Η Σοφιάννα Θεοφάνους, η καλή ηθοποιός, γνωστή στο θεατρόφιλο κοινό από την πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου κι όχι μόνο, φέτος ανέλαβε ένα ρόλο διαφορετικό: μετά από προτροπή του Θοδωρή Αμπαζή, καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗ. ΠΕ.ΘΕ Πάτρας, έγραψε το λιμπρέτο για την παιδική όπερα " Η βασίλισσα του χιονιού" και μάς μίλησε γι' αυτή τη διαφορετική της εμπειρία. Παράλληλα ετοιμάζεται και για μια βραδιά ποίησης και μουσικής στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε σκηνοθεσία Γ. Καλαβριανό.
«Σκέφτομαι να κάνω μια όπερα για παιδιά. Τη Βασίλισσα του χιονιού. Θέλω να μου γράψεις το λιμπρέτο». «Ναι, εννοείται»… τόσο απλά. Τώρα το «εννοείται» είναι λίγο σχετικό. Τη σχέση μου με τη μουσική και συγκεκριμένα με την όπερα δεν τη λες και σχέση. Χαιρετιόμαστε από μακριά και δεν πειράζουμε η μία την άλλη. Βλέπω παρτιτούρα και μου φαίνεται σαν εξισώσεις εφαρμοσμένων μαθηματικών.. Αντίθετα το να γράψω κείμενο για παιδιά δεν μου είναι κάτι άγνωστο. Πάντα έγραφα. Δεν είναι μυστικό… φίλοι και συνάδελφοι, στενοί συνεργάτες το ξέρουν. Έχω γράψει κείμενα για παραστάσεις, τραγούδια, έχω κάνει μεταφράσεις αλλά πάντα σε συγκεκριμένο πλαίσιο, ασφαλές και πάντα επικουρικά. Μια σπρωξιά χρειαζόμουν και μου την έδωσε ο Θοδωρής.
Έγραφα, ξανάγραφα, έκανα διορθώσεις. Να επιλέξω εκείνη τη λέξη, την άλλη τη λέξη. Να υπάρχει συμπύκνωση, να προχωράει η δράση, να μη φλυαρώ. Το χειρότερο μου ήταν όταν έπρεπε να κόψω κάτι. Το πόναγα, βρε παιδί μου… είχα κατεβάσει λεξικά, ποίηση, είχα στύψει το μυαλό μου και έπρεπε να το «σκοτώσω». Ένα μήνα και κάτι πήρε αυτή η διαδικασία. Είχα κόψει και το τσιγάρο. Ε το ξανάρχισα… Πριν στείλω το τελικό κείμενο, το διάβασα σε παιδάκια και σε κανα δυο φίλους. Τους άρεσε. Εγώ βαρέθηκα κάπου στην τέταρτη σελίδα. Λέω στον Θοδωρή: « Θέλω μερικές μέρες ακόμα. Θα κάνω κάτι μερεμέτια». Πήγα κι άλλαξα τα 2/3! Μου άφησε πολύ χώρο, με εμπιστεύτηκε σχεδόν «εν λευκώ». Με ανακούφιζε η σκέψη ότι αν κάτι δεν κολλάει θα το διορθώσει. Το λιμπρέτο δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Δεν είναι θεατρικό κείμενο. Είχα στη διάθεσή μου πολύ περιορισμένο χώρο μιας και στην όπερα πρωταγωνίστρια είναι η μουσική, αυτή φτιάχνει τη δραματουργία.
Την Κυριακή ήταν η πρεμιέρα. Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό που ένιωσα. Συγκινήθηκα… κατάλαβα τη μάνα μου που έκλαιγε όταν κατάφερα επιτέλους να πάρω το πτυχίο μου. «Έλα, ρε μάνα, αηδίες»… όχι δεν είναι αηδίες… Βλέπεις μια παράσταση που φαίνεται ο κόπος, η δουλειά και η αγάπη όλων. Ευτυχής συνάντηση…
