Την πρώτη φορά που κάποιος ανεβαίνει στη σκηνή πολλά μπορεί να συμβούν... Βαθιά ανάσα και.... Κολυμπάς... Η Πέμυ Ζούνη αφηγείται τη δική της πρώτη φορά...
Δεκέμβριος του ΄82. Εθνικό Θέατρο. Πρεμιέρα για τον «Οθέλλο» του Σαίξπηρ. Σκηνοθεσία Σπ. Ευγγελάτου. Οθέλλος ο Ηλίας Λογοθέτης, Ιάγος ο Νικήτας Τσακίρογλου, Δυσδαιμόνα εγώ.
Το καμαρίνι που μου έχουν δώσει γράφει απ’ έξω Κατίνα Παξινού. Η κυρία που εργάζεται με την ειδικότητα της ενδύτριας είναι πολύ ευγενική. Θέλει να με βοηθήσει να ντυθώ, αλλά εγώ ντρέπομαι, δε διανοούμαι να την επιβαρύνω, αφού μπορώ να ντυθώ μόνη μου! Μου εξηγεί πολύ γλυκά ότι εκείνη ξέρει καλύτερα τα κοστούμια εποχής, αυτή είναι η δουλειά της.
Οι έμπειροι συνάδελφοι του Εθνικού Θεάτρου, αλλά και οι τεχνικοί της παράστασης, είναι ενθαρρυντικοί, σχεδόν τρυφεροί μαζί μου. Νιώθω λίγο σαν μασκότ τους. Αλλά η αγωνία μου ανεβαίνει. Μεγάλο το βάρος του ρόλου κι εγώ τελείωσα τη Δραματική Σχολή του Εθνικού τον προηγούμενο Μάιο… Η γενική δοκιμή έχει πάει πολύ καλά. Κακό σημάδι αυτό! Έτσι λένε στο θέατρο.
Η αίθουσα του θεάτρου κατάμεστη. Από κάτω όλη η αφρόκρεμα της τέχνης και της διανόησης. Όλοι οι πρωταγωνιστές της Αθήνας. Από τη Μελίνα και τον Ντασέν, μέχρι τον ίδιο τον Μινωτή!
Έρχεται η στιγμή. Κάνω την είσοδό μου στη σκηνή. Γιατί τρέμουν τόσο τα πόδια μου; Πρέπει να το βλέπουν όλοι… Αρχίζω την πρώτη μου ατάκα: «Ευγενικέ πατέρα μου…». Και μετά τίποτα! Σεντόνι! Ναι, έχει συμβεί το απόλυτο κενό. Η αγωνία με κατάπιε. Σκέφτομαι, αν δεν είσαι ικανή να το ξεπεράσεις, να πιάσεις το νήμα για παρακάτω, σήκω και φύγε τώρα, ζήτα συγγνώμη από τους θεατές και πήγαινε σπίτι σου για πάντα! Πόσα μαρτυρικά δευτερόλεπτα περνούν; Πέντε; Δέκα; Δε θυμάμαι. Κι ύστερα νικάω! Αναδύομαι στην επιφάνεια, πατάω επιτέλους στα πόδια μου και αρχίζω να κολυμπάω…
