Ο Αργύρης Γκαγκάνης αφού έζησε και δούλεψε ως ηθοποιός στο Λονδίνο για 11 χρόνια, επέστρεψε στα πάτρια εδάφη. Φέτος ήταν βοηθός σκηνοθέτη της Π. Ζούνη στην παράσταση « Μοναξιά στην άγρια Δύση» του Μακ Ντόνα και αυτή την περίοδο ετοιμάζεται για το έργο του Ζ. Π. Σαρτρ « Η πόρνη που σέβεται» σε σκηνοθεσία Κ. Βαγιάνου στο θέατρο Άλμα.
Φέτος συμμετέχετε στο έργο «Η Πόρνη που σέβεται» του Ζαν Πωλ Σαρτρ...
Είναι ένα πολύ επίκαιρο έργο, διαδραματίζεται μεν στον αμερικάνικο Νότο τη δεκαετία του ’30 όπου επικρατούσε μεγάλος ρατσισμός και στο βωμό της αλληλεγγύης των λευκών θυσιάστηκαν η ανθρωπινή αξιοπρέπεια. Έχει μεγάλες αντιστοιχίες το κείμενο με τα όσα βιώνουμε στην Ελλάδα με τους μετανάστες. Αυτό το κείμενο, μεταξύ άλλων, αναφέρεται στη "Λευκή κυριαρχία" της εποχής, όπου ο λευκός δείχνει ανοιχτά το μίσος του για τους "νέγρους". Μια κυριαρχία που ισοπεδώνει την αλήθεια, το νόμο, την ηθική... έργο γίνεται ένας φόνος και όλοι προσπαθούν να κατηγορήσουν έναν μαύρο. Μια πόρνη είναι η μόνη που αντιστέκεται στο ρατσισμό απέναντι σε αυτόν, αλλά οι πλούσιοι άντρες της πόλης πέφτουν για να τη μεταπείσουν… Θίγει πολλά ζητήματα ελευθερίας, σεξισμού, ρατσισμού, της πλύσης εγκεφάλου που υφιστάμεθα από το σύστημα αυτό το έργο...
Ο δικός σας ρόλος;
Κάνω ένα γερουσιαστή με μεγάλη εξουσία που αντιπροσωπεύει το έθνος . Έρχεται ως το τελευταίο χαρτί για να αλλάξει τη γνώμη της πόρνης και να την πείσει να καταθέσει κατά του μαύρου, ώστε να αθωωθεί ένας λευκός που κατά τύχη είναι και ανιψιός του.
Ποια επιχειρήματα χρησιμοποιεί για να την πείσει;
Παρουσιάζει το αμερικανικό έθνος ως μέγιστη αξία και ουσιαστικά παραποιεί την έννοια της αλήθειας, συγκρίνοντας κατά πόσο χρήσιμος είναι ένας μαύρος στο έθνος και πόσο περισσότερο αξίζει ένας λευκός… Ουσιαστικά την εκβιάζει ψυχολογικά, κι επειδή είναι πολύ καλός ρήτορας ο ίδιος καταφέρνει να της αλλάξει τη γνώμη . Όταν εκείνη συνειδητοποιεί τι έχει συμβεί είναι πια αργά…
Γιατί πιστεύετε ότι υπάρχει αυτός ο ρατσισμός;
Είναι η φύση του ανθρώπου μάλλον, ξεκινάει από κόμπλεξ ανωτερότητας απέναντι στους άλλους. Έχω ζήσει στο εξωτερικό και το έχω δει και άλλου αυτό το φαινόμενο… Ποτέ δεν το κατάλαβα. Έχει σίγουρα να κάνει με την οικογένεια και την παιδεία, το μυαλό ενός ανθρώπου χωρίς παιδεία εύκολα μπορεί να παραπλανηθεί.
Εσείς ζούσατε 12 χρόνια στο Λονδίνο…
Εκεί σπούδασα και δούλεψα ως ηθοποιός. Επέστρεψα το 2007 και από τότε εργάζομαι εδώ. Οικογενειακοί ήταν οι λόγοι που με ανάγκασαν να γυρίσω ως επί το πλείστον. Αλλά επισκέπτομαι αρκετά συχνά το Λονδίνο, έχω εκεί φίλους και προσπαθώ να έχω ανοιχτή την επαφή μου γιατί ένα κομμάτι αυτής της σχέσης δεν έχει κλείσει μέσα μου.
Πώς είναι τα πράγματα εκεί θεατρικά;
Είναι μια μεγάλη αγορά το Λονδίνο που δεν μπορεί να συγκριθεί με την Ελλάδα. Και τα πράγματα εκεί είναι δύσκολα… Εγώ δεν έζησα καιρό κρίσης βέβαια, αλλά σίγουρα εκεί τουλάχιστον υπάρχουν πολλές δουλειές που αμείβονται. Ενώ εδώ πολλοί ηθοποιοί, κυρίως νέοι, αναγκάζονται να κάνουν τα πράγματα μόνοι τους. Οι μισθοί εκεί είναι υψηλότεροι, αλλά και το κόστος ζωής επίσης είναι πολύ υψηλό. Το ενδιαφέρον στο Λονδίνο είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι από πολλές κουλτούρες που συνεργάζονται και ο καθένας φέρνει το δικό του input στη δουλειά. Αυτό μου άρεσε πολύ. Όταν δουλεύεις με διαφορετικούς ανθρώπους από διαφορετικά περιβάλλοντα η ανταλλαγή είναι πολύ μεγάλη.
Το θέατρο στην Ελλάδα πώς σας φαίνεται;
Ο κόσμος το έχει αγκαλιάσει το θέατρο και το υποστηρίζει. Αν και γίνονται πολλές παραστάσεις, οι περισσότερες από αυτές μπορούν να διανύσουν ένα ταξίδι και να κάνουν μια πορεία κι αυτό είναι παρήγορο. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία και στο ρεπερτόριο… Με λυπεί όμως ότι λόγω της κρίσης τηλεοπτικά υπήρξε μια αδράνεια . Εύχομαι αυτό που βιώσαμε μέσω της κρίσης να έχει αναγκάσει τους περισσότερους να γίνουν καλύτεροι και να δίνουν την ψυχή τους σε αυτό που κάνουν- όχι μόνο οι ηθοποιοί, αλλά όλοι όσοι δουλεύουν για το θέατρο. Δεν πρέπει να παραιτούμαστε, αλλά να βλέπουμε πάντα το φως στην άκρη του τούνελ, γιατί η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου. Ο βαθμός δυσκολίας είναι βέβαια μεγάλος, υπάρχει ανεργία στον κλάδο. Και εύχομαι γρήγορα αυτό να αλλάξει και οι περισσότεροι συνάδελφοι να είναι ενεργοί...
Ένα μεγάλο σας όνειρο…
Να συνεχίσω να δουλεύω, να μπορώ να επιβιώνω από το επάγγελμά μου και να συνεργαστώ με μεγάλους καλλιτέχνες της χώρας μου. Ήταν κι ένας από τους λόγους που γύρισα στην Ελλάδα, για να μπορώ να παίξω στη γλώσσα μου, σε θέατρα που από μικρός ονειρεύτηκα να παίζω. Πολλά μου όνειρα πραγματοποιήθηκαν από τότε που γύρισα και είμαι ευγνώμων γι' αυτό.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
A.K.
