Τρία μέλη της ελληνικής θεατρικής ομάδας ( Ελίτα Κουνάδη, Ιωάννα Κανελλοπούλου και Δημήτρης Ντάσκας) που αυτή τη στιγμή βρίσκονται στο Θέατρο του Ήλιου της Μνούσκιν, στο Παρίσι, έτοιμοι να ξαναζωντανέψουν το ταξίδι του θρυλικού Mataroa. λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα μας έστειλαν αποκλειστικά για το onlytheater το συγκινητικό τους ημερολόγιο από τη μέρα που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι μέχρι σήμερα. Εγώ το διάβασα και πολλές βούρκωσα. Ελπίζω κι εσείς να το απολαύσετε!
Ελίτα Κουνάδη:
Σεπτέμβριος 2012
Ανάμεσα σε χιλιάδες αγωνίες για την καινούργια σεζόν, για τις συνθήκες στο θέατρο, για την επιβίωση, για τη γενικότερη κατάσταση στην Ελλάδα, έρχεται η πρώτη σκέψη για φυγή. Αυτή η σκέψη συναντάει την ιστορία του MATAROA. Γεννιέται η ιδέα για μια παράσταση ελληνογαλλική. Ένα παράθυρο μέσα στην απελπισία. Μια τρέλα για να πιαστείς από κάπου. Τηλέφωνο στους αγαπημένους μου: Ιωάννα (Κανελλοπούλου), Παντελή (Δεντάκ), Τάσο (Σακελλαρόπουλο). Πυρετώδης δουλειά για να στηθεί και να κατατεθεί εγκαίρως η πρόταση σε αρμόδιους φορείς - παραγωγούς. Η διαδικασία με γεμίζει, μας γεμίζει ελπίδα.
Οκτώβριος 2012
Γνωριμία με τη Νέλλη Ανδρικοπούλου συγγραφέα του βιβλίου «Το ταξίδι του Ματαρόα 1945 - Στον καθρέφτη της μνήμης». Κεραυνοβόλος έρωτας. Η αρχή μιας σπουδαίας φιλίας. Ξεκινάει η αλληλογραφία με τον Εμμανουήλ Κριαρά. Ανάμεσα σε δεκάδες λογαριασμούς είναι τα μόνα γράμματα που θα δέχομαι για τους επόμενους 9 μήνες.
Νοέμβριος 2012
Γνωριμία με τον Μάνο Ζαχαρία. Υπέροχος! Αξιολάτρευτος!
Η ομάδα μεγαλώνει. O Αλκίνοος Ιωαννίδης δέχεται να μπει στην ομάδα! Η πρόταση για μια μεγάλη ελληνογαλλική παραγωγή έχει κατατεθεί και αρχίζει η αναμονή. Επιθυμία μας είναι μετά την Αθήνα η παράσταση να παρουσιαστεί και στο Παρίσι. Nous sommes réalistes, nous demandons l’impossible! Αρχίζει η έρευνα με εντατικούς ρυθμούς.
Δεκέμβριος 2012
Δώρο γενεθλίων κάποιων φίλων ένα ταξίδι αστραπή στο Παρίσι. Συνεχόμενοι καφέδες στην Comédie Française με τα πιθανά μέλη της γαλλικής ομάδας. Κυβέλη Καστοριάδη, Σεσίλ Μικρούτσικου, Μαλαματένια Γκότση, Στέλιος Πάγκαλος, Δημήτρης Ντάσκας.
Ιανουάριος – Μάιος 2013
Η αναμονή για την αποδοχή της πρότασης συνεχίζεται. Παράλληλα: Αρχεία, συνεντεύξεις, τηλεφωνήματα για πιθανούς επιβάτες η απογόνους, βιβλία, αφιερώματα στα αρχεία της ΕΡΤ, ώρες εργασίας, ξενύχτια, αγωνία να μαζευτεί όσο περισσότερο υλικό, να καταλάβουμε όσο περισσότερο μπορούμε την εποχή και τα πρόσωπα. Προστίθεται και η Κλειώ Μακρή στην ομάδα.
Φεβρουάριος 2013
Ανέλπιστο ταξίδι στο Παρίσι για ένα σεμινάριο με το μουσικό του Theâtre du Soleil. Ευκαιρία για δουλειά με την εκεί ομάδα. Επαφές με διάφορους φορείς. Οι άμεσες και θετικές απαντήσεις είναι εντυπωσιακές για κάποιον που έχει συνηθίσει τη ελληνική πραγματικότητα. Συνάντηση της γαλλικής ομάδας στο σπίτι του Κορνήλιου Καστοριάδη! Ανάγκη να βρεθεί ο άνθρωπος που θα συντονίσει όλο αυτό το υλικό. Η Κυβέλη κι ο Δημήτρης προτείνουν την Hélène Cinque από το Theâtre du Soleil. Γελάμε με την τρέλα μας. Σε τρεις μέρες μας απαντάει ότι την ενδιαφέρει πολύ το project και θέλει να μας συναντήσει. Άφωνοι!
30 Μαρτίου 2013
Κλείνει μετά από 128 χρόνια η Εστία, ο εκδοτικός οίκος του βιβλίου του ΜATAROA.
Μάιος 2013
Απορρίψεις από παντού στην Ελλάδα. Έτοιμοι να τα παρατήσουμε. Μια τελευταία προσπάθεια. Πρωινά στο Bartessera με την ελληνική ομάδα: Ιωάννα, Παντελής, Δημήτρης, Τάσος, Κατερίνα (Λυπηρίδου), Όμηρος (Πουλάκης), Κυριακή (Σπανού). Δουλειά στο τραπέζι με όλο το υλικό που έχει συγκεντρωθεί. Ο Αλκίνοος μας προτείνει τον Νίκο Κυπουργό. Νέος επιβάτης στην ομάδα.
11 Ιουνίου 2014
Κλείνει η ΕΡΤ. Σοκ. Η δουλειά πάνω στα ψηφιακά αρχεία της διακόπτεται επ’ αόριστον.
2 Ιούλιου 2013
Η συνάντηση που εκκρεμούσε με την Ηélène Cinque. Δηλώνει ότι θέλει να σκηνοθετήσει την παράσταση και να την παρουσιάσουμε στο Théâtre du Soleil! Oui, nous demandons l’impossible! Μπαίνουμε σε καινούργια περιπέτεια.
Ο τεράστιος όγκος του υλικού πρέπει να μεταφραστεί στα γαλλικά. Η Hélène θέλει να μας γνωρίσει επί σκηνής για να πει το τελικό «ναι». Αναζήτηση ημερομηνιών, χώρου, χρημάτων για τη διοργάνωση ενός εντατικού stage γνωριμίας. Πυρετός δουλειάς.
24 Φεβρουαρίου 2014
Άφιξη της Ηélène Cinque στην Αθήνα. Ένα μεγάλο όνειρο πραγματοποιείται. Όλοι οι συντελεστές, οι βασικοί μας μάρτυρες από το ΜATAROA, Νέλλη Ανδρικοπούλου και Μάνος Ζαχαρίας και οι απόγονοι κάποιων που δεν είναι εν ζωή, συναντιούνται για πρώτη φορά γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι. Αφηγήσεις μπροστά στο τζάκι. Η συγκίνηση είναι μεγάλη.
25 Φεβρουαρίου 2014
Το Θέατρο του Νέου Κόσμου μάς φιλοξενεί για τη μεγάλη συνάντηση των δέκα ημερών. Μετά από ενάμισι χρόνο ανάμεσα σε χαρτιά και βιβλία δοκιμάζουμε τα πρώτα βήματα του MATAROA επί σκηνής.
Φλεβάρης - Αθήνα
(Δημήτρης Ντάσκας)
"Πρώτη γνωριμία. Πρώτη προσέγγιση. Πρώτη αμηχανία. Η πρώτη μέρα που μια ομάδα ανθρώπων αποφασίζουν να... γίνουν ομάδα και να δημιουργήσουν κάτι όλοι μαζί. Αυτή η πρώτη μέρα έχει κάτι που μοιάζει με την αρχή μια ερωτικής σχέσης. Να γνωριστώ με τον άλλον. Να επιτρέψω στον άλλο να με γνωρίσει. Να δούμε αν κοιτάζουμε στην ίδια κατεύθυνση. Η ομάδα αποτελείται από Έλληνες, Γάλλους, Ελληνογάλλους και Γαλλοέλληνες. Είναι για όλους μια δοκιμή. Δεν ξέρουμε ακόμα πόσοι και ποιοι θα συνεχίσουν καν στο πρότζεκτ.
Απλοί αυτοσχεδιασμοί. Να γνωριστούμε σκηνικά. Να μας γνωρίσει η σκηνοθέτιδα. Προσωπικές ιστορίες και μνήμες από την παιδική ηλικία, (ως υλικό για σκηνική δουλειά, κι όχι για ψυχανάλυση), σώματα που εκτίθενται, για πρώτη φορά το ένα στο άλλο. Μετά πιο σύνθετοι αυτοσχεδιασμοί, ελεύθεροι ή με περιορισμούς. Άλλες φορές μπαίνουμε στα θέματα για τα οποία θέλουμε να μιλήσει η μελλοντική παράσταση, άλλες φορές όχι. Ποια είναι τα θέματα αυτά; Αποχωρισμός, φυγή, ελπίδα, ξενιτιά, νέοι κόσμοι…"
Μάρτης - Αθήνα
"Η γνωριμία με τους αληθινούς επιβάτες του MATAROA, κρύβει συγκίνηση, γέλιο, και ατέλειωτες ιστορίες, ειπωμένες από ταλαντούχους αφηγητές. Η Νέλλη Ανδρικοπούλου και ο Μάνος Ζαχαρίας, έχουν πολλά να μας πουν, όχι μόνο για το ταξίδι, αλλά και για το τι είναι ζωή, το πώς είναι να έχεις όρεξη να ζήσεις και να δημιουργήσεις σε κάθε οικονομική συνθήκη, σε κάθε πράγμα με το οποίο καταπιάνεσαι, σε κάθε ηλικία. Παράλληλα, γνωρίζουμε τους μουσικούς της παράστασης, δύο ανθρώπους που ξέρουν πολύ καλά τη σχέση της μουσικής με το λόγο και το θέατρο: το Νίκο Κυπουργό και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη.
Στη σκηνή οι αυτοσχεδιασμοί που επιχειρούνται γίνονται όλο και πιο πλούσιοι. Μιλάμε κατ'ουσίαν για μικρά μονόπρακτα που στήνονται και δουλεύονται από μέρα σε μέρα. Αδειάζουμε αποθήκες και πατάρια και φέρνουμε δεκάδες κοστούμια, αξεσουάρ και σκηνικά αντικείμενα, που μας βοηθάνε να δημιουργήσουμε ολόκληρους κόσμους. Του τότε και του τώρα. Η απόφαση γίνεται οριστική. Η παράσταση θα γίνει. Και μάλιστα στο περίφημο Théâtre du Soleil! H χαρά είναι μεγάλη.
Ιούλιος - Αθήνα
" Το βύθισμα στο υλικό ξεκινάει. Βιβλία, μαρτυρίες, ντοκιμαντέρ, αφηγήσεις, ταινίες, εκπομπές, συνεντεύξεις. Να καταλάβουμε την εποχή, μια από τις πιο περίπλοκες εποχές της ελληνικής ιστορίας. Να πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Ποια είναι η αρχή; Η Απελευθέρωση της Ελλάδας, τον Οκτώβριο του '44, 14 μήνες πριν φύγει το Ματαρόα. Όχι, πιο πίσω, η Κατοχή. Πιο πίσω ακόμα, η έναρξη του πολέμου. Κι ακόμα πιο παλιά: Η δικτατορία του Μεταξά, ο Εθνικός Διχασμός, η Μικρασιατική Καταστροφή. Ο ιστορικός της ομάδας, ο Τάσος Σακελλαρόπουλος, δέχεται βομβαρδισμό ερωτήσεων. Δίνει απαντήσεις σαφείς και λεπτομερείς, επιμένοντας ότι στην Ιστορία, κάθε απάντηση δεν μπορεί παρά να γεννάει δεκάδες καινούριες ερωτήσεις.
Παράλληλα με το ιστορικό πλαίσιο, γνωρίζουμε τους επιβάτες του Ματαρόα, το πολύτιμο φορτίο του. Ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι; Δεκάδες ονόματα και βιογραφικά. Τα πάντα, από την πιο επιφανειακή πληροφορία μέχρι τα πιο σημαντικά τους έργα, αποτελούν υλικό προς μελέτη, κατανόηση, και ίσως, μελλοντικά, υλικό για σκηνές. Πού γεννήθηκαν, πού σπούδασαν, τι γλώσσες μιλάγανε, αν καπνίζαν, αν συμμετείχαν στην Αντίσταση, σε ποια ομάδα συμμετείχαν, πώς έζησαν στο Παρίσι... Είμαστε σαν ντετέκτιβ. Κι αυτοί, οι διάσημοι υπότροφοι, γίνονται πρόσωπα οικεία, γνωστά. Το δέος απέναντί τους παραμένει. Αλλά σιγά σιγά προσπαθούμε να τους καταλάβουμε και σαν ανθρώπους."
Αύγουστος – Σύρος
"Φτάνουμε στη Σύρο σαν ένα καθόλου μικρό καραβάνι. Κουβαλάμε μαζί μας ό,τι θα μπορούσε να είναι χρήσιμο επί σκηνής. Φορέματα του '40, καμπαρντίνες, πουλόβερ μες στον Αύγουστο (το ταξίδι του Ματαρόα έγινε τέλη Δεκεμβρίου), γάντια, καπέλα, κοστούμια, γραβάτες, δεκάδες σκελετούς γυαλιών, δεκάδες ζευγάρια παπούτσια και φυσικά βιβλία και φωτοτυπίες ων ουκ έστι αριθμός. Ο πλούτος του υλικού τεράστιος. Τώρα πρέπει να μπούνε όλα στην πράξη. Τα πρόσωπα αρχίσουν να ζωντανεύουν. Αναζητούμε όχι μόνο τη βαθύτερη προσωπικότητα τους, αλλά ακόμα και τη φυσιογνωμική ομοιότητα, με τη βοήθεια του μακιγιάζ και των κοστουμιών. Μεγάλη ευθύνη να ενσαρκώνεις αληθινούς χαρακτήρες. Σκηνές βασισμένες σε ιστορικά ντοκουμέντα, σκηνές ελεύθερα εμπνευσμένες από μαρτυρίες ή και σκηνές του σήμερα που συνομιλούν με το χθες. Κάποια στιγμή, έρχονται και οι πρώτες μουσικές. Στο πρώτο άκουσμα του τραγουδιού “Μικρή Βαλίτσα”, ο χρόνος σταματάει. Βυθισμένοι στους στίχους και τη μελωδία του Αλκίνοου, με δάκρυα στα μάτια οι περισσότεροι, νιώθουμε τη δύναμη που μπορεί να έχει η παράσταση που πάμε να κάνουμε."
22 Αυγούστου
(Ελίτα Κουνάδη)
Χάνουμε τον μακροβιότερο επιβάτη του ΜATAROA. Τρεις μέρες πριν του είχαμε στείλει επιστολή για καλή ανάρρωση από την ομάδα του ΜATAROA. Μεγάλη απώλεια.
(Ιωάννα Κανελλοπούλου) Ο θάνατος του Εμμανουήλ Κριαρά έρχεται σαν σοκ.
Σεπτέμβριος – Παρίσι
(Ιωάννα Κανελλοπούλου)
"Στο Théâtre du Soleil, όπως λέει η Aριάν, δεν υπάρχουν figurants. Αυτό που βλέπαμε στο φεστιβάλ, στην υπόκλιση, μια μεγάλη, τεράστια γραμμή από ηθοποιούς, μικρούς, μεγάλους, κάθε εθνικότητας, και κάθε μεγέθους ρόλου, να στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλο, σε τυχαία σειρά, αποτυπώνει απολύτως τη σκέψη αυτή και τη λειτουργία του θεάτρου. Είναι μια κουρδισμένη μηχανή, ένα σώμα, όπου όλοι περνούν από όλα, από τις κατασκευές, τις μεταφορές, την κουζίνα μέχρι τους ρόλους που δουλεύονται τρενάκι από δυο τρεις μέχρι να φτάσουν κτισμένοι έτσι στην τελική τους μορφή. Ακόμα και στο φαΐ που τρώμε όλοι μαζί στο διάλειμμα του μεσημεριού. Ποτέ δεν ξέρεις ποια χώρα και ποιος μάγειρας πρόσθεσε π.χ τον κόλιαντρο στα καλαμαράκια. Η φιλοξενία είναι συγκινητική. Υπάρχει ένα γνοιάξιμο για τη ζωή του άλλου. Αν είναι φτωχός, από πού έρχεται, τι κουβαλάει. Έξω από το θέατρο υπάρχει μια σειρά από τροχόσπιτα που φιλοξενούν κόσμο. Τους Αφγανούς του Θεάτρου Aftaab που ζούνε έξι περίπου χρόνια τώρα στη Γαλλία, ένα ζευγάρι Ινδών. Πριν από λίγες μέρες έγινε μια γιορτή προς τιμή ενός Βολιβιανού θιάσου που έπαιζε εδώ. Ο Μορίς, ένας από τους παλαιότερους ηθοποιούς της Αριάν, πήρε την κιθάρα. Τραγουδήσαμε όλοι τραγούδια από παντού, έστω με λα λα λα. Και ελληνικά. Είναι ένας δρόμος άλλος όλο αυτό. Μια άλλη φιλοσοφία θεάτρου και ζωής.
Από το Παρίσι δεν έχουμε το χρόνο να δούμε και πολλά. Είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επηρεάζει τη δουλειά μας. Το να ζεις για παράδειγμα σε μια πόλη που το τραμ, το λεωφορείο, το μετρό έρχονται στην ώρα τους, το να μην αισθάνεσαι ξένος ανάμεσα σε τόσους ξένους, το να σε αντιμετωπίζουν οι αρχές ως πρόσωπο και όχι ως ανώνυμο μετανάστη, η ομορφιά της ίδιας της πόλης, η αγάπη των κατοίκων της για αυτήν, η Τέχνη που ενυπάρχει στην καθημερινότητα, εμείς αυτά δεν τα διεκδικούμε στην Ελλάδα, θεωρούμε αυτονόητη την απουσία τους. "
(Δημήτρης Ντάσκας)
"Φτάνουμε στο Παρίσι και στο Theatre du Soleil! H υποδοχή που μας επιφυλάσσεται είναι καταπληκτική. Ένα τεράστιο μελίσσι από ανθρώπους διάφορων εθνικοτήτων υποδέχονται την πρώτη ελληνική ομάδα που φιλοξενείται ποτέ στο θέατρο αυτό. Μιλάμε μαζί τους για την παράσταση, μαθαίνουμε τις ιστορίες τους, μοιραζόμαστε τις μέρες μας μαζί τους. Ο Καβέ από το Ιράν και ο Νταβίντ, οι αρχι-τεχνικοί του θεάτρου, είναι από τους πρώτους που μας ξεναγούν στο θέατρο, στα εργαστήρια κατασκευής σκηνικών, στις αποθήκες, στα βεστιάρια, στο εστιατόριο. Μαθαίνουμε τα πάντα. Βέβαια, πρέπει να πούμε ότι εδώ οι διαχωρισμοί ηθοποιός και τεχνικός δεν πολυυφίστανται. Ένας ηθοποιός μπορεί το πρωί να κάνει πρόβα και το βράδυ να δουλεύει στα σκηνικά, ένας τεχνικός μπορεί να βρεθεί επί σκηνής αν ο/η σκηνοθέτης θεωρήσει ότι μπορεί να τα καταφέρει.
Παράλληλα φυσικά, η δική μας δουλειά συνεχίζεται. Γράφουμε σκηνές, παίζουμε, τις απομαγνητοφωνούμε, τις μεταφράζουμε. Κάθε ηθοποιός αρχίζει σταδιακά να κολλάει με συγκεκριμένους χαρακτήρες. Ο στόχος είναι διπλός: από τη μια να παρουσιάσουμε τις συναρπαστικές ιστορίες των ανθρώπων αυτών, από την άλλη να περάσει μέσα από την παράσταση και το έργο τους. Πώς θα γίνει αυτό με θεατρικό τρόπο; Ποιες δραματουργικές λύσεις θα βρεθούνε, ώστε να μη μοιάζει η παράσταση με διδακτορικό αρχιτεκτονικής, φιλοσοφίας και ιστορίας της τέχνης, αλλά να είναι ζωντανό θέατρο; Τα πάντα δοκιμάζονται στην πράξη.
Οκτώβριος- Παρίσι
(Ιωάννα Κανελλοπούλου)
"Από όλο αυτό το τρομακτικό υλικό που διαθέτουμε τι θυσιάζει κανείς; Ξεκινήσαμε προτείνοντας στους αυτοσχεδιασμούς τα πάντα, τους πάντες. Ύστερα βλέπεις σιγά σιγά πως δεν μπορείς να τα πεις όλα. Πώς να χωρέσεις ολόκληρη τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας σε μια παράσταση; Είναι τρομερό αυτό το αίσθημα του αυτοακρωτηριασμού ιδίως όταν αφορά πέρα από την ιστορία, ανθρώπους, σημαντικούς ανθρώπους, ζωές. Κι ο Παπαϊωάννου; Και ο Κριαράς; Κι ο Ζενέτος που η ίδια η χώρα τον έχει εξαφανίσει σιγά σιγά, εξαφανίζοντας τα έργα του ή αλλοιώνοντας τα; Και πώς χωράει αυτό καθ' αυτό το έργο όλων αυτών των ανθρώπων, και που πάλι η χώρα αυτή για χρόνια εξαιτίας συγκεκριμένων πολιτικών και του πολιτικού χρωματισμού των προσώπων κράτησε μακρυά από την εκπαίδευση, το σύγχρονο πολιτισμό; Είναι μια μόνιμη πάλη ανάμεσα στη δραματουργική αναγκαιότητα και την ανάγκη να μοιραστεί κανείς αυτό που και ο ίδιος είχε την τύχη να του αποκαλυφθεί. Και ακόμα με τη δεδομένη κατάρρευση των πάντων, τη διαπόμπευση, τη ματαίωση των προσδοκιών είναι και ο λόγος ενός Έλληνα σήμερα στο κέντρο της σύγχρονης Ευρώπης, η ανάγκη να υπερασπιστείς μια ταυτότητα και μια Ιστορία που πιο πολύ μοιάζει με βάρος, και να μιλήσεις για μια συνολικά χειμαζόμενη Ευρώπη. Γιατί το ερώτημα ίσως πια είναι για που θα ταξίδευε σήμερα ένα αντίστοιχο MATAROA; Αν υπάρχει πουθενά πια κάποιο λιμάνι;
Το αίσθημα της πληρότητας του ηθοποιού μέσα στο πλαίσιο μιας "συλλογικής δημιουργίας" είναι μοναδικό. Ο ηθοποιός προτείνει το χώρο, το πρόσωπο, τη συνθήκη, τη δράση, το λόγο, τη μορφή. Το "μαγείρεμα" (concoctage) των αυτοσχεδιασμών είναι η κατάθεση των ιδεών όλων και η άμεση επεξεργασία τους με ή χωρίς τη σκηνοθέτη. Κι ύστερα πολλαπλοί αυτοσχεδιασμοί, συνεχιζόμενοι πολλές φορές για πάνω από μια ώρα, διακοπτόμενοι, επαναλαμβανόμενοι, χάνει κανείς την αίσθηση του χρόνου. Δεν υπάρχει κενό. Πάντα κάτι προετοιμάζεις κάτι βελτιώνεις, κάτι καταργείς. Και στο ρεπό. Και στον ύπνο. Εννοείται φυσικά πως ανάμεσα σε μια ομάδα Ελλήνων ηθοποιών διαφορετικών σχολών και μιας σκηνοθέτιδας που έχει δουλέψει χρόνια δίπλα στην Αριάν Μνουσκίν χρειάστηκε να διανυθεί μεγάλη απόσταση από όλους προς όλους μέχρι να βρεθεί κοινός τόπος. Και μεγάλη απόσταση μέχρι όλο αυτό το αρχικά αταξινόμητο, ασύντακτο υλικό να καταλήξει με τις τελικές επιλογές της Hélène να σχηματοποιηθεί σε αυτό που σήμερα έχουμε μπαίνοντας στην τελική ευθεία ως έργο."
(Δημήτρης Ντάσκας)
"Συνειδητοποιούμε τη σπουδαιότητα του ιστορικού πλαισίου της εποχής. Το ταξίδι του Ματαρόα, είναι άμεσα συνδεδεμένο με το τι γινόταν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη στα τέλη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μια εποχή που έχει πολλές ομοιότητες με το σήμερα. Αλλά και πολλές διαφορές. Πρέπει να βρούμε τις αντιστοιχίες. Δοκιμάζονται συνδέσεις των διαφόρων σκηνών. Κομμάτια παζλ που τα δουλεύαμε ξεχωριστά, και που τώρα μπαίνουν σε μια σειρά. Καθημερινά θέτουμε στον εαυτό μας το ερώτημα “ποια ιστορία αφηγούμαστε;” Του ταξιδιού, των επιβατών του, της εποχής εκείνης... Μήπως αφηγούμαστε την ιστορία μιας ολόκληρης χώρας;
Στο παζλ που σχηματίζεται, οι θυσίες θα είναι αναπόφευκτες. Εκπληκτικές σκηνές που δεν μπορούν να κολλήσουν, χαρακτήρες που όσο βαθιά και να τους μελετήσαμε, δε θα βρουν τη θέση τους στο τελικό αποτέλεσμα. Δεν είναι κρίμα. Τα πάντα χρησιμεύουν και αφήνουν το αποτύπωμά τους. Ίσως με όχι προφανή τρόπο. Μια φράση που θα φύγει από ένα χαρακτήρα και θα πάει σε κάποιον άλλο, μια σκηνή που θα “παντρευτεί” με μια άλλη, ή και μια σκηνή που θα κοπεί εντελώς, αλλά θα έχει χρησιμεύσει για να καταλάβει ο ηθοποιός βαθύτερα τον άνθρωπο που θα ενσαρκώσει. Αλλά γεγονός είναι ότι για να μην κάνουμε έξι ώρες παράσταση, θα πέσουν κορμιά στο μοντάζ.
Τέλη Οκτωβρίου - Παρίσι
(Ιωάννα Κανελλοπούλου)
"Σε τρεις εβδομάδες πάμε για πρεμιέρα. Η ευθύνη για αυτό που έχουμε αναλάβει είναι βαριά. Για τα πρόσωπα που μοιράστηκαν μαζί μας την ιστορία τους, για όσους μπήκαν στον κόπο να μας υποστηρίξουν με τον οβολό τους, για όσους πολλούς μας έστειλαν κομμάτια υλικού, για όσους προσδοκούν από αυτήν την παράσταση να μιλήσει για το παρόν μας, ακόμα και για μας που δύο χρόνια τώρα επενδύσαμε σε αυτή τη μαγική υπόθεση την προσωπική και συλλογική ελπίδα μας. Το μόνο που μπορεί να την αλαφρύνει είναι πως ήδη κάτι έχει μετακινηθεί. Εμείς οι ίδιοι καταρχάς που κάναμε αυτό το ταξίδι, η κινητοποίηση που προκάλεσε αυτή η τρελή ιδέα, η πίστη πως κάτι - ακόμα και εντελώς απίθανο - είναι εφικτό όταν παλέψεις για αυτό. Γιατί κατά κάποιο τρόπο το Ματαρόα είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ένα πείραμα ευρύτατης συνεργασίας και υπό αυτήν την έννοια έχει ήδη ξεκινήσει το ταξίδι του."
(Δημήτρης Ντάσκας )
"Οι μέρες τελειώνουν. Η Μέρα πλησιάζει. Σας περιμένουμε."
(Ελιτα Κουνάδη)
Υ.Γ.: Τελική ευθεία. Το εγχείρημα ήταν εξαιρετικά δύσκολο και απαιτητικό. Η αγωνία για το αν θα πούμε σωστά την Ιστορία και τις ιστορίες αυτών τον ανθρώπων είναι τεράστια. Όπως και η ευθύνη. Ελπίζουμε όλοι να μην τους προδώσουμε.
Καλό μας ταξίδι!
