Τον Γενάρη θ' ανέβει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου η παράσταση "Παράσιτα" της Βίβιεν Φράντσμαν
σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, με τις Κόρα Καρβούνη και Ιωάννα Κολλιοπούλου. Η ιστορία της Πινκ και της Ρόλλυ δεν είναι η μόνη τέτοια ιστορία στον κόσμο. Είναι όμως σαν αυτές τις ιστορίες, που στο τέλος σε κάνουν να αναρωτιέσαι. Πώς μπορείς να σταθείς στα πόδια σου κουβαλώντας το ασήκωτο βάρος της ύπαρξης ενός δικού σου ανθρώπου;
Αυτόν τον καιρό είσαι σε πρόβες για τα "Παράσιτα", που θ' ανέβουν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Μίλησέ μου γι' αυτό το έργο.
Είναι ένα έργο με δύο πρόσωπα. Δύο αδερφές. Η μία είναι τοξικομανής και η άλλη πρώην τοξικομανής. Η σχέση τους είναι ελεγκτική, συμβιωτική. Βλέπουμε, με λίγα λόγια, τη δική τους τη σχέση μέσα από το πρίσμα μιας σειράς πραγμάτων που έχουν να κάνουν με κακοποίηση, φτώχεια, φυλακή, ναρκωτικά. Δε μένει εκεί όμως το έργο. Προχωρά στη σχέση και με την οικογένεια, με το περιβάλλον γενικότερα. Είναι καλογραμμένο και τα συνδυάζει όλα, και τη συγκίνηση και το χιούμορ.
Δεν είναι λίγο σκληρός ο τίτλος;
Ο τίτλος του έργου είναι απλά αληθινός. Η αλήθεια είναι σκληρή. Τα δύο κορίτσια δε νιώθουν παράσιτα, η κοινωνία στην οποία ζουν τα τοποθετεί στην κατηγορία των παράσιτων. Είναι πολύ σκληρό αυτό. Υπάρχει μια ατάκα μέσα στο έργο που λέει "είμαι κομμάτι κι εγώ αυτού του κόσμου". Έχουν μεγαλώσει σ' έναν μεγάλο και ατελείωτο πόνο αυτά τα κορίτσια.
Αισθάνομαι ότι ο Β. Θεοδωρόπουλος έχει την ωραία ικανότητα να δημιουργεί ομάδες. Ισχύει;
Δεν ισχύει απλώς, αλλά αποτελεί πλέον γεγονός, αν αναλογιστούμε την επιτυχία των συνεργασιών του
και των παραστάσεών του.
Έχεις πει "να μη μας κόψουν τον έρωτα". Πώς είναι μια καθημερινότητα χωρίς την παρουσία έρωτα;
Θα ήταν άνυδρη και φτωχή με την έννοια της απουσίας της δημιουργικότητας, που μας δίνει η ύπαρξη του έρωτα.
Τι εύχεσαι για τον χειμώνα ετούτο;
Εύχομαι να είμαστε καλά και να έχουμε δημιουργικές, θεατρικές δουλειές και συνεργασίες.
Χρύσα Φωτοπούλου
