Γιατί είναι σημαντικό για το θέατρο και την πολιτιστική ανάπτυξη η στήριξη της πρωτότυπης δραματουργίας; Στην Ευρώπη το new writing αποτελεί βασική μέριμνα όλων των θεατρικών οργανισμών και πολιτιστικών φορέων. Κείμενα γραμμένα στη γλώσσα των ηθοποιών και των θεατών, προβληματισμοί βγαλμένοι μέσα από την κοινωνία στην οποία απευθύνονται, στοιχεία της παράδοσης και της αισθητικής του λαού δημιουργούν το έδαφος για μια καλλιτεχνική παραγωγή που έχει τη δική της ταυτότητα και την προσωπική της σφραγίδα.
Ευτυχώς μετά από μια περίοδο αγρανάπαυσης, ας τη χαρακτηρίσουμε, το νεοελληνικό έργο φαίνεται να κερδίζει ολοένα έδαφος και μια νέα γενιά Ελλήνων συγγραφέων εμφανίζεται δυναμική στις σκηνές της χώρας μας, αλλά και του εξωτερικού, όπως ο Δημητριάδης ή ο Μαυριτσάκης.
Η πρώτη σκηνή της χώρας μας, το Εθνικό Θέατρο, υποδιευθυντής του οποίου είναι ο πολυπαιγμένος Αντώνης Κούφαλης, έχει συμπεριλάβει στο πρόγραμμά του,εκτός από τους κλασικούς πλέον Ξενόπουλο και Παντελή Χορν, το « Κέικ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, το «Συγχώρεσε με» των αδερφών Κούφαλη αλλά και το «Λάκκο της αμαρτίας» του Μανιώτη.
Ο Νίκος Μαστοράκης, ένας σκηνοθέτης που έχει στηρίξει πολύ το νεοελληνικό έργο και επανειλημμένα έχει τονίσει τη σημασία του για την ανάπτυξη του θεάτρου, μετά από πολλές περιπέτειες τελικά επαναδιαπραγματεύεται τα « Κόκκινα Φανάρια».
Η διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης , η Μαριάννα Κάλμπαρη που και η ίδια ασχολείται με τη συγγραφή, ακολουθώντας τα χνάρια του Κάρολου Κουν, που είχε αντιληφθεί τη σπουδαιότητα μιας αυτόνομης και ελληνοκεντρικής δραματουργίας στηρίζοντας πληθώρα συγγραφέων, έχει εντάξει στο ρεπερτόριο του θεάτρου, τόσο το δικό της "Αλμανάκ" σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη, που παρουσιάζεται σε μια ενιαία παράσταση με το «Ασκήσεις για γερά γόνατα» του Αντρέα Φλουράκη, αλλά κι ένα αναλόγιο- αφιέρωμα στη σύγχρονη δραματουργία, όπου παρουσιάζοντα κείμενα του Ευθύμη Φιλίππου, σεναριογράφου του πολυβραβευμένου « Κυνόδοντα» με την πολύ ιδιαίτερη αισθητική του, του βετεράνου Άκη Δήμου, της Ιωάννας Καραμπά, του Μιχάλη Βιρβιδάκη, του Τζιμάρα Τζανέτου και του Ιάσονα Σίγμα. Παράλληλα οι Blitz θα επαναδιαπραγματευθούν τον «Θείο Βάνια» του Τσεχώφ, σε δικά τους κείμενα, ενώ αργότερα η ανατρεπτική Λένα Κιτσοπούλου θα ανέβει στη σκηνή του του Θεάτρου όπου φοίτησε με το καινούργιο της έργο, αλλά και ο Άρης Μπινιάρης βασίζεται στο Σκαρίμπα και συνθέτει ένα εντελώς πρωτότυπο έργο με ζωντανή μουσική και τραγούδια.
Πέρα από το Θέατρο Τέχνης, ο Αντρέας Φλουράκης έχει διπλή παρουσία φέτος καθώς και στο επί Κολώνω παρουσιάζεται και μάλιστα σε δική του σκηνοθεσία το « Μήδειας Μπούργκα». Ο πολυχώρος Vault στηρίζει φέτος την ανάδειξη νέων συγγραφέων, ο Φώτης Μακρής στο studio Μαυρομιχάλη επαναλαμβάνει το « Ζεϊμπέκικο» της Λείας Βιτάλη, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος που χρόνια τώρα στηρίζει νέους συγγραφείς ανεβάζει το μονόλογο του Κώστα Σωτηριού « Σταματία, το γένος Αργυροπούλου», ενώ και τα πιο κεντρικά θέατρα της Αθήνας φαίνεται να προτιμούν τους νεοέλληνες συγγραφείς: η Ελένη Γκασούκα με τους « Ήρωες», ο Θοδωρής Αθερίδης στο « Πράγματα και θάματα» στο μικρό Παλλάς καταγράφουν την τραγελαφική μας καθημερινότητα, ενώ πολλές ομάδες δοκιμάζονται στο devised theatre, γράφοντας μόνοι τους τα κείμενα τους και προτείνοντας νέους τρόπους έκφρασης.
Είναι ελπιδοφόρα αυτή η ενασχόληση τόσο των παραγωγών όσο και του κοινού που φαίνεται να αγαπάει πλέον το σύγχρονο νεοελληνικό έργο και να το ακολουθεί, γιατί το θέατρο μας χρειάζεται τη δική του φωνή και το δικό του χρώμα.
