Ένα μουσικό φαντασμαγορικό show με την creme dela creme του καλλιτεχνικού στερεώματος της Θεσσαλονίκης. Ένα μοναδικό cast 28 καλλιτεχνών. Οι παραστάσεις του «Dorian Gray: The Musical» τέλειωσαν το Σάββατο, 22/11.. Η Νατάσσα Μάρε μουμτζίδου, δύο μέρες μετά, κάνει απολογισμό κι επειδή αγαπάει πολύ τον Όσκαρ Ουάιλντ κάνει και την εξής σοφή σύνοψη: "Για μένα, ο άνθρωπος είναι, εκ φύσεως, άχρονος και η λύση του δράματος βρίσκεται στην αποκατάσταση του διαχωρισμού με την επαναφορά μας στο «Ένα». Και αυτό ενδεχομένως να γίνεται μόνον μέσα από την αγάπη".
Πώς κύλησαν οι παραστάσεις στο Θέατρο Βεργίνα;
Το Θέατρο Βεργίνα αποτελεί μία από τις ωραιότερες σκηνές της Θεσσαλονίκης. Στελεχώνεται από ένα εξαιρετικό τεχνικό επιτελείο το οποίο καθιστά τις παρουσιάσεις μία πραγματική απόλαυση. Η ενθουσιώδης δε, συμμετοχή του κόσμου που μας τίμησε επί 6 sold out παραστάσεις σε συνδυασμό με την χαρά να συμμετέχεις σε ένα τόσο θαυμάσιο και καλοστημένο από κάθε πλευρά μουσικό θεατρικό έργο αποτελούν εξ΄ορισμού μία μεγάλη επιτυχία στην καριέρα του καθενός από εμάς που στελεχώσαμε το όραμα της δημιουργού Άντας Τσεσμελή Edwards και μία εμπειρία χαράς και καλλιτεχνικής πληρότητας.
Ήταν εμπειρία πρώτης φοράς η συμμετοχή σας σε κάτι τέτοιο;
Στην καλλιτεχνική μου πορεία συμμετείχα σε σειρές μουσικών, κατά βάση, παραστάσεων με θεατρικές αναφορές. Το προσωπικό μου ύφος ανέκαθεν είχε μία θεατρικότητα στην απόδοση του μουσικού κειμένου. Βλέπετε, για μένα ο στίχος είναι ρόλος και τον αποδίδω όσο μπορώ - πέρα από τη φωνητική του πλευρά - με τη συμμετοχή του σώματός μου ως ερμηνευτικό εργαλείο. Όμως, υπήρξε η πρώτη φορά που έπρεπε ως μουσικός - ερμηνεύτρια να υποστηρίξω παράλληλα και ένα καθαρά θεατρικό κείμενο. Η εμπειρία; θεραπευτική!
Θα υπάρξει συνέχεια;
Αν αναφέρεστε στη συγκεκριμένη παράσταση πιστεύω πως ο κύκλος της έχει ολοκληρωθεί με μεγάλη επιτυχία. Θα μου ήταν ενδεχομένως δύσκολο να ξαναζήσω αυτή την εμπειρία σε έναν άλλο χώρο, πέραν του Θεάτρου Βεργίνα, με διαφορετική ηχοφωτιστική υποδομή. Τόσο πλήρης υπήρξε η εμπειρία και συνολικά η συνεργασία με τους συναδέλφους μου και τον ίδιο το χώρο που μας φιλοξένησε. Σε κάθε περίπτωση, όμως, υπάρχει μία άλλου τύπου καλλιτεχνική συνέχεια αφ΄ενός με τη δημιουργό κυρία Τσεσμελή σε επόμενη παράσταση που θα ανακοινωθεί εν ευθέτω χρόνω και αφ΄ετέρου ως καλλιτέχνη μέσα από την προσωπική μου πορεία στη μουσική.
Αν κάναμε μια σύνοψη από την σκέψη του Όσκαρ Ουάιλντ τι θα κρατούσαμε;
Ο φόβος του θανάτου δεν είναι παρά ο φόβος του αποχωρισμού απ΄ό,τι έχουμε βαθιά και ουσιαστικά αγαπήσει. Είναι η αρχέγονη ανεξερεύνητη περιοχή που κατατρέχει τον άνθρωπο εκ γενετής καταγεγραμμένη στο υποσυνείδητό του ως πληροφορία ενός επώδυνου και ακατανόητου διαχωρισμού τον οποίο κουβαλά και από τον οποίο πάντοτε υποφέρει. Αυτή η πληροφορία μας οδηγεί όλους σε ακρότητες. Aκρότητες στις συμπεριφορές, στις σχέσεις, στην αγωνία της διατήρησης μίας ψευδαισθητικής νεότητας. Για μένα, ο άνθρωπος είναι, εκ φύσεως, άχρονος και η λύση του δράματος βρίσκεται στην αποκατάσταση του διαχωρισμού με την επαναφορά μας στο «Ένα». Και αυτό ενδεχομένως να γίνεται μόνον μέσα από την αγάπη.
Χρύσα Φωτοπούλου
