της Αγγελικής Καρυστινού
Όταν άκουσα πως η Μικρή Πόρτα της Ξένιας Καλογεροπούλου θα έκλεινε, αισθάνθηκα ότι μαζί έκλεισε κι ένα κομμάτι από την παιδική μου ηλικία, σαν ξαφνικά να χάθηκε ένα σημείο αναφοράς. Η Μικρή Πόρτα μου, αυτή που μου άνοιξε ένα παράθυρο στον κόσμο, κατέβασε ρολά; Ναι, η δική μου, όπως και τόσων άλλων παιδιών που εκεί μέσα μάθαμε να αγαπάμε όχι μόνο το θέατρο, αλλά και τη ζωή.
Θυμάμαι για πρώτη φορά να μπαίνω στο θέατρο για να δω την «Ελίζα» με το σχολείο: ένας κόσμος, μαγικός, ένα καινούργιο σύμπαν. Είπα ψέματα στη μητέρα μου ότι τάχα πήγαμε σε άλλο θέατρο και της ζήτησα να με πάει- για την ακρίβεια να με ξαναπάει. Και πήγα… Πάλι…. Και μαγεύτηκα ξανά. Τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς επανέλαβα το γνωστό κόλπο και με τη νονά μου που με είχε πάρει μια μέρα για βόλτα στα μαγαζιά: της ζήτησα να πάει στην «Ελίζα», αυτό το δώρο ήθελα. Τρίτη φορά… κι εγώ πάντα εκστατική, σαν να ήταν η πρώτη… Την τελευταία φορά που το δοκίμασα με τη γιαγιά μου, τελικά με ανακάλυψαν. Από τότε κάθε χρόνο με πήγαιναν στη Μικρή Πόρτα. Ήταν το δώρο μου... Κι όχι μόνο για εμένα, αλλά για πολλά παιδιά της γενιάς μου που σήμερα κι αυτά με τη σειρά τους πηγαίνουν τα δικά τους παιδιά στη Μικρή Πόρτα.
Η Ξένια Καλογεροπούλου άλλαξε για πάντα το παιδικό θέατρο, επειδή κατάλαβε ότι δε χρειάζεται να απευθυνόμαστε στα παιδιά σαν να είναι « μικρά» που δεν καταλαβαίνουν. Η δική μας Ξένια μάς μίλησε για τη ζωή και τις βαθιές αλήθειες της, τις αξίες που έχουν σημασία- τη φιλία, την αγάπη-, μας έκανε να θέλουμε να αναζητάμε και να ψάχνουμε. Αλλά και μας ταξίδεψε σε τόπους ονειρικούς , διατηρώντας πάντα ένα πολύ υψηλό επίπεδο αισθητικής.
Ταυτόχρονα, το αλάνθαστο ένστικτό της εμπιστεύτηκε και έδωσε βήμα σε νέους καλλιτέχνες να εκφραστούν, καλλιτέχνες που αργότερα διέπρεψαν και στο « ενήλικο» θέατρο.
Φέτος λοιπόν που επιτέλους η Μικρή Πόρτα ξανανοίγει νιώθω ανακούφιση, γιατί μαζί της ανοίγει και μια μεγάλη πόρτα για όλα τα παιδιά. Η πόρτα του ονείρου, του ταξιδιού, του κόσμου ολόκληρου…
