Ο Βασίλης Νικολαΐδης σκηνοθετεί μια από τις πιο ουσιαστικές παραστάσεις της Αθήνας. Το "La strada" είναι ένας ρεαλιστικός λυγμός, μια δυναμική κραυγή ενάντια σε όλα αυτά που οδηγούν τον άνθρωπο στην απομόνωση, την ασυνειδησία, την ερημιά. Είναι τα χιλιάδες απλωμένα χέρια που ψάχνουν τα άλλα χέρια για να πιαστούν.
Ας μιλήσουμε για την αρχή της ιδέας. Τι προηγήθηκε της σκηνικής μεταφοράς του "La strada";
H ιδέα δεν είναι δική μου. Στην ταινία του Φελίνι τους διαλόγους έγραψε ο Τούλιο Πινέλι. Μετά την προβολή της ταινίας και τη βράβευσή της (Η ταινία έλαβε το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στην απονομή του 1956. Έλαβε επίσης το βραβείο των κριτικών της Νέας Υόρκης ως η καλύτερη ξενόγλωσση ταινία της χρονιάς, καθώς και τον Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας) κάποιοι του ζήτησαν να κάνει το σενάριο θεατρικό κείμενο. Εμείς βρήκαμε το κείμενο, αλλά και το σενάριο, τα δουλέψαμε, ώστε αυτό που προέκυψε από αυτή την εργασία να μην είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Εργαστήκατε ομαδικά, δηλαδή.
Δύο μήνες, καλοκαίρι, ήμασταν σ' ένα τραπέζι και δουλεύαμε το κείμενο, στο σπίτι μου. Προσθέσαμε, αφαιρέσαμε, δημιουργήσαμε κάτι που φέρει το στίγμα μας και καλύπτει απόλυτα τις ανάγκες μας.
Διάβασα κάπου ότι, όταν είδατε την Κάτια Γέρου, είπατε "Να, η Τζελσομίνα".
Με την Κάτια είναι το πέμπτο έργο που κάνουμε μαζί. Το 2008 (εγώ τότε ήμουν στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου) τη φώναξα να κάνουμε ένα αφιέρωμα στον Κάρολο Κουν που αφορούσε σε μια σειρά από αποσπάσματα και τραγούδια από θεατρικά έργα, που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα από το Θέατρο Τέχνης την περίοδο ‘46-’60. Έκανε, να φανταστείτε, 15 ρόλους. One-woman show. H παράσταση παρουσιάστηκε αρχικά στο Αγρίνιο και μετά στο Θέατρο Τέχνης. Ακολούθησαν το "Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα", το "Λεωφορείο, ο πόθος"..και φέτος, μου ήρθε η ιδέα αυτή και της το πρότεινα. Δε φανταζόμασταν ότι θα μας αφορούσε τόσο..
Παρά τις δυσκολίες που έχει κάθε δρόμος, εσείς δεν το βάλατε κάτω.
Βρήκαμε πριν έναν χρόνο θεατρική στέγη και παραγωγό, αλλά μετά από κάμποσο καιρό καταλάβαμε (λάβαμε κάποιο e - mail) ότι είχε αλλάξει γνώμη και έτσι αποχωρήσαμε "χαλώντας" εμείς μια προφορική συμφωνία (οι προφορικές συμφωνίες στο θέατρο είναι σύνηθες να κρατιούνται, ξέρετε). Έπειτα, απευθυνθήκαμε σε κάποιους ανθρώπους, αλλά η σεζόν ήταν κλεισμένη. Τελευταία στιγμή, κάναμε μια έκκληση μέσω facebook. O Δημήτρης Καρατζιάς από το Vault ανταποκρίθηκε αμέσως και μας σύστησε το θέατρο Βικτώρια και τον Δημήτρη Κομνηνό, οποίος κυριολεκτικά μας αγκάλιασε. Δύσκολες οι εποχές και οι 1000 παραστάσεις στην Αθήνα είναι τεράστιος αριθμός. Παρατηρείται μια κρίση θεατών, ποιος θα πρωτοδεί δει τι.. Δε μας κάνει καλό αυτή η πληθώρα.
Οι συμβολισμοί του "La strada" γίνονται αντιληπτοί από όλους πιστεύετε;
Η παράσταση έχει κάτι να πει σε όλους. Τη δυσκολία της επικοινωνίας και αυτή την ηθελημένη μοναξιά την έχει νιώσει ο καθένας στο πετσί του. Οι συνθήκες του δρόμου είναι δύσκολες. Οι θεατές ταυτίζονται, συγκινούνται. Συγκινούνται από την αδυναμία του Τζαμπανό να αποδεχτεί ένα ουσιαστικό χέρι. Το αποδέχεται, αλλά είναι αργά. Βέβαια, αυτός είναι από τους τυχερούς. Έστω και αργά καταλαβαίνει. Άλλοι δεν κατάλαβαν και δε θα καταλάβουν ποτέ.
*Η παράσταση "La strada" σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαίδη παρουσιάζεται στο θέατρο Βικτώρια.
Χρύσα Φωτοπούλου
