Ο Κόστια στον " Γλάρο" αναζητάει νέους τρόπους έκφρασης. Οι Βlitz (Αγγελική Παπούλια, Γιώργος Βαλαής και Χρήστος Πασσαλής ) έχουν καταφέρει να τους βρουν και φέτος στην παράσταση "Vanya. Δέκα χρόνια μετά" επαναδιαπραγματεύονται τον " Θείο Βάνια" του Τσέχωφ στο Θέατρο Τέχνης στη Φρυνίχου. Oι Bllitz είναι μια πολύ σημαντική περίπτωση στο ελληνικό, και όπως αποδείχθηκε και στο ευρωπαϊκό θέατρο. Έχουν δημιουργήσει τη δική τους " γλώσσα", χωρίς ποτέ να ξεχνούν ότι δεν το θέατρο δεν είναι ασκήσεις ύφους, αλλά μια γέφυρα επικοινωνίας. Γι' αυτό οι παραστάσεις τους μπορεί να προτείνουν νέες φόρμες, αλλά πάντα έχουν κάτι να πουν σημαντικό και το λένε με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.
Γιατί επιλέξατε τον "Θείο Βάνια" και τι ακριβώς σημαίνει για την παράσταση το δέκα χρόνια μετά; Θα δούμε τους τσεχωφικούς ήρωες δέκα χρόνια μετά;
Χρειαζόμασταν ένα καλογραμμένο έργο για να δουλέψουμε πάνω σε αυτό. Μας ενδιέφεραν πολύ τα ζητήματα που θέτει ο Τσέχωφ σε αυτό το έργο, το προσωπικό τέλμα των ηρώων, η υπαρξιακή τους αγωνία για το τι είναι η ζωή, ο χρόνος που περνάει,η αναζήτηση της ευτυχίας. Το δέκα χρόνια μετά μιλάει για ένα πέρασμα στον χρόνο, όχι ότι αναγκαστικά συναντούμε τους ήρωες δέκα χρόνια μετά τον ιστορικό χρόνο του έργου.
Πώς συνδέετε την ιστορία του Τσέχωφ με την ιστορία της δικής ομάδας ή και την προσωπική σας ιστορία πιθανόν;
Μεγαλώνοντας συναντά κανείς τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ήρωες του έργου. Δεν υπάρχει άλλη σύνδεση, ούτε με την εποχή, ούτε με τον ιστορικό περίγυρο του έργου.
Διαλέξατε ένα έργο όπου οι ήρωες εγκαταλείπονται στη συνήθειά τους, προσπαθούν για λίγο να αλλάξουν αλλά τελικά βουλιάζουν σε μια οριστική εγκατάλειψη. Τι σχέση έχει με εσάς που είστε μια τόσο δημιουργική και παραγωγική ομάδα;
Οι επιθυμίες των ηρώων και η ανάγκη τους για ζωή και η σύγκρουση αυτής της ανάγκης με την πραγματικότητα είναι αυτό που μας ενδιαφέρει στο έργο του Τσέχωφ και αυτό δεν έχει τίποτα να κάνει με τη δημιουργικότητα. Η δημιουργική διαδικασία που προσπαθούμε όλα αυτά τα χρόνια μας έχει δώσει χαρά και πίστη σε αυτό που κάνουμε, αλλά δεν κατάφερε να απαντήσει σε όλα μας τα προβλήματα. Δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχει πάντα ένα κενό που δεν μπορεί να το καλύψει τίποτα.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα καινούργιο έργο ή μια σύνθεση διάφορων κειμένων;
Είναι ένα έργο που βασίζεται στο "Θείο Βάνια" του Τσέχωφ και περιλαμβάνει και άλλα κείμενα που αφορούν τη δραματουργία του έργου, έτσι όπως την αντιμετωπίσαμε εμείς. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μία σύνθεση κειμένων, όπου όμως το μεγαλύτερο ποσοστό προέρχεται από το έργο του Τσέχωφ. Σε επίπεδο φόρμας ωστόσο πρόκειται οπωσδήποτε για ένα καινούριο έργο που καταστρατηγεί την αφηγηματική ροή του τσεχωφικού κειμένου, κρατώντας την ατμόσφαιρα του και την προβληματική γύρω από την οποία περιστρέφεται.
Επειδή οι παραστάσεις σας έχουν ένα πολύ ιδιαίτερο κώδικα, θέλετε να μας περιγράψατε τη διαδικασία που δουλεύετε;
Συζητάμε πολύ για τη φόρμα της παράστασης, για τα κείμενα που θα μπορούσαν να μπουν, μιλάμε πολύ για την ελευθερία που έχει πάρει το σινεμά ή διάφοροι ξένοι σκηνοθέτες, δοκιμάζουμε στη σκηνή πράγματα που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν, προσπαθούμε να βρούμε τη μουσική της παράστασης που δημιουργούμε. Δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη η περιγραφή της διαδικασίας παραγωγής. Για πολύ καιρό εμπιστευόμαστε το χάος και την τυχαιότητα. Προσπαθούμε έτσι να παγιδεύσουμε την ανάγκη που μας κινεί κάθε φορά και αργότερα να της θέσουμε τα όρια, προκειμένου αυτή να πάρει την απαραίτητη μορφή
Τι είναι για εσάς ενδιαφέρον στο θέατρο;
Η ελευθερία που έχουν πάρει κάποιοι σκηνοθέτες.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Θα θέλαμε να ξεκουραστούμε λίγο, αλλά μάλλον δε γίνεται. Έχουμε μπροστά μας δυο μήνες με τον Βάνια στο θέατρο Τέχνης και μετά τη συνέχιση της ευρωπαϊκής μας περιοδείας τόσο με αυτό το έργο, όσο και με κάποιες παλιότερες παραγωγές.
Ταξιδεύετε και κινείτε τις παραστάσεις στο εξωτερικό. Πώς το καταφέρνετε; Πώς έγινε η αρχή; Ποιες είναι οι διαφορές που συναντάτε;
Ξεκινήσαμε παρουσιάζοντας τον "Γαλαξία" στη Schaubuhne στο Βερολίνο, μετά το GunsGunsGuns στο theatre de la ville στο Παρίσι. Είχαμε συναντήσει τυχαία τον Τόμας Οστερμάγιερ στην Αθήνα, μιλούσαμε για το πώς είναι να δουλεύει κανείς στο Βερολίνο, του δώσαμε κάποια dvd με δουλειές μας και μετά από δύο μήνες πήραμε ένα e-mail από τη Schaubuhne για να παρουσιάσουμε εκεί τον" Γαλαξία". Ταυτόχρονα η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών πρότεινε το "Guns" για να παιχτεί στο Τheatre de la ville παρόλο που δεν ήταν δική της παραγωγή. Με αυτές τις δύο παραστάσεις μας άρχισε να δημιουργείται ένα ενδιαφέρον για τη δουλειά μας, που κορυφώθηκε με το" Late Night" και τον "Δον Κιχώτη" με αποτέλεσμα να έχουμε περιοδεύσει μέχρις στιγμής σε 5 χώρες και σε πάνω από 30 πόλεις σε όλη την Ευρώπη. Σε όλα αυτά βοήθησε πάρα πολύ και η δουλειά της Judith Martin, που είναι η ατζέντης μας στο εξωτερικό. Το να δουλεύεις στην Ευρώπη δεν έχει καμία σχέση με αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, είμαστε ευτυχείς που μας συνέβη αυτό.
Πώς πιστεύετε ότι θα μπορέσουν περισσότερες ομάδες και σχήματα να εξάγουν τις παραστάσεις τους προς τα έξω, πράγμα που είναι σημαντικό για τον πολιτισμό μιας χώρας εν γένει.
Ειλικρινά δεν ξέρουμε τι σημαίνει για τον πολιτισμό μιας χώρας το γεγονός να βγαίνει το θέατρό της έξω. Νομίζουμε ότι κανείς δε νοιάζεται αν κάποιοι Έλληνες καλλιτέχνες περιοδεύουν στο εξωτερικό. Από το Υπουργείο Πολιτισμού, που τους τελευταίους μήνες ασχολείται μόνο με έναν τάφο, μέχρι τον πιο απλό θεατή, κανείς δε δίνει δεκάρα για το ποια είναι η εξωστρέφεια του ελληνικού πολιτισμού. Παρόλα αυτά, αν κάποιος έχει κάτι να πει, θα τον προσέξουν και οι υπόλοιποι, ακόμη και αν είναι μακριά.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Κι εμείς.
Α.Κ.
