Το κείμενο της Αντιγόνης Φρυδά είναι απ' τα καλύτερα που έχω λάβει. Δεν μπορώ να πω κάτι. Δεν υπάρχει λόγος. Την ευχαριστώ για τη φράση "Χόρεψα στο "To Lose Lautrec", σαν να μην υπάρχει αύριο". Το "σαν να μην υπάρχει αύριο" ξανά-καθιερώνεται, από σήμερα, στις ζωές των αναβλητικών και κάπως ανυποψίαστων. Θενξ, Αντιγόνη.
Αναμνήσεις.
Ψυχικό. Ο παππούς να με πηγαίνει σχολείο με 10 μέτρα απόσταση. Αλλιώς δεν πήγαινα.
Ψυχικό. Να με στέλνουν στους προσκόπους κι εγώ να παρακολουθώ τους γάμους και τις βαπτίσεις δίπλα, στον Αγ. Δημήτριο.
Σύρος. Να καλημερίζω διασχίζοντας όλο το δημαρχείο για να πάω στο δημοτικό, ακριβώς από πίσω, αντί να κάνω τον γύρο της πλατείας.
Λαμία. Να μου δίνει η γιαγιά μου κατοστάρικα για να της πω την ιστορία.
Λαμία. Να με περιμένει ο παππούς έξω απο το γαλλικά, που κατά λάθος με βάλαν σε τμήμα bilingual, ενώ ήμουν αναλφάβητη.
Θεσσαλονίκη. Η μάνα μου δε θεωρούσε απαραίτητο να πηγαίνω από τις 8 το πρωί στο σχολείο, με αποτέλεσμα γύρω στις 10 ο δάσκαλος να με υποδέχεται με "καληνύχτα".
Θεσσαλονίκη. Η μάνα μου να με στέλνει με φουστάνια και καπέλα στο γυμνάσιο στο μάθημα της γυμναστικής.
Ήθελα να σπουδάσω αρχιτεκτονική και έγινα ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός υπολογιστών γιατί μου φάνηκε πιο δύσκολο.
Ήθελα να μάθω όμποε κι έμαθα φλάουτο γιατί οι ομποίστες παίρνουν σύνταξη στα 58 και όχι στα 62.
Πήγα στο Αϊντχόβεν για να αρχίσω καριέρα μηχανικού και αποφάσισα να γίνω ηθοποιός.
Πήγα στην Αμερική, γύρισα μόνο για να ανανεώσω τη βίζα και τελικά έμεινα εδώ.
Χόρεψα στο "To Lose Lautrec" σαν να μην υπάρχει αύριο.
Έπαιξα στις Τρώαδες περισσότερες από μία φορές και ευχαρίστως θα το ξανακάνω.
Περπάτησα την Πάτρα ξημερώματα πολύ. Πάρα πολύ.
Αύγουστος με 8 σάνιτας σακούλες με ρούχα στην είσοδο της πολυκατοικίας της Ελένης, ο διαχειριστής να με θεωρεί τρελή.
Οδηγώ για κάποιους ελαφρώς σαν τρελή.
Μετακόμισα κι έκανα 1 χρόνο και 3 μήνες να καρφώσω μέχρι να αποφασίσω ότι μετακόμισα.
Έδωσα στο μεταπτυχιακό της Φιλοσοφικής γιατί νόμιζα ότι θα 'χανα το μυαλό μου.
Ένα μεσημέρι στη Σίκινο ευτυχώς θυμήθηκα.
Βρήκα αυτούς τους δύο τρελούς (ή με βρήκαν) τη Ζαραφίδου και τον Φράγκο και δεν μπορούμε να ησυχάσουμε.
Ξεκινήσαμε τον "Πέερ Γκυντ" και δε λέει να τελειώσει.
Αθήνα. Παίζουμε Δευτέρα και Τρίτη όλο τον Νοέμβρη, στο Σύγχρονο Θέατρο.
Ελάτε.
Χρύσα Φωτοπούλου
