Μέσα σε έναν χρόνο τον είδα στο θέατρο, σε δύο διαφορετικές παραστάσεις, να υποδύεται τον πατέρα. Τόσο διαφορετικά, αλλά αντλώντας ζέστη πάντα απ' την ίδια πηγή. Τον Γιάννη Νταλιάνη τον θαυμάζω. Και, όταν τον ακούω να λέει "εύχομαι: Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία", τον πιάνω απ' το χέρι. Και τον αγαπώ.
Ένα ημερολόγιο γραμμένο από παιδικό χέρι. Κι όμως..
Σκέψεις ώριμες, γραμμένες με ποιητική συμπύκνωση. Ένα καταφύγιο επικοινωνίας με τον κόσμο σε συνθήκες εγκλεισμού και απομόνωσης.
Όλον αυτόν τον καιρό που παίζετε στο Χυτήριο πώς αισθάνεστε τον κόσμο και ιδιαίτερα τα παιδιά;
Παρακολουθούν με αφοσίωση, γελάνε, συγκινούνται. Ιδιαίτερα τα παιδιά, ακόμα και του δημοτικού, αντιλαμβάνονται με εξαιρετικό τρόπο το χιούμορ, την κωμική πλευρά των καταστάσεων και απολαμβάνουν τις αλλαγές των διαθέσεων που υπάρχουν στην παράσταση.
Η τέχνη μπορεί να είναι πάνω από τους δύσκολους καιρούς; Να υπερισχύσει των ναζιστικών μορφωμάτων και να συμπαρασύρει κόσμο;
Η τέχνη ανθίζει ιδιαίτερα στους δύσκολους καιρούς. Υπερισχύει γιατί δεν έχει σκοπό να υπερισχύσει. Ανακουφίζει και παρηγορεί. Δεν απευθύνεται στα πλήθη, αλλά στον άνθρωπο.
Μελετήσατε την περίπτωση του Όττο Φρανκ;
Στο Άουσβιτς χωρίστηκαν οι άντρες από τις γυναίκες. Δεν ξαναείδε τη γυναίκα του και τις δυο του κόρες, που πέθαναν σε άλλα στρατόπεδα. Αυτός επέζησε. Πώς κατάφερε όμως να ζήσει μετά από κάτι τέτοιο και μάλιστα για πολλά χρόνια; Νομίζω ότι δεν κατέρρευσε γιατί αγωνίστηκε να κρατήσει ζωντανή την Άννα μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου της…
Τι εύχεστε να γίνει άμεσα και αποτελεσματικά σ' αυτόν τον τόπο;
Ψωμί. Παιδεία. Ελευθερία.
*Ο Γιάννης Νταλιάνης πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ", σε σκηνοθεσία Α. Κοέν, στο Χυτήριο. Να σημειωθεί ότι αύριο, 21 Νοεμβρίου, θα πραγματοποιηθεί (στον ίδιο χώρο πάντα) η επίσημη πρεμιέρα της παράστασης.
Χρύσα Φωτοπούλου
