Με επιλογές από Μπρεχτ, Ουίλιαμς, Ιψεν, Πίντερ, Μπίχνερ, Μπρούκνερ έως Κεχαΐδη και Βέλτσο, προτείνει μια ευρεία γκάμα επιλογών. Ωστόσο, με τη μουσικοθεατρική παραγωγή «Alexander the Great. Rock Opera» του Κωνσταντίνου Αθυρίδη, το ΚΘΒΕ επιχειρεί, για πρώτη φορά, να απευθυνθεί στο διεθνές κοινό και στην Ομογένεια μέσα από μια διεθνή περιοδεία.
Το brand name του Μεγάλου Αλεξάνδρου λειτούργησε ως πολιορκητικός κριός για την αλλοδαπή ή φρούδες οι ελπίδες;
Είναι αλήθεια πως όταν συζητάς για μια παράσταση στο εξωτερικό για τον Αλέξανδρο, τα ευήκοα ώτα πολλαπλασιάζονται. Μέχρι τώρα οι επαφές σε θεωρητικό επίπεδο είναι πολλές. Περισσότερες πάντως από το εάν συζητούσαμε για ένα οποιοδήποτε άλλο έργο... Ομως έχει γίνει σαφές και στο ΔΣ και στους συνεργάτες μας πως δεν πρόκειται να βάλω καμιά υπογραφή σε κανένα συμφωνητικό που δεν θα εξασφαλίζει την οικονομική ασφάλεια του ΚΘΒΕ, όταν και αν αυτό βγει στις αγορές - για να χρησιμοποιήσω μια φράση της εποχής.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που συναντήσατε ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ;
Να ξεχάσω τον καλλιτεχνικό διευθυντή ή στην καλύτερη περίπτωση να τον ταυτίσω με οικονομικό εκκαθαριστή, λογιστή, φοροτεχνικό, ακόμα και ως παραχαράκτη, προκειμένου να εξασφαλίσω χρήματα και να πετύχω (με μειωμένη κατά 40% επιχορήγηση) να υλοποιήσω ένα ρεπερτόριο που σέβεται τις ιδρυτικές διατάξεις του νόμου και δεν υποτιμά τη νοημοσύνη του κοινού, να πληρώσω το προσωπικό που ματώνει για τον Οργανισμό και το, κυριότερο, (σύμφωνα με τους νόμους του κράτους) να... εξοφλήσω χρέη που έρχονται από το μακρινό παρελθόν. Αλλά, ξέρετε, έχει και ο παραλογισμός τα όριά του.
Αισθάνεστε δικαιωμένος στο τιμόνι του ΚΘΒΕ;
Αισθάνομαι δικαιωμένος για τους στόχους, για την κατεύθυνση, για τις ταχύτητες με τις οποίες τρέχει πια το Θέατρο. Αλλά και φανερά ανήσυχος για το πώς θα μπορούσα να πείσω την πολιτεία, τα αρμόδια υπουργεία ότι η πλέον ανταποδοτική κατάθεση στα χέρια μιας χώρας είναι ο Πολιτισμός.
Πού βλέπετε να οδηγούμαστε ως χώρα;
Δεν είμαστε ψύχραιμοι. Ποτέ δεν ήμασταν. Ακόμα και στις μεγάλες στιγμές του έθνους, ο παρορμητισμός περίσσευε. Μια κοινωνία που πέρασε από τον χρυσό αιώνα του Περικλή στο Βυζάντιο και από εκεί, χωρίς να βιώσει Αναγέννηση, χωρίς να εισπράξει τα μορφωτικά αποτελέσματα μιας αστικής επανάστασης, επόμενο και μοιραίο είναι να δυσκολεύεται να περάσει από την τιμημένη φουστανέλα του Κολοκοτρώνη στο ευρωπαϊκό κοστούμι, που της έρχεται προς το παρόν στενό.
Μετανιώσατε που αφήσατε -για ένα διάστημα- το θέατρο για την πολιτική;
Ποτέ δεν έχω μετανιώσει για κάτι που αποφάσισα εγώ και δεν ήταν αποτέλεσμα πιέσεων ή εκβιασμών που δέχτηκα. Χαίρομαι όμως που αναγνωρίζετε πως άφησα για λίγο το θέατρο για την πολιτική, γιατί έτσι μου επέβαλε το αξιακό μου σύστημα. Σταμάτησα το θέατρο και διέκοψα με κοινή απόφαση το τηλεοπτικό συμβόλαιό μου με το Mega, γιατί ήθελα να αφοσιωθώ στην απαιτητική από όλες τις απόψεις κεντρική πολιτική σκηνή. Απορώ με συνάδελφό μου και τον θαυμάζω που βρίσκει τον χρόνο να συμμετέχει στις Επιτροπές της Βουλής, στις συνεδριάσεις της Γερουσίας, να τοποθετείται στο Σώμα και συγχρόνως να εμφανίζεται στο θέατρο, να έχει γυρίσματα στην τηλεόραση, να κάνει ραδιόφωνο και πάει λέγοντας. Εκτός κι αν έχει κατακτήσει πρώτος αυτός σε πλανητικό επίπεδο το δισυπόστατο. Και όλα αυτά όχι βέβαια αφιλοκερδώς.
Πού βλέπετε να βαδίζει η Τέχνη σήμερα; Μπορεί να λειτουργήσει ως σανίδα σωτηρίας;
Κακά τα ψέματα, η Τέχνη ποτέ δεν υπήρξε σανίδα σωτηρίας. Μέσο ψυχαγωγικής εκτόνωσης, ψυχικής ανάτασης και πληροφόρησης, ναι. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ακόμα και η στρατευμένη Τέχνη ποτέ δεν λειτούργησε παρά μόνον σαν εργαλείο πρόκλησης συζήτησης, αφορμή αντιπαράθεσης και αφύπνισης συνειδήσεων.
Φεύγοντας θα ήθελα στο ΚΘΒΕ να...
...έχει τοποθετηθεί ο πήχης τόσο ψηλά ώστε και από κάτω να περνάμε καμιά φορά... να χαρακτηρίζεται η προσπάθεια σαν εξαίρεση και όχι σαν κανόνας.
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ
(Πηγή: Έθνος)
