"Και βέβαια θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε και να παράγουμε υλικό" είχε πει σε μια παλιότερη συνέντευξή του ο Θοδωρής Οικονόμου και από τότε έγινε φίλος μου. "Το θέατρο είναι και παιχνίδι, είναι ένας τρόπος να ονειρεύεσαι, να γνωρίζεσαι και να μοιράζεσαι", ήθελα να του γράψω στο μέιλ που του έστειλα χθες, αλλά το είχε ήδη γράψει αυτός πρώτος στο κείμενο που μου έστειλε. Ταύτιση απόλυτη.
Σε μία πόλη τραυματισμένη, αλλά και μαγική ανεβαίνουν αυτήν τη χρονιά ίσαμε 1000 παραστάσεις. Κάποιοι το σχολιάζουν αρνητικά, ίσως οι περισσότεροι. Εγώ το βλέπω σαν μια ανάγκη να ξαναθυμηθούμε πως το θέατρο είναι και παιχνίδι, είναι ένας τρόπος να ονειρεύεσαι, να γνωρίζεσαι και να μοιράζεσαι.
Πριν 11 χρόνια, μου πρότειναν να γράψω την μουσική για την παράσταση "Tranzit" που ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης. Από ένστικτο δέχτηκα. Σώθηκα, μιας και η μουσική βιομηχανία από τότε αρχιζε να καταρρέει. Από τότε μέχρι σήμερα έχω γράψει μουσική για πάνω από 50 παραστάσεις. Αγαπώ όλες τις δουλειές στις οποίες με εμπιστεύτηκαν. Κορυφαία στιγμή η συνεργασία μου με τον Bob Wilson στην Oδύσσεια, το 2012. Τότε γεννήθηκε και ο γιος μας. Τον Σεπτέμβριο του 2015, θα πάμε στο Μιλάνο να παρουσιάσουμε την "Οδύσσεια" στο Piccolo Teatro. Θα μείνουμε ένα μήνα και κάτι. Περιμένω πώς και τι να φύγω για λίγο. Αύριο, πάω στην Κέρκυρα. Την Πέμπτη, είναι η πρεμιέρα του «Μάνα κουράγιο». Μετά από τόσα χρόνια γνωριμίας συνεργάζομαι με τον Μάνο Ελευθερίου. Με το έργο αυτό κλείνει η φθινοπωρινή περίοδος που για μένα ήταν πολύ έντονη.
«Ο Αγαπητικός της βοσκοπούλας» στο Παλλάς, «Μυστικοί Αρραβώνες» στο Εθνικό Θέατρο, «Ο Έφορος και οι κόρες» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, «Η βασίλισσα του χιονιού» στο Θέατρο Τζένη Καρέζη , «Ανεπίδεκτη Διόρθωσης» στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεόρασης. Το θέατρο αντέχει. Ίσως και να μας δείχνει το δρόμο. Ο κόσμος δείχνει να μας στηρίζει. Ένας λόγος παραπάνω για να τον σεβόμαστε. Καλό χειμώνα.
Χρύσα Φωτοπούλου
