Χθες το απόγευμα το ιστορικό Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης στην Πεσματζόγλου γέμισε με τα " παιδιά" του. Ηθοποιοί και καλλιτέχνες που μαθήτευσαν στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης από όλες τις γενιές, μετά από πρόσκληση της Μαριάννας Κάλμπαρη, συναντήθηκαν σε μια βραδιά με πολλές ιστορίες από τα παλιά, ανέκδοτα, γέλια, πειράγματα και συγκίνηση, σαν μια μεγάλη οικογένεια.
Ο Καμπανέλλης έλεγε ότι " όταν κατεβαίνεις τα σκαλιά του Υπογείου, μπαίνεις σε ένα χώρο ιερό". Τα χρόνια πέρασαν - φέτος τον Νοέμβριο συμπληρώνονται 60 χρόνια για το Υπόγειο- οι εποχές άλλαξαν, ο Κουν, ο Τσαρούχης, ο Χατζιδάκις, ο Λαζάνης, ο Κουγιουμτζής δεν είναι πια εδώ, κι όμως αυτή η παράξενη αίσθηση δεν έχει χαθεί. Το λόγο πήρε πρώτη η πάντα αεικίνητη Μαρία Κωνσταντάρου, που περιέγραψε την εποχή που νέα μαθήτρια ακόμα ερχόταν για πρόβα στο Υπόγειο με καρδιοχτύπι, σαν ερωτευμένη. Αυτό ήταν για όλους το Υπόγειο: ένας μεγάλος έρωτας που του έδωσαν όλο τον τους τον εαυτό.
Οι " παλιοί" του Θεάτρου Τέχνης, όλοι μαθητές του Κουν, ο Γιάννης Καρατζογιάννης, ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, ο Παντελής Παπαδόπουλος πήραν το λόγο και διηγήθηκαν ιστορίες: αστείες, συγκινητικές, ποιητικές, ιστορίες με πρωταγωνιστές τον Ελύτη να πίνει τα ουζάκια του στην Επίδαυρο, τον Τσαρούχη να σχεδιάζει σε χαρτοπετσέτες. την Μελίνα , την Λαμπέτη και φυσικά τον Κουν πάντα να καπνίζει και οραματίζεται ένα καινούργιο θέατρο. Ο δάσκαλός" τους ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος πάθος για το θέατρο, δεν ήταν αυστηρός, όπως λέγεται, αλλά επίμονος. Ήθελε πάντα το καλύτερο, γι' αυτό περνούσε ώρες μαζί τους, πάντα γενναιόδωρος και γενναίος, να υποκλίνεται στο ταλέντο και στην αληθινή τέχνη.
Μετά στη σκηνή ανέβηκε η επόμενη γενιά: Πέτρος Φιλιππίδης, Μάνια Παπαδημητρίου και Νίκος Ορφανός. Μίλησαν για το " συναίσθημα" που απαιτούσε ο Κουν, ένα συναίσθημα που εκφράζεται όμως, που βγαίνει προς τα έξω μέσα από το σώμα του ηθοποιού. Και φυσικά για τον δικό τους δάσκαλο, τον Γιώργο Λαζάνη, έναν αληθινό θεατράνθρωπου, μάστορα του θεάτρου, που ακόμα και με πίεση 22 ήθελε να παίξει τον Βασιλιά Ληρ και αρνιόταν να ακυρώσει την παράσταση.
Η Μάνια κλείνοντας είπε ότι το Υπόγειο, όσο κι αν κάποιοι το ήθελαν πολύ, δεν είναι μουσείο, έχει ακόμα πολλά νέα παιδιά γύρω του, και έδειξε τους μαθητές της σχολής που παρακολουθούσαν με λαμπερά μάτια.
Τέλος το λόγο πήρε ένας θεατής του Θεάτρου Τέχνης, που όπως είπε έμαθε να αγαπάει το θέατρο στο Υπόγειο και η βραδιά έκλεισε με ένα μεγάλο χειροκρότημα, όπως αξίζει σε αυτό το χώρο που αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά και παρακαταθήκη όλων μας.
