Το Θέατρο Άλμα παρουσιάζει από την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014 το έργο του Ζαν Πωλ Σαρτρ, με τίτλο "Η πόρνη που σέβεται". Στην «Πόρνη που σέβεται», ένα απ' τα σημαντικότερα έργα του Ζαν Πωλ Σαρτρ, διαχρονικό και ιδιαίτερα επίκαιρο, ο συγγραφέας καταγγέλλει με πάθος το ρατσισμό, τον αυταρχισμό και την αδικία. H Μιχαέλλα Κοκκινογένη προτείνει λύσεις για να εξαλειφθούν φαινόμενα όπως ο ρατσισμός, η βία και η εκμετάλλευση. Απ' το ραδιόφωνο ακούγεται ο "Ραμόν" , ο αντάρτης του Θανάση Παπακωνσταντίνου..
Tην παράστασή σας "την πόρνη που σέβεται" αν την δει ένας γνήσιος ρατσιστής, κατά τύχη, πώς θα νιώσει;
Δε νομίζω ότι αντιλαμβάνεται κάποιος ότι είναι ρατσιστής. Οπότε δε θα νιώσει ότι τον αφορά. Αν παρόλα αυτά, είναι ένας συνειδητός ρατσιστής, νομίζω ότι δε θα έρθει καθόλου να δει την παράσταση, γιατί οι άνθρωποι που παρακολουθούν θέατρο έχουν παιδεία, ενώ οι γνήσιοι ρατσιστές, όχι.
Εκτός του ότι η επιλογή του συγκεκριμένου έργου είναι ιδιαίτερη, ιδιαίτερο είναι και το ανέβασμά του. Μιλήστε μου για τους συναδέρφους από το Σπίτι του Ηθοποιού και τη συμβολή της ίδιας της Άννας Φόνσου.
Η κ. Φόνσου πρωταγωνιστεί στο έργο καθώς και νέοι ηθοποιοί, κάποιοι από τους οποίους ζουν στο Σπίτι του Ηθοποιού, το έργο ζωής της κ. Φόνσου. Όλοι προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να αποδώσουμε το έργο και το όραμα του σκηνοθέτη, κ. Κώστα Βαγιανού.
Έχετε διαβάσει Σαρτρ;
Μόνο τα θεατρικά του.
Η τέχνη είναι εξ ορισμού στρατευμένη; Πρέπει να συγχρονίζεται απόλυτα με τον καιρό και την εποχή;
Σίγουρα υπάρχει στρατευμένη τέχνη, αλλά εξ' ορισμού στρατευμένη δεν ξέρω, αν είναι. Αν εννοείτε πολιτική πράξη, θα συμφωνήσω, όπως είναι και κάθετι άλλωστε που κάνουμε μέσα στο κοινωνικό σύνολο, ακόμα κι η απομόνωση από αυτό. Η τέχνη δεν πρέπει να κάνει τίποτα, αλλά η ''μεγάλη τέχνη'' αποδυκνείεται διαχρονική κι ως τέτοια καταφέρνει να αφορά στο σήμερα και τη ζωή μας, όπως αυτό το έργο ''Η πόρνη που σέβεται'', που αν και γραμμένο το 1946 και τοποθετημένο στον αμερικανικό νότο, είναι σαν να μιλά για την Αθήνα του σήμερα.
Πώς πολεμιέται ο φασισμός, ο ρατσισμός, η απολυταρχία, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο;
Αυτές οι ερωτήσεις απαιτούν φιλοσοφικο-πολιτικές τοποθετήσεις και δεν έχω την απαραίτητη κατάρτιση να σας απαντήσω, ως απλός πολίτης όμως θα έλεγα αυτό που έχω αντιληφθεί στην καθημερινότητά μου, δηλαδή μόνο με παιδεία-και δεν εννοώ μόνο το σχολείο-που διδάσκει το σεβασμό, αρχικά στον εαυτό, κι ύστερα στον ''άλλο'', τον ''διαφορετικό'' και -θα τολμούσα να πω- και την αγάπη.
Χρύσα Φωτοπούλου
