Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αν στα 5 σου περιμένεις πώς και πώς να ντυθείς "Φλόγα", τις Απόκριες, δε γίνεται στα 20 να στριμωχτείς στο μικρό και απρόσωπο κόσμο μιας εταιρείας. Εσύ ανήκεις αλλού. Και πρέπει να παλέψεις γι' αυτό το "αλλού". Σαν την Αθηνά..
Στο νηπιαγωγείο, λαχταρούσα τη στιγμή που θα γίνω φλόγα τις απόκριες ή πεταλουδά με τα φούξια φτερά μου και θα αλωνίζω τη σκηνή. Στο δημοτικό, περίμενα τις μέρες των γιορτών, που πανηγυρικά θα τραγουδούσα στη χορωδία "μήλο μου κόκκινο, ρόιδο βαμμένο γιατί με μάρανες το πικραμένο", στο μπαλέτο την παράσταση στο θέατρο Καλουτά και την δασκαλά μου, στο σόλο της "βαμμένα κόκκινα μαλλιά" να λικνιζει το αέρινο κορμί της και εγώ -περιμένοντας τη σειρά μου-κρυμμένη πίσω από τις κουΐντες να τη θαυμάζω και να λέω "έτσι θελω να γίνω και εγω κάποτε".
Μεγαλώνοντας ξεθύμανε μέσα μου αυτή η ανάγκη. Ποιος ξέρει..η εφηβεία, τα μαθήματα, ο περίγυρος; Ναι, μάλλον ο περίγυρος..σίγουρα ο περίγυρος. "Κακό πράγμα ο ηθοποιός. Τι τα θες εσύ αυτά; Χυδαίο, ανήθικο, άσε που όλοι πεθαίνουν στην ψάθα."
Καπως έτσι έπνιξα, ξεγέλασα το όνειρό μου και έπεσε σε χειμέρια νάρκη.
Πέρασα στο Πάντειο, ωραίο πράγμα να είσαι φοιτητής και πόσω μάλλον σε μια καλή σχολή. Σίγουρα, το μελλον σου διαγράφεται πιο φωτεινό. Θα πιάσεις δουλειά σε εταιρεία και θα ζεις κάπως καλύτερα από τους άλλους. Τι ψέμα, θεέ μου..
Ότως έπιασα δουλειά σε εταιρεία. Κάτι όμως δεν κόλλαγε. Ίσως το αυστηρό και απρόσωπο dress code, ίσως η διαφορετική αντίληψη της ζωής από τους συναδέλφους μου, ίσως η σιωπή του γραφείου και ο μονότονος ήχος των πλήκτρων του υπολογιστή, ίσως ακόμα και το πρωινό ξύπνημα; Μα όχι, δεν μπορεί, δεν μπορεί να είναι τόσο αποπνικτικά. Κάποιο λάθος έχει γίνει. Αφού το μέλλον, είπαν, θα είναι πιο φωτεινό. Γιατί υπάρχει αυτή η σκοτεινιά; Το ψέμα που λέγαμε...
Κάπως έτσι πέρασαν δυο ακόμη χρόνια. Ζώντας σε μια ψευδαίσθηση ότι αυτό ειναι η ζωή.
Μια παράσταση με έκανε να καταλάβω τι θέλω πραγματικά να κάνω στη ζωή μου. "Ο διχοτομημένος υποκόμης". Το πάθος των παιδιών και η απίστευτη δημιουργικότητα τους με εξέπληξαν. "Ώπα υπάρχει κι αυτό το είδος θεάτρου", είπα με ενθουσιασμο. "Και ναι, αυτό ειναι η ζωή". Νότες που ηχούν στο χώρο, τραγούδι που χαίρεσαι να το λες, γκριμάτσες που παίρνεις, ξεφρενος χορός στο blackbox.
Πώς όμως, εγώ δεν μπορώ. Αποκλείεται..φοβάμαι..
Ένα τηλεφώνημα στο γραφείο απο την υπεύθυνη προσωπικού της εταιρείας με έκανε όμως να μπορέσω. "Αθηνά μου, κατέβα λίγο κάτω, θελω να σου πω κάτι..Δυστυχώς, η εταιρεία αντιμετωπίζει προβλήματα και πρέπει να προβούμε σε περικοπές, είσαι η επόμενη.." Αυτό ήταν. Τι απρόσμενη χαρά! Τι γλυκιά ελευθερία να κάνω αυτό που κάποτε ονειρευόμουν.
Τυχαία, βρέθηκα δίπλα στον Κώστα και τον Κωνσταντίνο. Τα υπόλοιπα ήρθαν από μόνα τους.
Τελικά, μπορώ να είμαι ηθοποιός. Και επιτέλους, δεν ειναι κακό να θες να είσαι φλόγα τις απόκριες, πεταλούδα με φούξια φτερά, να τραγουδάς "μήλο μου κόκκινο και ρόιδο βαμμένο γιατι με μάρανες το πικραμένο" ή να θες να χορεύεις στο θέατρο Καλουτά με τις πουεντς σου...άλλωστε τι ειναι η ζωή; Χρόνος που περνάει, στιγμές που, αν τις χαρείς θα είσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου.
Τώρα δε φοβάμαι, μ' αρέσει που είμαι εδώ.
* Η Αθηνά Μουστάκα πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2", στο Θέατρο Θησείον.
Χρύσα Φωτοπούλου
