Ο Γιάννης Καλαβριανός άφησε την ιατρική επειδή ήθελε να λέει ιστορίες. Και τα κατάφερε. Φέτος το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών μας είπε την ερωτική ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας. Μας έστειλε το σημείωμά του προς τους ηθοποιούς του ( Ελένη Κοκκίδου, Χριστίνα Μαξούρη και Γιώργο Γλάστρα) όταν ξεκίνησαν οι πρόβες τους για τη δεύτερη εκδοχή της παράστασης που φέτος συνεχίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
"Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η αναπαράσταση. Αναπαριστούμε ανθρώπους, φωνές, δράσεις, αντιδράσεις ή ατμόσφαιρες, με όποιον τρόπο μας είναι χρησιμότερος σε κάθε σκηνή. Από τον πιο σύνθετο μέχρι τον απλούστερο -αρκεί να είναι πεντακάθαρος. Τα πάντα είναι κομμάτια ενός παζλ που ολοκληρώνεται στο μυαλό του θεατή. Δεν έχει σημασία ποιον άνθρωπο αναπαριστούμε. Τα λόγια θα μπορούσαν πιθανόν να ειπωθούν και από κάποιον άλλον. Άρα, ξεχάστε τη «ρεαλιστική συνέχεια, το ψυχολογικό υπόβαθρο και τις γέφυρες» από σκηνή σε σκηνή. Έχετε συνεχώς στο μυαλό σας ότι αφηγούμαστε μια ιστορία που θέλουμε να πείσουμε για την σπουδαιότητά της, χρησιμοποιώντας ως ομάδα όλα τα αναγκαία υλικά. Μας ενδιαφέρει η αναπαράσταση και όχι η ρεαλιστική αληθοφάνεια. Αναπαράσταση που μας επιτρέπει όποτε θέλουμε να μπαίνουμε και να βγαίνουμε από την ιστορία, χωρίς να διαταράσσεται η συνέχειά της και χωρίς κανένας να αναρωτιέται για την ορθότητα της πράξης μας. Εμείς φτιάχνουμε την σκηνή, εμείς την γκρεμίζουμε, όποτε μας είναι απαραίτητο και περνάμε στην επόμενη. Προτιμούμε τις ακαριαίες αντιδράσεις, αποφεύγοντας τις περιττές ψυχολογικές καταβυθίσεις. Επίσης μην ξεχνάτε πώς πιάνουμε τους ήρωές μας για δεύτερη φορά. Περάσαμε το πρώτο στάδιο που λειτουργήσαμε συνειδητά και κάναμε την έρευνα μας μαζεύοντας πληροφορίες για το έργο και τα πρόσωπα. Ας περάσουμε τώρα στο δεύτερο, επιτρέποντας να στο υποσυνείδητο να λειτουργήσει, κάνοντας τις όποιες υπόγειες συνδέσεις, επιτρέποντάς μας να οικειοποιηθούμε τους ήρωες. Να τους ενσαρκώσουμε στ' αλήθεια και βαθιά. Σε αυτή την πορεία είμαι πεπεισμένος πως μπορεί να μας οδηγήσει η συγκεκριμένη και πολύ σχολαστική αναπαράσταση. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται την πρώτη φορά κάτι τέτοιο. Και για να ξεκινήσουμε όμορφα, να θυμόμαστε πάντα πως «το ατελές γνωρίζει κάτι, που το τέλειο αγνοεί». (Σπινόζα)
