Ο Χάρης Φραγκούλης είναι εξαιρετικός ηθοποιός…Ίσως γιατί στο θέατρο καταφέρνει να εκπληρώνει το φαντασιακό του κόσμο, όπως λέει ο ίδιος. Φέτος μετά το «Μεφίστο» στο Εθνικό, ετοιμάζεται για τον «Άμλετ» σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά, αλλά και για μια δική του σκηνοθεσία.
Κάνεις πρόβες για τον «Άμλετ» σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά αυτή την περίοδο…
Ναι, είναι μια παράσταση με φίλους στη πραγματικότητα. Για την παράσταση δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα, είναι έκπληξη. Σίγουρα δεν ακολουθεί την κλασική δομή. Αυτό το έργο θίγει τα πάντα: από το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, τον έρωτα, τη φιλία, την εξουσία, την πάλη των γενεών…. Αυτό που με ιντριγκάρει στον ίδιο τον Άμλετ είναι η ακροβασία: ανάμεσα στο μίσος και στην αγάπη, στην τρέλα και στη λογική. Είναι ένας άνθρωπος που ακροβατεί συνεχώς ανάμεσα σε δυο άκρα.
Συμβαίνει σε όλους αυτή η ακροβασία;
Εξαρτάται… Είναι και πώς σ΄ τα φέρνει η ζωή… Είναι πολύ σημαντική η επιλογη που κάνουμε, πώς θέλουμε να ζήσουμε, είναι μια απόφαση να δεις πράγματα ή να μη τα δεις. Για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή ένα παιδί πεθαίνει από απεργία πείνας, αλλά μέσα μας δεν παλλόμαστε όλοι το ίδιο, κι όχι επειδή είναι διαφορετική η φύση μας, αλλά γιατί κάνουμε μια επιλογή. Το ένστικτό του ανθρώπου είναι να μην ταραχτεί. Αν θα αποφασίσεις να συγκινηθείς από κάτι, είναι μια πολιτική απόφαση στην πραγματικότητα. Ο Άμλετ, για να επανέλθω και στο έργο, παίζει μ’ έναν επικίνδυνο τρόπο. Ούτως ή άλλως στον κλασικό μονόλογο αυτό ακριβώς θέτει: το αν θα συμβιβαστεί ή όχι. Με έναν τρόπο αποφασίζει και το θάνατό του. Κι αυτή η απόφαση είναι μια πολιτική πράξη, που τελειώνει συμβολικά την παλιά, σάπια γενιά...
Κι έτσι μπορεί κάτι να αλλάξει;
Μπορεί να μην αλλάξει και τίποτα ή να αλλάξουν πολλά. Σίγουρα όμως η αλλαγή προϋποθέτει μια καταστροφή. Αυτό είναι το ριζικό της αλλαγής, γιατί για να συντελεστεί πρέπει να αλλάξει πρωτίστως το μέσα μας. Και ποιος θέλει την καταστροφή του; Όταν καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά είναι μέσα σου, τρομάζεις... Αν η αλλαγή αφορούσε κάτι έξω από εμάς θα το κάναμε, αλλά επειδή δεν είναι, τη φοβόμαστε, δεν είναι εύκολο να αφήσεις αυτό που είναι μέσα σου, είτε από τρόμο είτε από συνήθεια.
Θα σκηνοθετήσεις και μια δική σου παράσταση στο θέατρο της οδού Κυκλάδων…
Ναι, ένα ελισαβετιανό έργο αγνώστου, που λέγεται « Ο Άρντεν από το Φέβερσαμ». Άλλοι λένε ότι είναι του Σαίξπηρ, άλλοι του Κιντ, άλλοι του Μάρλοου. Μα γυναίκα θέλει να απαλλαγεί από τον άντρα της για να ζήσει με τον εραστή της. Βάζει κάποιους λοιπόν να τον δολοφονήσουν, αλλά τελικά δεν έχει αποτέλεσμα που θέλει… Άλλο η πράξη, άλλο η θεωρία… Είναι πολύ πιο δυστυχισμένη μετά από την αδρεναλίνη και την ένταση του φόνου, γιατί μένει μια γυμνή αλήθεια που αποκαλύπτει τα πράγματα. Έχει πολύ χιούμορ πάντως το έργο, είναι σαν μαύρη κωμωδία. Είναι γραμμένο σαν αστικό δράμα, κι όχι σαν τραγωδία παρόλο που είναι της εποχής του Σαίξπηρ.
Γιατί το διάλεξες;
Μοιάζει σαν φιλμ νουάρ, έχει πολύ πλάκα, οι χαρακτήρες είναι πολύ ολοκληρωμένοι και με βάθος. Και μπορούσα να φανταστώ τους ανθρώπους που αγαπώ και θέλω να δουλέψω μαζί τους σε αυτό. Επίσης μπορούσα να φανταστώ τους ήρωες σε έναν κόσμο κουκλοθέατρου κι αυτό μου άρεσε..
Η τέταρτη σκηνοθεσία σου αυτή. Γιατί αποφάσισες να σκηνοθετήσεις;
Δε θεωρώ τον εαυτό μου σκηνοθέτη, είμαι ηθοποιός. Με ενδιαφέρει πολύ η ομάδα. Ασχολούμαι με αυτά τα παιδιά κι αυτά ασχολούνται μαζί σε μια συνθήκη παιχνιδιού.
Τι σε ενδιαφέρει εσένα στο θέατρο;
Άμα μπορούσαμε να ζήσουμε όπως φανταζόμαστε, μάλλον δε θα υπήρχε ανάγκη για θέατρο. Αυτό που μας προσφέρει το θέατρο είναι να έρθουμε πιο κοντά στο φαντασιακό μας.
Τι κάνει για σενα μια παράσταση καλή;
Αν έχει γίνει με ειλικρίνεια και έναν προσωπικό τρόπο συνήθως με αφορά, γιατί το καλό είναι σχετικό. Αν αφήνει ένα ρήγμα να μπω στον κόσμο της, κι ας μη συμφωνώ, εμένα με ενδιαφέρει.
Ένα μεγάλο σου όνειρο;
Έχω πολλά όνειρα: ταξίδια, ταινίες, ο έρωτας είναι όνειρο… Ή το να γυρίσω στο παρελθόν, είτε στο δικό μου, είτε στο παρελθόν της ανθρωπότητας. Κι αυτή η επιθυμία δεν απέχει πολύ από την ανάγκη μου να είμαι ηθοποιός.
Σε ευχαριστώ.
Κι εγώ.
A.K
