Ο Νίκος Ψαρράς μόλις τέλειωσε τις παραστάσεις στο «Μεφίστο» του Νίκου Μαστοράκη κι ετοιμάζεται για την πρεμιέρα της « Μεγάλης Χίμαιρας» στο Θέατρο Πορεία. Δυο επαναλήψεις για φέτος που τον βοήθησαν, όπως μου λέει, καθώς μόλις έγινε πατέρας, αλλά και μια νέα δική του παραγωγή με το έργο του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ «Η γυναίκα από τα παλιά».
Συμμετέχετε για δεύτερη φορά στη «Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση σε σκηνοθεσία Δ. Τάρλοου στο Θέατρο Πορεία αυτή τη φορά…
Νομίζω ότι η παράσταση φέτος βρήκε το χώρο της, είμαι φαν του Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά νομίζω ότι τώρα στο Πορεία λειτουργεί καλύτερα. Για μενα, προσωπικά με έχει κερδίσει η όλη διαδικασία. Ο Δ. Τάρλοου αντιμετωπίζει το έργο όχι ως κείμενο του πάππου του, κι όμως υπάρχει στη σκηνοθεσία του κάτι πολύ προσωπικό που με συγκινεί.
Τι είναι για εσάς η «Μεγάλη Χίμαιρα»;
Είναι ένα ταξίδι μέσα από το μυαλό και τα συναισθήματα ενός πολύ ωραίου ανθρώπου, του Γιάννη. Κι αυτός είναι το τραγικό πρόσωπο της ιστορίας, γιατί είναι ο μόνος που επιβιώνει και αντιμετωπίζει την απώλεια και τη μοναξιά. Τη δεκαετία του ‘30 δεν την ήξερα καλά και φέτος και στο «Μεφίστο» και στη «Χίμαιρα» γνώρισα αυτήν την εποχή και μια αλλιώτικη Ελλάδα από αυτή που είχα εγώ στο μυαλό μου.
Ετοιμάζετε μια δική σας παραγωγή, ένα έργο του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ, τη «γυναίκα από τα παλιά» σε σκηνοθεσία της Έλενας Καρακούλη, της γυναίκας σας.
Είναι ένα εκπληκτικό κείμενο. Θέλαμε να κάνουμε μαζί ένα έργο, το είχαμε βρει πριν από δυο χρόνια, αλλά δεν μπορούσαμε να το κάνουμε γιατί είναι μεγάλος θίασος τα πέντε άτομα του έργου για τις εποχές που διανύουμε. Αλλά επειδή επανήλθαμε σε αυτό κάτι σημαίνει και αποφασίσαμε να πάρουμε το ρίσκο. Ένα ρίσκο που ελπίζουμε να πάει καλά. Ενώ τώρα θα αρχίσουμε πρόβες, έχει αρχίσει ήδη η προπώληση και αυτό μας δίνει κουράγιο.
Τι πραγματεύεται το έργο;
Στο έργο ένα ζευγάρι, που υποδύομαι εγώ και η Μαρία Ζορμπά που φαίνεται ότι τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά μεταξύ τους, ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν στην Αμερική με ό,τι αυτό σημαίνει μια τέτοια απόφαση: μια καινούργια αρχή, μια καινούργια ευκαιρία και για τη σχέση τους, παίρνοντας μαζί και το γιο τους. Τους βρίσκουμε λοιπόν την παραμονή της μετακόμισης στο άδειο πλέον σπίτι, όπου εμφανίζεται μια γυναίκα, η Ρόμι ( Στεφανία Γουλιώτη), που δηλώνει ότι είναι ο παλιός έρωτας του άντρα που στα 17 τής είχε ορκιστεί αιώνια και ήρθε για να τον κάνει να εκπληρώσει την υπόσχεσή που της έδωσε. Ξεκινάει ως κωμωδία το έργο, γιατί εκείνος το εκλαμβάνει ως χιούμορ όλο αυτό στην αρχή. Τελικά όμως τα πράγματα παίρνουν άλλες διαστάσεις, το έργο σκοτεινιάζει και γίνεται, θα έλεγα, θρίλερ. Οι δυο τους διώχνουν τη γυναίκα την οποία και βρίσκει ο γιος (Χάρης Τζωρτζάκης) που κι εκείνος έχει υποσχεθεί στη δική του αγαπημένη ( Ηλιάνα Μαυρομάτη) αιώνια αγάπη και με την απόφαση των γονιών του να φύγουν θα αναγκαστεί να τη χάσει.
Γιατί διαλέξατε αυτό το έργο;
Είναι ευφυέστατος ο τρόπος γραφής του συγγραφέα, που είναι και φίλος της γυναίκας μου. Βλέπουμε αποσπασματικά ένα κομμάτι μιας σκηνής, όπου δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει ακριβώς, γίνεται ένα κενό, ο ηθοποιός δηλώνει το χρόνο της επόμενης σκηνής ( δέκα λεπτά πριν π.χ) και ξαναβλέπουμε τη σκηνή. Παίζει πολύ με το πριν και τώρα και ως προς το χρόνο και ως προς τις σχέσεις των ανθρώπων και τις συνέπειες του χρόνου σε αυτές.
Πρώτη φορά αναλαμβάνετε και το ρόλο του παραγωγού…
Αντί να περιμένω κάποιον να κάνει τα όνειρά μου πραγματικότητα, είπα να τα κάνω μόνος μου, παρά το ρίσκο. Όλα τα παιδιά είμαστε φίλοι και έχουμε ξανασυνεργαστεί και νομίζω ότι όλοι οι ρόλοι ταιριάζουν πολύ σε όλους. Επίσης νομίζω ότι και όλη η διαδικασία μας πάει. Για εμάς είναι ένα στοίχημα να δουλεύουμε μαζί. Όταν είσαι με ανθρώπους που έχετε κοινή γλώσσα, την ίδια τρέλα και το ίδιο μεράκι, βγαίνεις από τα «καλούπια» σου και δοκιμάζεις. Προσπαθούμε μέσα σε αυτή τη δύσκολη εποχή να κάνουμε μια καλή παραγωγή, γιατί και ο θεατής έχει κουραστεί να βλέπει άδειους χώρους. Μια παράσταση σε έναν άδειο χώρος χρειάζεται μεγάλο ταλέντο και φαντασία για να αντέξει. Βέβαια, τα νέα παιδιά σήμερα προσπαθούν σε πολύ δύσκολες συνθήκες να δημιουργήσουν, δεν είχαν την τύχη της δικής μας γενιάς.
Δύσκολο να σας σκηνοθετεί η γυναίκα σας;
Μπορεί, αυτό θα σας το πω μετά την πρεμιέρα (γέλια). Αλλά της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, όλοι οι ρόλοι μου έχουν περάσει από τη δική της ματιά από τότε που είμαστε μαζί, οπότε δε θα είναι πρωτόγνωρο. Το παλαβό είναι ότι έχουμε ένα νεογέννητο μωρό και ταυτόχρονα θα λείπουμε και οι δυο από το σπίτι, αλλά θέλουμε να το πάρουμε αυτό το ρίσκο.
Νομίζω ότι η διαδικασία, επειδή ξέρω την αισθητική της, θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Φανταστείτε ότι. ενώ ήταν έγκυος εννέα μηνών, κάναμε πολλές δουλειές για την παράσταση! (γέλια)
Πώς βλέπετε γενικά την κατάσταση σήμερα στο θέατρο;
Είμαι τυχερός γιατί τα πράγματα σε μενα ήρθαν καλύτερα απ’ όσο ονειρευόμουν. Ανήκω σε μια τυχερή γενιά, όπως σας είπα και πριν. Το ότι υπάρχουν 1000 παραστάσεις κάτι σημαίνει, υπάρχει παραγωγή ηθοποιών, υπάρχουν πολλοί χώροι, υπάρχουν θεατές, θα μου πείτε ότι και 1000 δε θα ευδοκιμήσουν, αλλά είναι σημαντικό. Αυτό που με λυπεί είναι πως μόνο στις εκατό θα πληρωθούν οι άνθρωποι που δουλεύουν. Οι μισθοί μας έχουν κατέβει, όχι όμως και οι τιμές των εισιτηρίων. Με θλίβει το γεγονός ότι συνάδερφοι αναγκάζονται να δουλεύουν τσάμπα, ή να κάνουν κι άλλες δουλειές για να επιβιώσουν. Εμείς έχουμε μάθει να πληρωνόμαστε γιατί δεν είναι χόμπι το θέατρο, αλλά η δουλειά μας. Ας πούμε, υπάρχει μια νέα «μόδα» ότι οι πρόβες δεν πληρώνονται, δηλαδή η το εποικοδομητικό μέρος της δουλειάς. Δυστυχώς για τα νέα παιδιά δεν άλλη υπάρχει λύση, καθώς φαίνεται...
Σας ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ.
