Φέτος είναι η χρονιά της. Η Λιλλύ Μελέμε, μια σκηνοθέτης προερχόμενη από την Πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, που χρόνια τώρα με συνέπεια μας έχει προσφέρει αξιομνημόνευτες παραστάσεις, δίνοντας πάντα βάση στον ηθοποιό, αυτή τη χρονιά "χτυπάει' τριπλά.
Ήδη στο Aγγέλων Bήμα έχει ανέβει το Καφέ Νουάρ, μια μουσικοχορευτική παράσταση. Στις 17 Νοεμβρίου στο Ίδρυμα Κακογιάννη θα μας συστήσει το καινούργιο έργο του Aλέξη Σταμάτη "innerview'. Ενώ παράλληλα ετοιμάζει για το θέατρο Χορν το " Θείο Βάνια" του Τσέχωφ με τους Γιάννη Φέρτη, μαρίνα Ψάλτη, Αλεξία Καλτσίκη, Στέλιο Μάινα κ.α. Mεταξύ λοιπόν πολλών προβών και προβών, μου έστειλε μερικές σκέψεις για το τσεχωφικό αριστούργημα που με αφορμή την επέτειο του μεγάλου Ρώσου δραματουργού αποφάσισε να ανεβάσει.
"Δυστυχώς το ρολόι δουλεύει, οι ώρες περνούν. Το παρελθόν αυξάνεται, το μέλλον υποχωρεί. Οι δυνατότητες μειώνονται, οι τύψεις συσωρεύονται" Χαρούκι Μουρακάμι
Ο χρόνος που τρέχει και μας καταδιώκει ανελέητα. Ο χρόνος που στέκεται απελπιστικά ακίνητος και μουδιάζει την ψυχή και το σώμα. Ο χρόνος που κυλάει τόσο αργά και βασανιστικά, ώστε κάθε δευτερόλεπτο να μοιάζει αιώνας. Ο χρόνος εχθρός και ο χρόνος σύμμαχος. Ο χρόνος που χάθηκε και ο χρόνος που απομένει. Ο χρόνος της ηδονής και ο χρόνος της λύπης. Ο χρόνος ο δικός μας και των άλλων. Ο χρόνος......"
