Ο Θάνος Τοκάκης δε χρειάζεται συστάσεις. Με το σταυρό του Χορν στις αποσκευές του, πολλές και καλές συνεργασίες στο ενεργητικό του, έχει πλέον αποδείξει ότι είναι ικανός για μεγάλους ρόλους και έργα. Μετά τον «Μεφίστο» στο Εθνικό θέατρο, ετοιμάζεται για τον «Άμλετ» σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά και μιλάει στο onlytheater.
Αυτό τον καιρό είσαι σε πρόβες για τον «Άμλετ» σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά. Είναι ένα έργο που θίγει σχεδόν τα πάντα, αλλά στη δική σας παράσταση ποια πλευρά του εξετάζετε;
Η παράσταση βασίζεται σε μια ιδέα που την κρατάμε για έκπληξη, έχει πιάσει τους βασικούς αρμούς αυτού του έργου. Όπως όλα τα μεγάλα έργα, έχει πολλά θέματα που μπορείς να ασχοληθείς. Μπορεί να ακούγεται κοινότοπο αυτό, αλλά πραγματικά όσο σκαλίζεις, πάντα βρίσκεις και κάτι. Η δική μας προσέγγιση είναι περισσότερο υπαρξιακή, έχει στηριχτεί στη υπαρξιακή αναζήτηση του Άμλετ.
Τι σε συγκινεί εσένα στον Άμλετ;
Όλα αυτά τα ζητήματα που απασχολούσαν την ανθρωπότητα τόσα χρόνια. Σε αυτό το έργο, μπαίνουν τα πρώτα ψήγματα του φροϋδικής θεωρίας και είναι εντυπωσιακή αυτή η ενιαία γραμμή της ανθρωπότητας που λειτουργεί κάτω από οποιεσδήποτε κοινωνικές συνθήκες.
Εσύ παίζεις τον Λαέρτη, τον αδερφό της Οφηλίας, στην παράσταση.
Ναι, ο Λαέρτης είναι ένας αντίποδας του Άμλετ. Παρότι είναι εχθροί, αλληλοθαυμάζονται. Ο Λαέρτης αντιπροσωπεύει την πιστή, ενώ ο Άμλετ είναι η αμφιβολία. Επειδή γοητευόμαστε απ’ αυτό που δεν έχουμε, πιστεύω ότι αυτοί οι δύο έχουν αυτή τη σχέση.
Έχεις κοινά σημεία με τον Λαέρτη;
Θέλω να έχω πίστη στους ανθρώπους και στις αξίες...
Πώς είναι να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα σήμερα;
Τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν δυσκολέψει πολύ τα πράγματα, πάντα ήταν δύσκολα βέβαια, αλλά αναγκαζόμαστε να βρίσκουμε λύσεις, πρέπει να προσαρμοζόμαστε στην εποχή. Μακάρι να είχαμε καλύτερους μισθούς, μακάρι να υπήρχαν οι επιχορηγήσεις, αλλά δεν υπάρχουν, οπότε πρέπει να λειτουργήσουμε διαφορετικά.
Πώς;
Πρέπει να αρχίσουμε να δουλεύουμε πιο ομαδικά, κάτι που δεν είναι γνώρισμα ελληνικό. Συνήθως οι ομάδες - έχω περάσει κι εγώ από ομάδα- δημιουργούνται ελλέιψει κάτι, κι όχι από μια πραγματική ανάγκη, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον. Ο στόχος μιας ομάδας πρέπει να είναι πιο βαθύς, να υπάρχει πάνω απ’ όλα ένας κοινός στόχος .
Τι κάνει για σενα μια παράσταση καλή;
Το βασικότερο για μενα αυτή την περίοδο είναι κατά πόσο θα υπάρχει η προσωπική έκθεση του σκηνοθέτη μέσα στην παράσταση. Επίσης η επικοινωνία είναι πολύ σημαντική. Είμαι στη φάση που έχω ανάγκη να παρουσιάζουν οι άνθρωποι αυτό που είναι πραγματικά και αυτό βέβαια περιλαμβάνει και το φαντασιακό κομμάτι του καθένα, το ποιος είναι μέσα του πραγματικά.
Εκτός από τον «Άμλετ» ετοιμάζεις κάτι άλλο;
Θα είμαι στην παράσταση του Χάρη Φραγκούλη «ο Άρντεν από το Φέβερσαμ». Πρόκειται για ένα ελισαβετιανό έργο, αγνώστου. Άλλοι λένε ότι είναι του Σαίξπηρ, άλλοι του Κίντ, άλλοι του Μάρλοου. Έχει ενδιαφέρον αυτό το έργο. Βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία που είχε προκαλέσει αίσθηση εκείνη την εποχή: μια γυναίκα συνωμότησε με τον εραστή της για να σκοτώσουν τον άντρα της. Για μενα αναμειγνύει πολλά ειδή θεάτρου: το θρίλερ, το δράμα, τη φάρσα, παρόλο που ονομάζεται «τραγωδία». Θα ανέβει μετά το Πάσχα στο θέατρο της οδού Κυκλάδων και παίζουν η Μ. Πανουργιά, η Η. Μπέζου, ο Γ. Περλέγκας, Ο Γ. Παπαδόπουλος, ο Β. Χανακούλας και ο Κ. Αβαρικιώτης.
Ένα μεγάλο σου όνειρο;
Ταξίδια, να έχω λεφτά να κάνω ταξίδια, δεν έχω όνειρα για το θέατρο.
Σε ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ.
A.K.
