αλήθεια, πρωτοτυπία, συγκίνηση, χιούμορ, καθώς και μια νέα θεατρική δυναμική σε αυτή τη δουλειά.
Είναι ένα όνειρο που ξεπλένει τους ηθοποιούς από κάθε τοξίνη και κακιά ενέργεια της μίζερης πραγματικότητας. Οι δεκάδες χαρακτήρες τους οποίους υποδύονται ξεπλένουν κάθε σκοτεινή γωνιά της μέρας τους. Μετά την παράσταση δεν μοιάζουν κουρασμένοι, μοιάζουν φωτισμένοι. Κάθε παράσταση προσθέτει γνώση, περήφανη συνύπαρξη.
Είναι ένα όνειρο πολύ ουσιαστικής συνάντησης με τον κόσμο.. Η μεταφυσική αύρα που φέρει η διασκευή μας -στην οποία δυο φαντάσματα μας αφηγούνται την ιστορία- δημιουργεί μια ταύτιση και μια παράδοξη εγγύτητα στο κοινό αφού όλοι μας έχουμε χάσει αγαπημένους. Αυτοί οι θάνατοι, βιολογικοί ή μη είναι ο κοινός τόπος σε αυτή την παράσταση , ο κοινός τόπος θεατών και θιάσου, το βαθύ σημείο εκκίνησης και σύζευξης.
Εκεί βρίσκεται η συνενοχή μας με τους θεατές: όλα ξεκινούν από μια απώλεια για να φτάσουν τελικά σε μια κοινή συγκινησιακή βίωση που είναι η ίδια η παράσταση. Είναι ένα όνειρο ερωτικό και πολιτικό. Οι δυο ερωτευμένοι στην εκδοχή μας είναι δυο επαναστάτες που αψηφούν τις στείρες επιταγές της εποχής τους και της χώρας τους για να δώσουν ένα μήνυμα ζωής. Μόνο πολεμώντας το κατεστημένο και με πολύ ακριβό συνήθως τίμημα μπορείς να βάλεις ένα λιθαράκι για την κατασκευή ενός νέου πιο δίκαιου κόσμου. Οι δυο ερωτευμένοι, όπως και οι δυο ηθοποιοί που έχω στο πλάι μου, είναι ανόθευτοι, δεν ανήκουν πουθενά παρά μόνο στον εαυτό τους. Κάθε τους βλέμμα, δράση, ανάσα είναι καθάρια. Καμία αυλή δεν καταδέχονται, καμία εκχώρηση δεν κάνουν σε κούφια συμφέροντα. Γι' αυτό κι εγώ ευτυχώ πλάι τους.Γιατί είναι πλάσματα διάφανα. Γιατί είναι αχτίδα φωτός και λόγος αντίστασης στην άδικη επίθεση που ζούμε.
Τέλος θα έλεγα ότι είναι ένα όνειρο μουσικό καθώς η μουσική είναι ο τρίτος παίχτης. Δίνει ανάσες στους αχαλίνωτους performers, δίνει ρυθμό στη σκηνική δράση, δίνει δικαίωμα σε στίχους τραγουδιών να λάμψουν, δίνει άφεση και ακαταλόγιστο στην τρέλα και στην ποίηση αυτής της κοινής μας σκηνοθεσίας.
Είναι πανέμορφο ό,τι μα ό,τι έχουμε ζήσει σε σχέση με το έργο αυτό. Είναι τίμιος ίδρωτας και σμίλευση ψυχών. Είναι πότε αρχέγονη μυστηριακή τελετή και πότε πανηγύρι ξέφρενο. Είναι αλαλαγμός χαράς και λυγμός ζώου. Είναι ένας καλός λόγος να ανασαίνω.
Ο Λειβαδίτης λοιπόν έκανε λάθος: υπάρχουν κάποια όνειρα που όταν εκπληρωθούν όχι μόνο δεν πεθαίνουν, αλλά γεννούν τον εαυτό τους πολλαπλασιαζόμενο σε άπειρες, άλλες δράσεις, ιδέες, εμπειρίες ζωής.
