Το Site Specific αναπτύσεται με αφετηρία τον ίδιο τον χώρο παράστασης σε δημιουργική συνάρτηση με τις ιδιαίτερες εννοιολογικές και χωροταξικές ιδιαιτερότητές του. Είναι αυτή τη στιγμή το πλέον αναπτυσσόμενο είδος θεάτρου στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι είναι στα πρώτα του βήματα, έχει ήδη αποκτήσει γερούς υποστηρικτές πράγμα που αποδεικνύουν διάφορες προτάσεις κατά καιρούς.
Έχουμε να θυμηθούμε, το καλοκαίρι του 2013, το "38:43 μ.μ", μια site-specific παράσταση του Γρηγόρη Χατζάκη. Μία σουρεαλιστική ξενάγηση σε χώρους στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, με επίκεντρο δύο αντικρινές βιτρίνες και τους κατοίκους τους.
Την παράσταση «Alexandros Iolas» του Χριστόφορου Αντωνιάδη, την οποία φιλοξένησε, τον Μάη του 2014, το αρχοντικό του Αλ. Ιόλα, στην Αγία Παρασκευή.
Το σαλόνι του Άγγελου και της Λητώς Κατακουζηνού που σήμερα φιλοξενεί ιδιαίτερες καλλιτεχνικές προτάσεις.
Έχω ακόμη στο νου μου τα «Εκτοπλάσματα» (από την ομώνυμη ποιητική συλλογή του Μίλτου Σαχτούρη). Μια παράσταση που δε διαδραματιζόταν σε θέατρο ή σε έναν άδειο χώρο, αλλά σε ένα κατοικημένο διαμέρισμα, αυτό του σκηνοθέτη, στα Εξάρχεια.
Αυτή την περίοδο "Το Φονικό της Ιζαμπέλας Μόλναρ", μια δραματοποιημένη ανάγνωση του ομώνυμου αριστουργηματικού διηγήματος του Δημήτρη Χατζή. «Ψωμίζω σημαίνει μοιράζω. Το 'ξερες;» ρωτούν οι μαστόροι του Πρόχειρου Θεάτρου τους φίλους – θεατές, με τους οποίους συναντιούνται τα κυριακάτικα βράδια στη μονοκατοικία της οδού Φιλοπάππου, που χρόνια τώρα στεγάζει τις πρόβες τους. 15 μόνο θεατές και 3 ηθοποιοί μέσα από ένα φονικό και με οδηγό τον Δημήτρη Χατζή ανιχνεύουν «την ασίγαστη, ανημέρευτη προσπάθεια του ανθρώπου για την ομορφιά, την τέχνη, την ευτυχία, μέσα απ’ την αδυναμία, τη ματαιότητα, την απελπισιά και την άρνηση».
Νομίζω ότι το Site Specific δημιουργεί εκείνη τη συνθήκη που μοιάζει πολύ με κάτι πιο προσωπικό, πιο ιδιωτικό, πιο κοντά στις άμεσες, πρώτες σκέψεις του καθένα. Και θα' χει και στην Ελλάδα ανάλογη καλή τύχη.
Χ. Φ
