H Kασσάνδρα Δημοπούλου είναι μια πολύ καλή ( και πολύ όμορφη) λυρική τραγουδίστρια, με εξαιρετικές συνεργασίες διθεθνώς. Φέτος εμφανίζεται στο μιούζικαλ της Α. Τσεσμελή " Ντόριαν Γκρέι" που παρουσιάζεται στο Θέατρο Βεργίνα.
Μιλήστε μας για το μιούζικαλ Ντόριαν Γκρέι στο οποίο συμμετέχετε.
Το μιούζικαλ "Ντόριαν Γκρέι" είναι μια ιδέα σε σκηνοθεσία της Άντας Τσεσμελή - Edwards, την οποία γνώρισα πριν από μερικούς μήνες, όταν η ίδια ήρθε επανειλημμένα να παρακολουθήσει το δικό μου μουσικοθεατρικό έργο ("Η Όπερα βγήκε απ'τον Παράδεισο"). Η κυρία Τσεσμελή παρακολούθησε για πολύ καιρό την καλλιτεχνική ζωή της Θεσσαλονίκης και γνωρίζω ότι σχεδίασε τον "Ντόριαν Γκρέι", έχοντας υπόψη της ήδη τους πρωταγωνιστές της. Αυτό που κατάφερε, θεωρώ με επιτυχία, είναι να βάλει επί σκηνής καλλιτέχνες που αντιπροσωπεύουν διαφορετικούς κόσμους (έντεχνο τραγούδι, φολκ, τζαζ, μιούζικαλ, όπερα κ.α) και να τους κάνει να συνυπάρξουν με απόλυτη ισορροπία, τονίζοντας έτσι την καλλιτεχνική φύση του καθένα. Το σενάριό της είναι βασισμένο στο λογοτεχνικό έργο του Ο. Ουάιλντ, με απόδοση στην ελληνική γλώσσα και κινείται πολύ κοντά στην αυθεντική ιστορία. Η ιδέα της να σχεδιάσει τις 4 πρωταγωνιστικές γυναικείες φιγούρες, ως "4 εποχές του χρόνου" (παράλληλα με την ανθρώπινη διάστασή τους) δημιουργεί μια διπλή φύση στους χαρακτήρες, προσδίδοντάς τους ένα άλλο, μεταφυσικό σχεδόν επίπεδο (πράγμα που πιστεύω θα άρεσε πολύ στο συγγραφέα) και επιτρέποντας έτσι την συνύπαρξη 4 τελείως διαφορετικών προσωπικοτήτων και στυλ. Έτσι έχουμε την Άνοιξη aka Ρωξάνη (Εύη Σιαμαντά), το Καλοκαίρι aka Αύρα (Νατάσσα Μάρε Μουμτζίδου), το Φθινόπωρο aka Μάγισσα Σελεστίνα (Γεωργία Βελιβασάκη) και τέλος τον Χειμώνα aka Δαλιλά, που υποδύομαι εγώ. Ο Θοδωρής Βουτσικάκης (νεαρός συνάδελφος που θεωρώ ότι θα έχει μια λαμπρή καριέρα) ως Ντόριαν Γκρέι, αναμιγνύεται φωνητικά με τα διαφορετικά στυλ και έτσι γίνεται ο κρίκος που μας ενώνει όλους. Νομίζω ότι είναι μια πολύ άρτια παράσταση που εξυπηρετεί άριστα τον χώρο, τους συντελεστές και το κοινό.
Είστε λυρική τραγουδίστρια κατά βάση.Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το μιούζικαλ;
Ναι, είμαι μεσόφωνος και ασχολούμαι με την όπερα εδώ και αρκετά χρόνια. Δεν έχω δουλέψει ποτέ σε ανέβασμα κάποιου κλασικού μιούζικαλ (π.χ. "Φάντασμα της Όπερας", "Γάτες" κτλ.), αλλά σίγουρα αν μου δινόταν η ευκαιρία δε θα την άφηνα. Έτσι έγινε και με τον Ντόριαν Γκρέι: μου έγινε η πρόταση και δέχτηκα, αν και στην συγκεκριμένη παράσταση η μουσική δεν είναι "μουσική μιούζικαλ". Είναι πολλά είδη μουσικής κάτω από μία σκεπή: αυτό ήταν και το ζητούμενο άλλωστε, να συνυπάρξουν πολλά είδη μουσικής στο ίδιο έργο. Έτσι κλήθηκα να τραγουδήσω, εκτός από κάτι αντιπροσωπευτικό του είδους που εκπροσωπώ, και άλλα είδη μουσικής. Το πρώτο κομμάτι είναι λυρικό, είναι ένα ερωτικό τραγούδι από την όπερα Σαμψών και Δαλιδά (εξ ου και το όνομα του ρόλου μου). Αμέσως μετά ερμηνεύω ένα τραγούδι της αγαπημένης μου Edith Piaf, το "La vie en rose". Μπορεί να μην είναι όπερα, αλλά είναι ένα κλασικό πια κομμάτι μιας μεγάλης τραγουδίστριας που έχω ακούσει πολύ στο παρελθόν και την οποία θαυμάζω. Το μοναδικό κομμάτι από μιούζικαλ που ερμηνεύω, είναι το "Phantom of the Opera", από το ομώνυμο έργο του Andrew Lloyd Weber, μαζί με τη Στέλλα Κοπάνου (νέα ανερχόμενη συνάδελφο) και τον Θοδωρή Βουτσικάκη. Χωρίς να θέλω να μειώσω καμία σκηνή της παράστασής μας, νιώθω ότι αυτό το κομμάτι είναι η στιγμή της απογείωσης της βραδιάς, άλλωστε το κομμάτι αυτό έχει γίνει "pop", είναι δηλαδή ευρέως γνωστό στο κοινό και ο κόσμος ενθουσιάζεται αισθητά με την μουσική του Weber. Η πραγματική όμως πρόκληση για μένα φωνητικά, είναι το τελευταίο κομμάτι που μου ζητήθηκε να ερμηνεύσω, το "Keep bleeding", που είναι ένα νέο ποπ κομμάτι, πολύ μακριά από το είδος που ασχολούμαι. Εκεί ήμουν φωνητικά τελείως "έξω από τα νερά μου" στις πρόβες, αλλά με τον καιρό το έκανα δικό μου και πλέον το αγαπώ πολύ κι αυτό.
Μιλήστε μας για τον ρόλο σας και την σχέση του με τον Ντόριαν Γκρέι.
Εγώ είμαι η Δαλιδά και συμβολικά είμαι ο "Χειμώνας". Είμαι η αρχή του θανάτου του Ντόριαν Γκρέι. Ζω στο Παρίσι. Όπως λέει η Μάγισσα Σελεστίνα (Φθινόπωρο) στον Ντόριαν, λίγο πριν έρθει σε μένα: "... Εκεί θα σε βρει χειμώνας βαρύς, ο τελευταίος χειμώνας της νιότης σου". Η σχέση μας με τον νεαρό Ντόριαν είναι η τελευταία της ακόλαστης ζωής του. Η Δαλιδά είναι μια ντίβα της όπερας, η οποία έχει σχέση με τον Ντόριαν, αλλά δε γνωρίζει το επίθετό του. Όταν το μαθαίνει (κατά τη διάρκεια της μουσικής από το "Phantom of the Opera") και καταλαβαίνει ότι έχει δίπλα της ένα γνωστό δολοφόνο, παγώνει. Αυτός ο "πάγος" προέρχεται από τον Ντόριαν (συμβολικά πάντα) και καταλήγει, αφού καθρεφτιστεί στην ψυχή της Δαλιδά, πάλι στον ίδιο. Αν μιλάγαμε για αληθινούς ανθρώπους (κι έτσι μου αρέσει να σκέφτομαι για τους χαρακτήρες που παίζω) θα έλεγα ότι η Δαλιδά και ο Ντόριαν μοιράζονται ένα κοινό, καταστροφικό πάθος: τη ματαιοδοξία. Κι αυτή είναι που τους φέρνει κοντά, τους κάνει συμμέτοχους και συνένοχους στην καταστροφή τους. Η Δαλιδά στο τέλος μένει εκτεθειμένη από το πάθος της και ο Ντόριαν γνωρίζει, για πρώτη φορά ίσως, την απόρριψη. Μοιάζει λίγο, έτσι πως την παρουσιάζει η σκηνοθέτης και ο σκηνογράφος (ο απίθανος Σάκης Κολαλάς) σαν μια "βασίλισσα του χιονιού" που τιμωρεί τον εαυτό της και αυτούς που την πληγώνουν με το να "παγώνει" την ψυχή της απέναντι στη δυστυχία. Η μόνη στιγμή που βλέπουμε την ανθρώπινη πλευρά της γυναίκας αυτής είναι στο τέλος, όταν τραγουδάει μόνη της, στο σκοτάδι, κάτω από τις νιφάδες του χιονιού και παραδέχεται ότι έχει πληγωθεί.
Γιατί ο Ντόριαν Γκρέι καταφεύγει σε αυτή την περίεργη συμφωνία;
Είναι συμβολική η ιστορία του Ντόριαν. Στην πραγματικότητα, αν ο Ντόριαν ήταν ένας αληθινός άνθρωπος, χωρίς το στοιχείο της μεταφυσικής που βάζει ο συγγραφέας, θα ήταν ένας νέος που από τη στιγμή που του χαρίστηκε μια τεράστια περιουσία και βρέθηκε δίπλα του ένας άνθρωπος της εμπιστοσύνης του που τον απενοχοποίησε απέναντι στα συναισθήματά του, απλώς έκανε αυτό που ήθελε. Αν ο Ντόριαν ήταν απλώς ο Ντόριαν, θα είχε τις εξής πιθανές εξελίξεις: ή θα πέθαινε νωρίς από τις καταχρήσεις, ή θα ζούσε μόνος του κι εργένης έως τα γεράματα, ή θα έμπαινε φυλακή, ή θα τον δολοφονούσαν, ή θα ξόδευε όλα του τα λεφτά και θα ζούσε άθλια. Όλες αυτές οι εξελίξεις όμως είναι άδοξες. Ο Όσκαρ Ουάιλντ έγραψε την ιστορία για να κάνει τον Ντόριαν ήρωα. Με το σκοτάδι που του έριξε, φώτισε τις αδυναμίες του και τις ανέδειξε σε αρετές. Κι έτσι ο Ντόριαν, όχι μόνο είναι θύμα της μοίρας του, αλλά παρασύρεται από αυτήν, παγιδεύεται σε αυτήν και υποκύπτει σε αυτήν και άρα αποδέχεται τη φύση του, ακόμη κι αν αυτή απεικονίζεται ως ένα σατανικό πορτρέτο. Ίσως ο συγγραφέας, ταυτιζόμενος με τον ήρωά του, να διάλεξε το πορτραίτο σαν ειρωνεία: η κοινωνία που δεν αποδέχεται την ελευθερία της ψυχής και την καταδικάζει βλέπει ένα πορτραίτο που σαπίζει, ενώ ο ίδιος ο Ντόριαν είναι η ψυχή του, που δε χαρίζεται σε κανέναν παρά στην ίδια της τη φύση και παραμένει αιώνια νέα.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο για φέτος το χειμώνα;
Μετά το τέλος του Ντόριαν Γκρέι, θα πάω στην Αθήνα για αρκετό καιρό. Στις 12 Δεκεμβρίου τραγουδάω στο καινούργιο μουσείο Μαρία Κάλλας, στις 14 του ίδιου μήνα εμφανίζομαι στον πολυχώρο "Αίτιον" σε μια προσωπική συναυλία και την 1η Ιανουαρίου επιστρέφω Θεσσαλονίκη για την Πρωτοχρονιάτικη συναυλία μου με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, συνεργάζομαι (για πρώτη φορά στη ζωή μου) με την Εθνική Λυρική Σκηνή, στην όπερα του G. Bizet "Κάρμεν". Επίσης, προετοιμάζω με τους συντελεστές του Opera Studio που έχω ιδρύσει στη Θεσσαλονίκη, την επόμενη όπερα, την μπαρόκ όπερα του H. Purcell "Διδώ και Αινείας". Αυτή θα ανέβει τον Απρίλιο/Μάιο 2015, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Μπορείτε να επισκεφτείτε το site της καλλιτεχνικής εταιρίας μου Skull of Yorick Productions για περισσότερη ενημέρωση σχετικά με τη δράση του Opera Studio.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Το μιούζικαλ "Ντόριαν Γκρέι" της Α. Τσεσμελή παρουσιάζεται στο Θέατρο Βεργίνα.
