H Μαργαρίτα Αμαραντίδη, ηθοποιός και πρόσφατα εικαστικός αφού το καλοκαίρι πήρε το πτυχίο της από τη Σχολή Καλών Τεχνών , είναι μέλος της ομάδας βλακlist ( Χριστίνα Δενδρινού, Σάββας Κοβλακάς, Φεντερίκο Νιέτο Ελ Γκάζ)ι, μιας ομάδας που στηρίζεται στο παιχνίδι, γράφει στο onlytheatre για το "Theatre Case" που σκηνοθετεί. Μια παράσταση που έχει ταξιδέψει σε πολλούς χώρους και φέτος πλέον βρήκε τη στέγη της στο Vault.
Τι να πω για το Theatre Case; Το Theatre Case πάντα υπήρξε αφορμή και αιτία για γιορτή κάθε φορά που παιζόταν. Φαντάζομαι, ελπίζω και εύχομαι το ίδιο και για τώρα!
Πραγματικά ακόμα κι εγώ εκπλήσσομαι που το βλέπω να παίζεται ξανά. Και ίσως πολλοί θα έχουν αναρωτηθεί για το ίδιο. Το σίγουρο είναι ότι επιστρέψαμε κοντά στην παράσταση αυτή όχι από ανάγκη να επαναληφθεί κάτι που πέτυχε, αλλά περισσότερο από ανάγκη να της δώσουμε ένα φιλί ζωής, να της ξεπληρώσουμε κάτι. Το Τheatre Case όλα τα προηγούμενα χρόνια μάς φέρθηκε καλά, γενναιόδωρα, με πολλή αγάπη, κι έτρεχε, κι έτρεχε σαν δρομέας που είχε βαρίδια στα πόδια. Δοκιμάστηκε πολύ. Έπαιξε παντού, έπαιζε με ό,τι είχε, έπαιζε στο χείλος του γκρεμού και δεν γκρεμιζόταν. Έπαιξε σε αγαπημένους, αλλά και δύσκολους χώρους, ταιριαστούς και αταίριαστους, μικρούς, μεγάλους: φουαγιέ, μια σάλα ενός νεοκλασικού, σε ιταλική σκηνή. Χα! Επίσης: θα φανταζόσασταν ποτέ εσείς μια παράσταση με τρεις ανθρώπους, μια βαλίτσα -και κάτι ψιλά-, που “χτίστηκε” και “άνθισε” στο 3Χ4 να γεμίζει τη σκηνή ένος τεράστιου ανοιχτού θεάτρου και τελικά να γλιτώνει τα “ζαρζαβατικά” και τα “λιοντάρια”; Κι όμως! Το Theatre Case έζησε τις πιο αυτοσχέδιες καταστάσεις και επέζησε. Γι’ αυτό του χρωστούσαμε αυτή την ευκαιρία, γι’ αυτό και αγαπήσαμε τον νέο μας χώρο αμέσως.
Χάριν βέβαια αυτής της διαδρομής το Theater Case πλούτιζε κάθε φορά όλο και περισσότερο, έμαθε να μη φοβάται τίποτα, να συμμαχεί με τα πάντα, να ακούει την καρδιά του. Ναι, το Theatre Case έχει καρδιά, τη δική του καρδιά. Αυτή είναι ο αρχηγός μας. Αυτή μας καλεί κι αυτή μας ενώνει. Είναι η παράσταση της οποίας τα δημιουργικά όρια έχουν πια παραδοθεί σε αυτό το καρδιοχτύπι. Είναι δουλειά ομάδας. Είναι τόσο καλά ανακατεμένες οι ιδέες μας, που και εμείς οι ίδιοι έχουμε ξεχάσε,ι ή δε βρίσκουμε πια τον λόγο να θυμόμαστε ποιος, τι και πώς. Απλά χαιρόμαστε κι όταν κι ο κόσμος ευχαριστιέται, χαιρόμαστε ακόμα περισσότερο. Γι’ αυτό δουλεύουμε, για αυτή τη χαρά. Όχι για το γέλιο, για τη χαρά!
Ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι γιατί μετά από τόση δουλειά γελάω τόσο αυθόρμητα στις πρόβες ή στην παράσταση και πώς κρατιούνται τα παιδιά πάνω στη σκηνή. Ο τρόπος που το Theatre Case πραγματεύεται αυτά που θέλει να επικοινωνήσει έχει σίγουρα κάτι το αδρό, το πρωτόλειο: γελάς πριν καλά καλά προλάβεις να σκεφτείς γιατί γελάς, έτσι και το “γιατί” μετά σε απασχολεί με έναν ανάλαφρο τρόπο. Έπεσε βέβαια πολλή δουλειά για να κλειδώσει αυτή η ακαριαία λειτουργία και όλη η παράσταση είναι άκρως χορογραφημένη τελικά, παρότι βγήκε εξ’ ολοκλήρου από αυτοσχεδιασμούς. Είχε πλάκα επίσης που όσο μπαινοβγαίναμε στο Vault για πρόβα, οι άλλοι θίασοι που κάνανε κι αυτοί πρόβες σε διπλανούς χώρους, μας κοιτάζανε λίγο με απορία: δεν μπορούσαν να συμπεράνουν τι ακριβώς κάναμε, βλέποντας μας να κουβαλάμε μικροσυμπράγκαλα από όροφο σε όροφο, να φωνάζουμε, να ξεκαρδιζόμαστε. Τελικά ήρθανε στη γενική μας πρόβα και τα καταλάβανε όλα!
Για το τέλος θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας επίσης μέρος μαντινάδας που έγραψε η θεία Διαμάντω εμπνευσμένη από το έργο: «Λίγα είναι τα σκηνικά, χωρούν σε μια βαλίτσα,το βάρος του μηδαμινό, τα κάνω αγκαλίτσα. Το φαγητό θα'ναι καλό, κοπανιστό αέρα, καράβι δίχως καύσιμα και ταιριαστή παρέα».
H παράσταση "Theatre Case" παρουσιάζεται στο θέατρο Vault κάθε Πέμπτη στις 21:00.
