"Μπήκε ο χειμώνας κι ο κοσμάκης τάχει χάσει". Στο μουσκεμένο σκηνικό, της ιλαροτραγωδίας, ο Παγιουμτζής τραγουδάει, από εκεί μακρυά που είναι, από εκείνο το ασπρόμαυρο πριν, το ταλαίπωρο παρόν του και μ έναν προφητικό τρόπο, το ζοφερό μέλλον. Ο χειμώνας αυτός, έχει το πρόσωπο της Άννα Μανιάνι. Με μουτζουρωμένα τα κάρβουνα των ματιών της κι ένα νυχτικό κεντημένο δυνατή βροχή, ακροβατεί στο παρανοϊκό σενάριο.
Όλες οι σκηνές-κλειδιά της "ταινίας", είναι σκέτα εφέ. Μόνο χαλάζι πέφτει αληθινό, αφού γεμίζει τρύπες τα πρόσωπα. Η Μανιάνι, σίγουρα είναι φίλη με την Πολυδούρη. Πάσχουν από την ίδια καταραμένη φυματίωση αθωότητας. Καταδικασμένες να νιώσουν την καταιγίδα ως το μεδούλι. Μεσάνυχτα, γράφουν σ έναν τοίχο: "Η ζωή όλη είναι μια φασαρία. Μόνο ο θάνατος δεν είναι. Ζωή είναι, όταν λύνεις το ζωνάρι σου και ζητάς φασαρίες" Δίπλα τους -σε μια χώρα ρημάδι- ο Καζαντζάκης μονολογεί: "Ήταν μια ωραία καταστροφή." Ο Αλέξης Ζορμπάς, συμπληρώνει: "Μισές δουλειές, μισές κουβέντες, μισές αμαρτίες, μισές καλοσύνες έφεραν τον κόσμο στα σημερινά χάλια. Φτάσε, ως την άκρα, βάρα και μη φοβάσαι! Πιο πολύ σιχαίνεται ο Θεός το μισοδιάολο παρά τον αρχιδιάολο!"
Νιώθω πως ο χειμώνας αυτός, είναι γυναίκα που τρέμει στο κρύο. Που δεν απλώνει χέρι, ν' αρπάξει το παλτό. Αντέχει στον κεραυνό και λυγίζει σε μιαν ανάσα.. Φυσάει σπασμένα γυαλιά. Αυτή είναι η συμπεριφορά του χειμώνα ετούτου. Σπασμένα γυαλιά στον αέρα.
(Πηγή: Real News)
