Λίγες μέρες πριν από το τέλος του "Αγαπητικού της Βοσκοπούλας" που παίζεται στο Παλλάς και αν δεν έχετε προλάβει μπορείτε να το κάνετε ως την Κυριακή, μιλήσαμε με τη Χριστίνα Τσάφου που έκανε ένα συγκινητικό απολογισμό για μια παράσταση που κρατάει μέσα της ως μια γλυκιά εμπειρία.
Ήταν μια ωραία εμπειρία ο " Αγαπητικός της Βοσκοπούλας"... Καμιά φορά σου αφήνει και πίκρα μια δουλειά, αλλά αυτή μου άφησε μόνο καλά πράγματα. Ήθελα πολύ να δουλέψω με τον Πέτρο Ζούλια, το σκηνοθέτη μας, με τον οποίο δεν είχα ξανασυνεργαστεί. Αλλά ήθελα και να ξαναβρεθώ και με την Ρένη Πιττακή και τη Μαρία Πρωτόπαππα, με τις οποίες είχαμε δουλέψει στο Θέατρο Τέχνης. Η Ρένη Πιττακή είναι για μενα μεγάλο μάθημα, κάθομαι και τη χαζεύω πραγματικά. Με την Μαρία είχαμε δουλέψει σε ένα έργο του Γ. Ρίτσου στο Υπόγειο, « Τα ραβδιά των τυφλών», τη θαυμάζω πολύ και σαν άνθρωπο και σαν ηθοποιό. Αλλά ήταν μια ευκαιρία να γνωρίσω και άλλους συναδέλφους, όπως τον Χρήστο Στέργιογλου, ή το μουσικό μας τον Θοδωρή Οικονόμου. Μου άρεσε πολύ που είχαμε ζωντανή μουσική στην παράσταση και επειδή δεν ακούγονταν μόνο τραγούδια από τον τόπο που διαδραματίζεται το έργο, αλλά από διάφορες περιοχές και από τη Μικρά Ασία, απ’ όπου καταγόταν ο παππούς μου, συγκινούμουν πολύ..
Δεν είχα ξαναζήσει και το Παλλάς σαν θέατρο. Ξέρετε έχουμε συνηθίσει σε μικρά θέατρα, αλλά ο ηθοποιός πρέπει να έχει και τη γεύση από τα μεγάλα. Σε τόσο μεγάλο κλειστό θέατρο δεν είχα ξαναπαίξει, σε ανοιχτά ναι. Επίδαυρο και τέτοια τα έχω χορτάσει.. Το έργο αυτό του Κορομηλά είναι πια κλασικό και πιστεύω ότι ακόμα και σήμερα έχει να πει πολλά με την αθωότητά του. Έχω την ανάγκη να γυρίζω στην παράδοση και στις ρίζες, και αυτή την ίδια ανάγκη την είδα και στον κόσμο. Κάτι μου δίνει αυτό με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Μπορεί να μην έχω ζήσει στην επαρχία, αλλά όλη αυτή η ιστορία μου προκαλεί συγκίνηση.
Υπάρχουν μερικές παραστάσεις που δε θέλω να τελειώσουν ποτέ, βέβαια ήξερα ότι το Παλλάς είναι ένα θέατρο που κάνει ρεπερτόριο, όποτε ήξερα ότι αυτή η παράσταση θα τελειώσει συγκεκριμένη ημερομηνία. Όλοι λέμε μεταξύ μας πότε θα ξαναβρεθούμε. Ακόμα και ο Γιώργος ο Μαργαρίτης που δεν είναι ηθοποιός μας λέει συνέχεια « θα σας χάσω τώρα; Δε σας ξαναδώ;» και είναι τόσο συγκινητικός.
Συνεχίζω με τη καθημερινή κωμική σειρά στον Αντένα τους «Συμμαθητές» και για θέατρο κάτι συζητάω, αλλά δεν τίποτα ακόμα δεν έχει οριστικοποιηθεί. Βέβαια το βράδυ, όταν έρχεται η ώρα που βάφεσαι και ετοιμάζεσαι για το ρόλο συνήθως, πάντα κάτι σου λείπει. Ειδικά όταν μια παράσταση μόλις έχει τελειώσει… Μετά μπαίνεις και πάλι στην καθημερινότητα, μέχρι την επόμενη δουλειά...
Α.Κ.
