Της Χρύσας Φωτοπούλου
Tα «Παράνομα φιλιά – Κόκκινα φανάρια», σε διασκευή κειμένου, σκηνοθεσία, σκηνικά και μουσική επιμέλεια Νίκου Μαστοράκη, έχουν πρεμιέρα στις 17 Δεκεμβρίου, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Ξέχασα να πω στον κ. Μαστοράκη ότι περιμένω πάντα τις παραστάσεις του με ένα ιδιαίτερο συναίσθημα, ένα συναίσθημα που μοιάζει μ΄αυτό που νιώθουν οι μαθητές. Οι μαθητές εκείνοι που καίγονται να μάθουν κάτι ακόμη..
Μιλήστε μου για την έρευνα, που προηγήθηκε, μέχρι να αρχίσετε τις πρόβες του έργου "Παράνομα φιλιά - κόκκινα φανάρια".
Η έρευνα ήταν πολύ δύσκολη και επίπονη, γιατί δεν υπάρχουν ιστορικά τεκμηριωμένα βιβλία για τον τόπο και το χρόνο του έργου. Τα ιστορικά βιβλία είναι ελάχιστα, τα δε κοινωνιολογικά (επιστημονικά) απλώς δεν υπάρχουν. Ο ιστορικός Ευάνθης Χατζηβασιλείου, στο βιβλίο του "Η άνοδος του Κωνστ. Καραμανλή στην εξουσία 1954 - 1956" ακριβώς αυτό επισημαίνει. Χρειάστηκε, λοιπόν, να ανατρέξω σε εφημερίδες και αρχεία της εποχής και να διασταυρώσω λεπτομέρειες.
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο κείμενο και τη διασκευή του;
Το φαινόμενο Τρούμπα συνδέεται με την παιδική ηλικία της σύγχρονης Ελλάδας. Σε μια καθαρα ανδροκρατική, τότε, κοινωνία όπου η γυναίκα δεν μπορεί καν να κυκλοφορήσει μόνη στο δρόμο, δημιουργείται μια γειτονιά, σχεδόν γκέτο, για τη χαρά των ανδρών. Μια ''παιδική χαρά" για να παίζουν και να διασκεδάζουν τα ενήλικα αγόρια, εις βάρος, φυσικά, των ενηλίκων κοριτσιών που υποτίθεται πως επέλεξαν το επάγγελμα της πόρνης! Την ίδια εποχή, η Ελλάδα εξαθλιωμένη, πεινασμένη, ισοπεδωμένη και διχασμένη προσπαθεί να χειραφετηθεί και να βρει τον βηματισμό της στα διεθνη μονοπάτια. Η παράσταση, λοιπόν, αφηγείται την ιστορία του τέλους των μπουρδέλων στην Τρούμπα, σαν ένα ελάχιστο, ασήμαντο σχόλιο δίπλα στη μεγάλη αφήγηση της Ιστορίας.
Οι άνθρωποι, τις δεκατίες '50 και '60, ήταν γνώστες της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης; Μπορούσαν να τεκμηριώσουν όσα συνέβαιναν;
Οι απλοί άνθρωποι, τότε, δεν μπορούσαν να μιλήσουν για τίποτα! Η ζωή ήταν πιο απλή, αλλά και τεράστια δυσκολη! Όσοι δεν ήταν δεξιοί, ζούσαν τον τρόμο και την αθλιότητα του ψυχρού πολέμου, που δεν ήταν ούτε ψυχρός, ούτε πόλεμος, ήταν σφαγή! Την Ιστορία δεν την καθόριζαν εκείνοι, αλλά οι "σύμμαχοι" και οι διορισμένες απ' αυτούς ελληνικές κυβερνήσεις.
Ο Πειραιάς τι διαφορά είχε από την υπόλοιπη Αττική, αλλά και από την υπόλοιπη Ελλάδα;
Ο Πειραιάς ήταν πάντα γένους αρσενικού! Ήταν το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, ένας τόπος φτωχός, αλλά περισσότερο αυθεντικός από την εξευρωπαϊσμένη βιτρίνα της Αθήνας. Ίσως πιο ελεύθερος από την υπόλοιπη Ελλάδα, με νόμους και νομές δικιές του, που άφησαν ένα βαθύ ίχνος στην ιστορία και τον πολιτισμό μας.
Θυμάστε το συναίσθημά σας, όταν πρωτοείδατε την ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη;
Όταν πρωτοείδα την ταινία του Β. Γεωργιάδη είχα μαγευτεί. Και τώρα, που την ξαναβλέπω, η μαγεία κρατά ακόμα. Είναι μια ταινία με εκθαμβωτικά χρώματα, παρόλο το ασπρόμαυρο, και με μυρωδιές, που σου σπάνε τη μύτη.
Η αλήθεια εκείνης της εποχής πού έγκειται;
Η εποχή ήταν αληθινή γιατί την καθόριζε η ανάγκη του ελάχιστου κι όχι η πολυτέλεια του περιττού. Το εντελώς αντίθετο αυτού που συμβαίνει σήμερα. Από το πολύ περιττό περιττώνουμε την ίδια τη ζωή μας.
*Περισσότερες πληροφορίες για τα "Παράνομα φιλιά - Κόκκινα φανάρια" θα βρείτε εδώ.
