Όταν τα πράγματα γίνονται σκούρα, όταν γύρω τριγύρω με ζώνει η παρακμή, όταν η τέχνη που αγαπώ γίνεται επάγγελμα και μάλιστα κακοπληρωμένο ή και πολλές φορές απλήρωτο, προσπαθώ να πιαστώ από φωτεινές στιγμές, από χαρισματικούς ανθρώπους που μοιράστηκα μαζί τους θεατρικές εμπειρίες στα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά.
Πρόσφατα, μιλώντας με νεότερους συναδέλφους, που βγήκαν σ' αυτή τη δουλειά τα τελευταία χρόνια σε ανθρωποφάγες συνθήκες, που πολύ λίγα περιθώρια δίνουν για τέτοιες εμπειρίες, θυμήθηκα τη σύντομη συνεργασία μου με τον Μίνω Βολανάκη και τους είπα μια ιστορία που την κρατώ πολύ ακριβά μέσα μου.
Ήταν γύρω στα 1995 και κάναμε πρόβες στο θέατρο "Ιλίσια" σε ένα έργο του Νόελ Κάουαρντ που ποτέ δεν ανέβηκε και κανείς δεν έμαθε γιατί. Όμως ήταν τόσο πολύτιμα όσα πήρα από αυτόν τον άνθρωπο που καθόλου δεν μετάνιωσα για αυτήν τη χαμένη θεατρική περίοδο.
Κάναμε, λοιπόν, μια ερωτική σκηνή με τον πρωταγωνιστή του θιάσου και ήταν πιο πολύ από σαφές πως η πρόβα δεν τράβαγε. Η σκηνή ήταν χάλια και εμείς πελαγωμένοι. Ο Βολανάκης μας μάζεψε σε μια γωνιά και με μακάρια ηρεμία ζήτησε να μας πει μια ιστορία από τη Μαχαμπαράτα. Συνηθισμένοι μέχρι τότε οι σκηνοθέτες να περιορίζονται σε τεχνικές παρατηρήσεις καθίσαμε να ακούσουμε αρκετά μουδιασμένοι.
Ήταν, λέει, μια πριγκιποπούλα που μόλις έγινε 16 χρονών ο βασιλιάς πατέρας της της ανακοίνωσε πως ήρθε πια η ώρα να παντρευτεί και πως θα στείλει να καλέσουν όλα τα αρχοντόπουλα της χώρας για να διαλέξει η μοναχοκόρη του τον άντρα που θα της ταιριαζε. Όμως τα πουλιά που την αγαπούσαν και γνώριζαν ποιος είναι το άλλο της μισό αποφάσισαν να επέμβουν. Πήγαν, λοιπόν, και της είπαν πως εκείνος έμοιαζε κάπως έτσι και πως το όνομα του ήταν αυτό, μέχρι και ότι θα φορούσε συγκεκριμένα ρούχα. Με τέτοια ζαβολιά η πριγκίπισσα δε γινόταν να μπερδευτεί. Έπειτα πήγαν και στο αρχοντόπουλο και του ζήτησαν να τρέξει να τη βρει, γιατί χωρίς αυτή δεν θα γινόταν ποτέ ευτυχισμένος.
Όμως τρεις θεοί, της φωτιάς της γης και του αέρα, που κατάλαβαν πως τα πουλιά αυθαιρέτησαν, έκαναν το δικό τους σχέδιο. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα το αρχοντόπουλο να παρουσιαστεί, πήραν τη μορφή του και βρέθηκαν ξαφνικά μπροστά στην πριγκίπισσα τέσσερις ολόιδιοι. Τι να κάνει και αυτή, πώς να καταλάβει ποιος ήταν ο δικός της αφού κανείς δεν ξεχώριζε; Μα τότε είδε πως ο ένας τους ήταν λίγο σκονισμένος από το δρόμο και είχε ιδρώσει και το στεφάνι στα μαλλιά του είχε κάπως μαραθεί και κατάλαβε πως αυτόν έπρεπε να διαλέξει γιατί «αυτός δεν ήταν τέλειος όπως οι άλλοι και θα μπορούσε να τον αγαπήσει».
Και καθώς μας ιστορούσε για τούτο τον ιδανικό έρωτα, αυτός ο ιδιόρρυθμος άνθρωπος, ο γεμάτος παραξενιές και πάθη άρχισε να βουρκώνει και τα χείλη του να τρέμουν από τη συγκίνηση μέχρι που πια δεν μπορούσε να μας μιλήσει. Και σηκωθήκαμε και κάναμε τη σκηνή καλά, γιατί αυτή ήταν η δική μας προσφορά για το δώρο του.
Και όταν καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί συνεχίζω να είμαι ηθοποιός, ξέρω πως είναι γιατί ψάχνω να μοιραστώ με κάποιους άλλους ένα δυο τέτοιες στιγμές.
*Η Μαριάνθη Σοντάκη είναι ηθοποιός, αλλά ασχολείται και με το τραγούδι. Είχε την τύχη να γνωρίσει ως μαθήτρια τον Μάνο Χατζιδάκι και να τραγουδήσει μαζί του στο Zoom. Πρόσφατα έμαθε να παίζει και ακορντεόν.
