Για τη Χρυσούλα Διαβάτη η πρώτη φορά που ανέβηκε στη σκηνή ήταν ένα παιχνίδι και ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, γιατί από μικρή πάντα αυτό ήθελε να κάνει στη ζωή της... Να υπάρχει στο θέατρο...
Εμφανίστηκα για πρώτη φορά στη σκηνή στην "Πάπισσα Ιωάννα" του Ροΐδη σε σκηνοθεσία του Χατζίσκου μαζί με πολλούς ηθοποιούς. Ένα κοριτσάκι ήμουν δεν ήταν κάποιος ιδιαίτερος ρόλος, αλλά ήθελα να είμαι στη σκηνή, ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Το θέατρο το έβλεπα σαν παιχνίδι, όλοι έτσι το βλέπαμε τότε, δεν το βλέπαμε επαγγελματικά, γιατί ήταν πολύ δύσκολο τότε να γίνεις επαγγελματίας ηθοποιός. Τρεις σχολές υπήρχαν μόνο, λίγοι θίασοι... Επίσης τότε υπήρχε η άδεια εξασκήσεως του επαγγέλματος- που κακώς έχει καταργηθεί γιατί αυτή τη δουλειά δεν μπορεί να την κάνει ο καθένας. Τότε λοιπόν οι νέοι ηθοποιοί είχαμε μια προσωρινή άδεια για δυο χρόνια, όπου 'έπρεπε να αποδείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε αυτή τη δουλειά. Η αγωνία μας ήταν να υπάρξουμε και να παραμείνουμε στο θέατρο. Δεν αισθάνθηκα τίποτα περισσότερο τότε, απλώς ότι έπαιζα, όπως έπαιζα και όταν ήμουν μικρή με τις φίλες μου- εγώ πάντα έπαιζα θέατρο. Τα υπόλοιπα τα καταλαβαίνεις μεγαλώνοντας, τότε αρχίσεις να καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα. Η εποχή εκείνη ήταν δύσκολη, όμως υπήρχε ένας υγιής ανταγωνισμός, είχες να παλέψεις παλέψεις μέσα στους καλύτερους, όχι ανάμεσα στους χειρότερους, γιατί τότε δεν έβγαιναν πολλοί ηθοποιοί... είχαμε πρότυπα. Κι ευτυχώς είχα την τύχη να τα προλάβω όλα αυτά. τότε μόνο σπουδαίοι άνθρωποι σκηνοθετούσαν. Ο Χατζίσκος ήταν δάσκαλός μου, δεν ήταν φιλαράκι μας, είχε ένα κύρος, αισθανόσουν δέος, αλλά μας αγαπούσε. Υπήρχε ένας σεβασμός τότε, οι σκηνοθέτες ήταν σκληροί και καλά έκαναν γιατί ήθελαν το. καλό μας. Ήταν μεγάλα πνεύματα όλοι αυτοί και έπρεπε να παλέψεις σκληρά για τους φτάσεις....
